جلال آباد (پژواک، ١٩ جوزا ٩٥): سلطانه، يک مادر موسفيد در خانۀ گلى و نمناک در عقب قصرهاى بلند منطقۀ “بابريانو” مقيم شهر جلال آباد، در مورد سرنوشت مبهم نواسه هاى يتيم و بيوۀ پسرش فکر میکند.
از پسر جوانمرگ او سه اولاد مانده که نواسۀ کوچکش در زمان مرگ پدرش در بطن مادر بود؛ اما به علت فرياد و گريه هاى مادرش، معيوب متولد گرديده است.
سلطانۀ ٥٨ ساله گفت: “پسرم کارگر بود، در کدام مرکز پوليس براى چند روز گلکارى پيدا کرده بود، در روز سوم کارش، آن مرکز هدف حمله قرار گرفت و پسرم شهيد شد.”
به تاريخ ٢٠ ميزان سال ١٣٩٣ خورشيدى، در مقابل قطعۀ واکنش سريع پوليس در شهر جلال آباد، حمله انتحارى صورت گرفت که در نتيجۀ آن، دو پوليس و دو فرد ملکى کشته شدند و هفت تن ديگر جراحت برداشتند.
مقامات محلى گفته بودند که اکثريت مجروحين رويداد، افراد ملکى بوده اند.
مشکلات و وضعيت اقتصادى:
سلطانه مادر موسفيد اين شخص ميگويد که بعد از مرگ پسرش دچار مريضى فشار شده است، همچنان زن پسرش نيز با مريضى هاى ذهنى و جگر مبتلا شده است.
او افزود: “من و خانواده ام از اين رويداد شديداً درد ديديم، يک نواسۀ يتيمم معيوب است، اولادهايم که به خانه مى آيند، غمگين ميباشند، سه سال ميشود که من و بيوۀ پسرم لباس نو نپوشيدیم.”
سلطان، سه پسر ديگر نيز دارد که تمامى آنها عروسى کرده صاحب اولاد هستند؛ اما فقط پسر بزرگش يگانه نان آور خانه است.
او به آژانس پژواک گفت: “اصلاً کار نيست، پسر بزرگم در مکتب تجربوى معلم است، ضرورت هاى ما از معاش او براورده میشود.”
موصوف در مورد اينکه آيا حکومت با شما کمک کرده، يا خير؟ گفت: “حکومت از من ١٥٠٠ افغانى قرضدار است، پسرم براى سه روز در آن مرکز پوليس کار کرده؛ اما پول معاش او را نداده.”
نورآقا، برادر بزرگ گل آغا نيز با صداى گريه آلود به پژواک گفت: “ما سه تن زنده هستيم، علاوه بر يتيمان برادر کشته شده، سرپرستى خانوادۀ ٢٥ نفرى را برعهده دارم، خودم معلم هستم، معاش من کدام ضرورت را بر آورده خواهد کرد؟”
نورآقا افزود: “يک برادرزادۀ يتيم من معيوب متولد شده، امکان دارد که از طريق تداوى خوب شود؛ اما توان اين را نداريم، تداوى او يکى از آرمان ها من است.”
او افزود که از سه سال گذشته بدينسو، با کتابچۀ شهادت برادر خود ميگردد؛ اما حکومت تاکنون پول اختصاص شده به وى را نداده است.
آرزوها:
سمسور، پسر بزرگ گل آغا است که چهار سال عمر دارد، او چگونگى رويداد قتل پدر و عامل آن را به ياد ندارد؛ اما گفت: “دادا ما با ما صحبت نمى کند، عکس هاى بزرگ آن را با خود دارم؛ اما به خانه نمى آيد.”
شايد که به سمسور گفته شده که پدرش مسافر است؛ اما خبرنگار پژواک در اثر گريه هاى اعضاى خانواده از صحبت هاى اين طفل، نتوانست که پرسش هاى ديگر را از وى در اين مورد مطرح نمايد.
سمسور آرزو دارد که مکتوب بخواند و عسکر شود.
فولاد، برادر ديگر او حدود سه سال عمر دارد؛ اما نتوانست که در مقابل کمرۀ پژواک صحت نمايد.
مادرکلان موسفيد اين اطفال گفت: “يک آرمان دارم که نواسه هايم مصدر خدمت به مادر خود شوند و همچنان پول تداوى نواسۀ معيوب خود را داشته باشيم.”
تعداد اطفال در اين خانۀ گلى و نمناک زياد است، اکثريت آنها به مکتب ميروند؛ هر چند در فقر به سر ميبرند؛ اما بزرگان خانواده، فقط اين اميد را دارند که صلح تامين گردد و اولادهاى هيچ کس يتيم نشوند.”
ذبيح الله زمرى منشى شوراى ولايتى ننگرهار گفت که حکومت هميشه در کمک با خانواده هاى سربازان کشته شده، غفلت کرده است.
او به آژانس پژواک گفت که با خانواده هاى قربانيان ملکى و نظامى جنگ، از کود ٩٢ کمک صورت ميگيرد؛ اما اين يک پروسۀ جنجالى است که به زودى تکميل نميشود.
به گفتۀ موصوف، قبلاً مشکلات در اين پروسه زياد بود؛ اما حالا توسط رييس جمهور در آن شفافيت تامين شده است.
عطاءالله خوگيانى سخنگوى والى ننگرهار، بدون ذکر اين رويداد ويژه گفت که حکومت به خانواده هاى تمامى قربانيان، از کود ٩٢ رييس جمهور کمک ميکند.
او به پژواک گفت که حکومت فقط توان اين اندازه کمک را دارد.
Views: 9
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک