لشکرگاه (پژواک، ۸ قوس ۱۴۰۱): فوزیه خانمی که شوهرش در جنگ ۲۰سال گذشته جان خود را از دست داده و اکنون سرپرستی خانواده را برعهده دارد.
او با یک پسر و شش دخترش در یک خانۀ مخروبه در منطقۀ «زره کلای» حوزۀ ششم امنیتی شهر لشکرگاه، مرکز هلمند زنده‌گی می‌کند.
فوزیه که از سوراخ‌های چادری‌اش به سوی مایک می‌دید، داستان روزگار تلخش را چنین بیان کرد: «شوهرم زنده بود، حتا از دروازۀ خانه بیرون نشده بودم و هیچ کسی صورتم را ندیده بود، جنگ زنده‌گی ما را به دوزخ تبدیل کرده‌است؛ شش سال قبل شوهرم در انفجار ماین کنار جاده در ولسوالی نادعلی شهید شد و اکنون من در بازار گدایی گری می‌کنم.»
او گفت، هیچ کسی ندارد که کار کند و خودش مجبور است، برای پیدا کردن نفقۀ اولادهایش، دست به تکدی‌گری بزند.
فوزیه می‌گوید: «سه بیوۀ دیگر نیز در این خانه با من زنده‌گی می‌کنند، از روی مجبوریت با هم یکجا ماهانه ۳۰۰۰ افغانی کرایۀ این خانه را می‌دهیم و شوهران آن‌ها نیز در جنگ‌های گذشته کشته شده‌اند و سرپرستی خانه بر عهدۀ آن‌ها می‌باشد.»
او که زیر چادر چشمانش گاهی به سوی ما می چرخاند و گاهی هم به زمین خیره می‌شد، با صدای گریان گفت: «زنده‌گی ما از قبل بسیار بهتر شده، در گذشته از یک سو از فقر و غربت می‌رنجیدم و از سوی دیگر جنگ‌ها و بمبادرمان‌ها روزهای روشن را برای ما به روز سیاه و تاریک تبدیل کرده بود، اما اکنون خوشبختانه جنگ نیست و در امنیت زنده‌گی می‌کنیم.»
او در ادامۀ داستان تلخ زنده‌گی‌اش گفت: «خداوند هیچ زن افغان را بیوه نکند، وقتی شوهرم زنده بود، کسی حتا صورتم را ندیده بود، اما اکنون از روی مجبوریت دروازه‌های مردم را تک تک زده و خیرات می‌طلبم.»
در حین صحبت‌های فوزیه سه زن دیگر که چادر‌های سیاه رنگ کهنه به سر داشتند، نیز نزد ما آمدند.
او گفت: «آن‌ها هم بیوه هستند، این یکی دختر خاله‌ام، یکی دختر مامایم و دیگر دختر کاکایم است، شوهران‌شان در جنگ‌های گذشته شهید شده‌اند و سرپرستی خانواده‌های خود را به عهده دارند، از روی مجبوریت با هم یکجا این خانه را به کرایه گرفته‌ایم.»
او می‌گوید، همه خویشاوندانش فقیر اند، توانایی کمک با وی را ندارند و از حکومت خواستار کمک می‌باشد.
فوزیه چشمانش را زیر چادر با دستانش بست و پس از چند لحظه سکوت سرش را بلند کرده افزود: «بیشتری اوقات در خانه برای خوردن چیزی نمی باشد، کودکانم از گرسنگی می‌نالند و شب را با شکم خالی صبح می‌کنیم.»
او می‌گوید، صاحب خانه اول ماه دروازه را تک تک می‌زند و کرایه می‌طلبد، گاهی اوقات پول نمی‌باشد، سروصدا می‌کند و می‌گوید، خانه‌اش را تخلیه کند.
او گفت، اکنون هوا در لشکرگاه سرد شده، توان خریداری مواد سوخت را ندارد و به گفتۀ او، کودکانش دچار سرماخورده‌گی شده‌اند.
بیوۀ دیگری به نام زهرا به نماینده‌گی زنان دیگری که کنارش نشسته بودند، گفت: «برادر! این پیام ما را به مقام‌های حکومت برسانید که برای کمک افراد مستحق تر از ما وجود ندارند. ما ۲۵ نفر در این خرابه زنده‌گی می‌کنیم، من صاحب ۹ فرزند هستم، دو پسر و هفت دختر دارم و همه در شهر خیرات می‌طلبیم.»
وی افزود، چهار خانواده در این خانه تخریب شده و کهنه زندگی می‌کنند که سرپرستی این همه خانواده‌ها به عهده زنان است.
زهرا گفت، شوهرش بی‌سواد و غریب‌کار بود، پنج سال پیش در خانه‌اش مورد اصابت گلوله قرار گرفت و جان خود را از دست داد.
او از حکومت می‌خواهد که در زمینۀ صنایع دستی برای او زمینۀ کار فراهم کند تا بتواند از کدایی گری رهایی یابد و نفقۀ اودلاهایش را از طریق کارکردن تأمین کند.
از سویی‌هم مسؤولین ولایت هلمند می‌گویند که حکومت در حد توان خود به تمام نیازمندان کمک کرده و این روند ادامه دارد.
مولوی محمد قاسم ریاض، معاون ریاست اطلاعات و فرهنگ این ولایت گفت، حکومت همواره به زنان نیازمند و بی‌سرپرست کمک‌های نقدی و مواد غذایی انجام داده و این روند ادامه خواهد داشت.
وی افزود: «ادارۀ ولایتی به خانواده‌های بی‌بضاعت و بی‌سرپرست کمک می‌کند، چند روز قبل نیز برای زنان بی‌سرپرست در برخی ولسوالی‌های این ولایت وسایل پرورش مرغ و ماشین‌های خیاطی توزیع شده‌است.»
شایان ذکر است که از اثر جنگ‌های بیش از چهار دهۀ گذشته، نه تنها مردم خسارات مالی سنگینی متحمل شده، بلکه میلیون‌ها تن نیز معلول و کشته شده‌اند.
بازدیدها: 201
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک