پیرمرد ۷۰ ساله در تخار: همه اعضای خانواده‌ام قربانی جنگ شدند، صلح آرزویم است

تالقان (پژواک، ۲٤ قوس ۱۴۰۱): پیرمرد ۷۰ ساله باشندأ تخار که در نتیجۀ جنگ‌های اخیر، همه اعضای خانوادۀ خود را به شمول همسر و فرزندانش از دست داده می‌گوید، از جنگ خسته شده و حالا تامین صلح دایمی، تنها آرزویش می‌باشد.

پس از ریزش برف و کاهش شدت سردی هوا در شهر تالقان به دنبال دریافت سوژه به هدف تهیۀ گزارش برای آژانس خبری پژواک آستین برزدم؛ هوای شهر تالقان هم با طلوع مجدد آفتاب، رنگ تازه گرفته بود؛ نارسیده به چهارراهی مرکزی شهر تالقان چشمم بر پیرمردی افتاد که اشک بر چشمانش حلقه زده و در یک سکوت تمام فرورفته‌است.

از وی پرسیدم که کاکا خیرت باشد؟ او ناله‌کنان برایم گفت، در خیال خانواده‌ام غرق شدم که سال‌ها می‌شود در نتیجۀ جنگ قربانی داده‌ام؛ سپس از دستم گرفت و به اتاق تنهایی و سردی که در گوشه‌یی از این شهر موقعیت دارد و او در آن زنده‌گی  می‌کند، رهنمایی ام کرد تا درد دلش را برایم بیشتر بیان کند.

این مرد کهنسال ۷۰ ساله محمدقاضی نام دارد و باشندۀ اصلی ولسوالی خواجه‌غار ولایت تخار می‌باشد. هرچند هنگام صحبت با پژواک، بغض و درد از دست دادن خانواده گلویش را می‌فشرد، با آن‌هم با چشمان اشک آلود خود چنین‌ حکایت دردآور کرد: «فصل خزان سال ۱۳۹۰ بود که همراه با همسر و سه فرزندم در یک کلبۀ فقیرانه مصروف صرف غذای چاشت بودیم؛ ناگهان صدای مهیب به گوشم رسید، هوای روز روشن برایم به تاریکی محض مبدل شد؛ چشمانم خیره گردید، حس شنواییم از دست رفته بود و سوزش در بعضی از اعضای بدنم آهسته آهسته احساس می شد که حتمن زخمی شده باشم؛ پس از آنکه بیهوش گردیدم، برادرم من را انتقال داده بود، به یکی از شفاخانه‌ها در ولایت کندز، پس از آنکه به هوش آمدم از برادرم پرسیدم که خانواده چه شده‌اند او برایم گفت، تا نگران نباشم، همه خوب اند، در حالی‌که در نتیجۀ فرود آمدن بم در خانه‌ام، همسر و سه فرزندم قربانی شده بودند و من خبر از مراسم جنازه و تدفین آن‌ها نداشتم؛ چون از ناحیه کمر و پای به شدت زخم برداشته بودم و تحت مراقبت داکتران به سر می‌بردم.»

محمدقاضی در ادامه می‌افزاید، پس از این رویداد خونین و حدود ۵۰ روز بستر شدن در یکی از شفاخانه‌ها، هنگامی که به خانه برگشتم، نه صدای شیرینی از فرزندان خرد سنم بود که با هربار آمدنم پدرجان صدا می‌کردند و نه صدا و سیمای همسرم که با به خیر آمدی گفتنش همه خسته‌گی‌ها و رنج روزگار برطرف می‌شد.

با دیدن این وضعیت بار دیگر در عالمی از خیالات غرق شدم که من سه فرزند از جنس پسر و یک همسر مهربان داشتم، الهی این‌ها چه شدند و کجا رفتند؛ مادرم اما برای اینکه قناعت من حاصل شود، بغض و اشک خود را به نحوی پنهان می‌کرد و می‌گفت: «بچیم، حکیم شان (نام فرزند بزرگ من بود) جای همسایه رفتند ممکن ساعات بعد بیایند، من اما حس می‌کردم که دیگر آن‌ها با من نیستند.»

موصوف در ادامه می‌افزاید، پس از آن‌که از همسایه‌گان مطلع شد، بم که در خانه اش اصابت کرده بود، جان همسر و سه فرزندانش را گرفته است، به ولسوالی دشت ارچی کندز مهاجر شد.

وی می گوید، چندین سال می‌شود که در تالقان در یک اتاق بدون داشتن خانواده و با تحمل درد از دست دادن آن‌ها، زنده‌گی می‌کند.

او در ادامه همچنان از عدم توجه حکومت گذشته و نهادهای مددرسان شکایت کرده و می‌گوید، تاکنون از سوی هیچ نهادی مساعدت دریافت نکرده و در یک وضعیت بد زنده‌‎گی تنهایی به سر می‌برد.

محمدقاضی از نتایج جنگ‌های طولانی در کشور خسته بوده و می‌گوید: «فرزندان من قد و نیم قد بودند، بدون هیچ‌ گناهی با همسرم یکجا قربانی شده‌اند که با از دست دادن آن‌ها، دیگر زنده‌گی برای من بی‌معنا شده‌است؛ اکنون با عالمی از درد نبود خانواده‌ام، شب‌های سرد و گرم را با سرازیر شدن اشک از چشمانم و با تحمل نمودن غم بزرگ در قلبم سپری می‌نمایم.»

این مرد کهنسال هرچند از تامین امنیت نسبی در کشور ابراز خرسندی دارد؛ اما می‌گوید، گاهی از طریق رادیوی کوچک خود هنوز هم اخبار درگیری و جنگ را در بعضی از ولایت‌ها به ویژه در کابل می‌شنود که برایش آزار دهنده می‌باشد.

به گفتۀ او، گاهی ساعت‌ها به اخبار رادیوی خود گوش می‌دهد و آرزو دارد، همه از صلح سخن بگویند و برایش امیدوار کننده باشد‌.

از محمدقاضی در خصوص بزرگترین آرزویش پرسیدم گفت: «سن من ۷۰ سال است تاکنون همیشه شاهد جنگ و درگیری، بی‌خانمان شدن و قربانی دادن، آواره و مهاجر شدن بودم، اکنون یگانه آرزوی من تامین صلح می‌باشد و دیگر هیچ‌کسی نباید شاهد جنگ و از دست دادن اعضای خانوادۀ خود در افغانستان باشد.»

او می‌افزاید، همانند وی، هزاران خانواده در کشور قربانی داده‌اند؛ اما پس از این آروز دارد که همه در زیر سایۀ صلح واقعی و برادری به زنده‌گی شان ادامه دهند.

این در حالی است که ولسوالی خواجه غار ولایت تخار در ۲۰ سال اخیر شاهد درگیری‌های سنگین بوده و هر خانواده‌یی در تخار به ویژه در این ولسوالی، قربانی جنگ‌های طولانی شده‌اند؛ اکنون که امنیت نسبی پس از تحولات سیاسی در کشور تامین شده است، خواست‌ها برای تامین صلح واقعی و دایمی می‌باشد.