مغاره نشينان باميان براى افطار و سحرى غذاى مناسب ندارند

باميان (پژواک، ١٩ اسد ٩١):” براى افطار و سحرى غذاى خوب نداريم و سحرى را با اطفال خود با نان و چاى تير ميکنيم.”

 اين گفتۀ  خانم حسین داد يکى از مغاره نشينان اطراف مجسمه هاى مخروبۀ بودا در شهر باميان است.

در اطراف دو مجسمه ،حدود ٣٠٠٠ مغاره وجود دارد، که در حال حاضر بيش از٢٠٠ خانوادۀ غريب و کسانيکه توان اعمار منزل را ندارند، از باميان و ولايات همجوار در آنجا  زندگى ميکنند.

خانم حسين داد که از دو پا فلج است، میگوید با آنکه غذای خوب برای سحری ندارند، اما مجبوراند که روزه بگیرند  واین امر خدا است.

 وى به آژانس خبرى پژواک گفت: (( فقط در  ماه رمضان یک شب را سحری با برنج داشته ايم، ولی ديگر سحرى ها را با چهار دختر و يک پسر کوچکم با نان و چای گذرانده ايم.))

 اين خانم ٤٠ ساله به علت فلج بودن، راه رفته نمى تواند و ديگران او را کمک ميکنند.

 حسين داد شوهر ٤٢ سالۀ وى نيز فلج بوده و توسط عصا با مشکل راه ميرود. او ميگويد که توان کارکردن را ندارد و متکى به کمکهاى دولت و موسسات خيريه ميباشند.

 حسين داد با خانواده اش در مغارۀ کوچک منطقۀ زرگران با نهایت تنگد ستی زندگی میکند .مغاره اش فرش درست ندارد ولوازم کهنه وفرسوده به چشم ميخورد، فرشش نیز از دو تخته پتوى عسکری تهیه شده است.

 اين مغاره نشين گفت: (( روزگار با ما موافقه نمیکند در بامیان نیز وضع ما خوب نشد وهیچگونه راه درآمد نداریم وخود نیز به علتى که فلج میباشم  کار نمیتوانم .))

 وى دو سال قبل از ولسوالی بهسود ولایت میدان وردگ به بامیان آمده، علاوه کرد که  پيش از ماه رمضان نيز شبها و روز ها را شکم نيمه گرسنه سپری کرده اند.

 حسين داد علت بیجا شدنش از بهسود را نداشتن سر پناه وغذا عنوان کرده، ميگويد که روزه گرفتن ، امر الهی است وباید از امر خدا سرپیچی نکنند.

 حسين داد ميگويد که  اگر ریاست هلال احمر به آنها کمک نمی کرد، ماه رمضان را نمیتوانستند روزه بگیریند، زیرا غذا نداشتند وحتی اطفال شان گرسنه بودند.

 محمد اسحق پویا ریيس هلال احمر بامیان ميگويد، از آنجایى که آنها هیچ مواد کمکی برای توزیع در ایام ماه مبارک رمضان نداشتند، فقط برای ٩ خانوادۀ مغاره نشين که در خطر تلف شدن قرار داشتند، برای هر خانوار یک بوری برنج ٥٠ کیلويى، ١٠ کیلو روغن، هفت کیلو لوبیا ٧کیلو بوره و دو کیلوچای کمک کرده اند تا از شدت گرسنگی ازبین نروند.

 وی افزود که تعداد مغاره نشینان به بیش از دوصد خانواده میرسد وتمامی شان فقیر ومستحق کمک هستند و نياز به کمک دارند.  

 اما شماری از مغاره نشینان ادعا ميکنند که آنها مواد غذايى کمک نشده و کمکها براى آنعده از مغاره نشینان توزیع میشود که واسطه دارند.

 يک مغاره نشین که در منطقه کلال سرخ قل زندگی میکند، بدون ذکر نامش به پژواک گفت: (( ما سه خانوار در مغاره زندگی میکنیم ، مگر کمک را به چشم نديده ايم.))

 وی ميگويد، هرچند که آنها مستحق به کمک هستند، اما ریاست کار واموراجتماعی آنها را از نظر انداخته است وفقط برای کسانی کمک داده که شناخت داشتند ویا از طرف بعضی از کارمندان دولتی معرفی شده بودند.

 اما سید علی علوی مدیر عمومی تنظیم تامینات اجتماعی ریاست کار وامور اجتماعی بامیان ميگويد که آنها

مواد خوراکه را در اوایل ماه مبارک رمضان برای ٥٥٠ فامیل مستحق و بى بضاعت به شمول ١٥٠ خانوادۀ مغاره نشين توزيع نموده اند و در آن هيچگونه واسطه و شناخت در کار نبوده است.

 منبع علاوه کرد که اين کمکها براى هر خانواده شامل  ٥٠ کیلو آرد، پنج  کیلو روغن، سه کیلو بوره، سه کیلو لوبیا ويک کیلو خرما بود که از طرف موسسه رفاه اسلامی ( اسلامیک ریلیف ) که مقر آن در لندن است، مساعدت شده بود.

 علیداد یکی از مغاره نشینان منطقۀ سنک چسپان ميگويد که کمک را در ابتداى ماه رمضان از طرف ریاست کار وامور اجتماعی در یافت کرده اند وبا آن مواد  کمک شده تا حال استفاده مى کنند.

 وى افزود که اگر این کمکها نمیبود اکثریت مردم فقیر باید گرسنه روزه میگرفتند ویا توان روزه گرفتن را نداشتند.

با مشاهدۀ وضعيت مغاره نشينان در اطراف مجسمه هاى مخروبۀ بودا چنان استنباط ميشود که آنان به زندگی بدوى و زمان بوديزم بين ( قرون٢-٥ ميلادى) برگشته اند ودقيقا زندگی عصر بودائيان را از سر گرفته اند.

اين دو مجسمه که قدامت١٦٠٠ ساله داشته و يکى از شاهکار هاى زمان بوديزم بود؛ ، در زمان حاکميت طالبان (١٠مارچ ٢٠٠١ ميلادى )، تحت اين نام که موجوديت بُت به معناى شرک است ، در پی حملات متواتر و آتشباری سنگين ، منهدم گرديدند.

مجسمۀ بزرگ صلصال با ارتفاع ٥٥ متر و مجسمۀ کوچک بنام شامامه با ارتفاع ٣٣ متر در مسير جاده قديمی ابريشم در حدود سه کيلومترى شمال شهر باميان  در دل کوه تراشيده شده بود.