از سی و دومین سالیاد استاد خلیل الله خلیلی گرامیداشت به عمل آمد

کابل(پژواک، ۲۲ ثور ۹۸): سخنرانان یک نشست،"استاد خلیلی الله خلیلی" را شاعر توانمند و آزادمنش عصر معاصر دانسته، خاطر نشان کردند که در اشعار خلیلی، افزون بر جنبه های تصوفی و عاشقی، احساسات آزادیخواهانه نیز به وضوح دیده می شود.

استاد خلیل الله خلیلی فرزند مرزامحمد حسین خان صافی مستوفی الممالک و یکی از مهمترین رجال دوره امیرحبیب الله خان در سال ۱۲۸۲ خورشیدی در باغ شهرآرای کابل دیده به جهان گشود.

از استاد خلیلی ۶۲ اثر منظوم و منثور درعرصه های مختلف هنر، ادب، سیاست و عرفان به جا مانده است و این صاحب مرتبتی اش باعث شهرتش در ایران نیز شده بود. «ناله به دل شد گرۀ ، راه  نیستان کجاست-خانه قفس شد به من طرف بیابان کجاست» یکی از نمونه های مشهور شعری استاد خلیل الله خلیلی می باشد.

سر انجام خلیلی ٣٢ سال پیش از امروز در سال ۱۳۶۶ خورشیدی به عمر ۸۴ سالگی در دیارغربت در پاکستان درگذشت و مقبره اش در کنار مرقد سید جمال الدین افغان در ساحه پوهنتون کابل می باشد.

حسینه صافی سرپرست وزارت اطلاعات و فرهنگ، امروز در مراسم ۳۲مین سالگرد درگذشت استادخلیل الله خلیلی در کابل، خلیلی را مرد اندیشه، هنر و سیاست دانست که با شخصیت چند بُعدی اش توانست درعرصه های فرهنگ و سیاست در تاریخ و دوران معاصر افغانستان نقش بازی کند.

موصوف افزود، هرچند دوران کودکی استاد خلیلی همراه با رنج و اندوه به همراه بود، اما طبع لطیف و استعداد بالایش او را به مدارج اعلی رساند.

ضیاء رفعت استاد پوهنځی ژورنالیزم و یک تن از شاعران نوین در این مراسم گفت: «وقتی از استاد و جایگاه شاعرانه اش نام می گیریم، جایگاه او را باید در شعر فارسی در نظر گرفت نه شعر افغانستان.»

وی افزود که خلیلی قصیده، غزل، ترکیب بند، ترجیع بند، دوبیتی و رباعی می سرائید.

موصوف علاوه کرد: «بعد از خلیل الله خلیلی و استاد حیدری وجودی ما شاید در شعر فارسی چنین وارستگانی نداشته باشیم.»

داکترعبدالله عبدالله رئیس اجرایی حکومت دیگر سخنران این مراسم، استاد خلیل الله خلیلی را پدر شعرمقاومت خوانده گفت که خلیلی در زمان مقاومت به اوج شهرت رسید.

وی افزود که شعر استاد متفاوت است و در عرصه های مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی پرداخته است و شخصیت او چنانکه در اشعارش دیده می شود مهربان و خوش طبع بود.

اوگفت: «با آشنایی که من به اشعار و خود استاد خلیلی دارم وقتی احساس اش می آمد، می سرود و دنبال وزن و قافیه نبود، او شعر را سمبول صمیمیت تعریف می کرد.»