خانم کوچی: رئیس جمهور! به لحاظ خدا چادر را به شانه انداخته و خود تان با طالبان آشتی کنید

کابل (پژواک، ۱۳ ثور۱۴۰۰): فریده کوچی که به شمول پسر چهار ماهه اش، سه پسر خود را در جنگ ها از دست داده است، می گوید که هیچ کس با او کمک نکرده که به قطر برود و درآنجا به دو طرف جنگ، برای صلح چادر بگذارد.

اما این سناتور پیشین افزود که هنوزهم تلاش می کند تا برای صلح به دو طرف درگیر، چادر بگذارد.

فریده کوچی که از سال ۱۳۸۹ تا سال ۱۳۹۷، عضو انتصابی مشرانوجرگه و باشنده اصلی ولایت بلخ می باشد، در حال حاضر در کابل به سر می برد.

این خانم ۵۰ ساله می گوید که درد افغانها را می داند؛ زیراکه در ولایات مختلف کشور زندگی کرده، در طول چهار دهه جنگ گذشته، در کشور اقامت داشته و بخاطریکه کشور خود را بسیار دوست دارد، هرگز به خارج مهاجرت نکرده است.

کوچی می افزاید که جنگ های گذشته و جاری، همه افغان ها را تحت تاثیر قرار داده؛ بسیاری خانواده ها، نازدانه های خود را از دست داده و از هر مادری که سوال می کنید، داستان های غم انگیز و دردناکی را بیان می کند و صلح می خواهد.

داستان پر درد زندگی کوچی:

کوچی، لحظه ای سکوت کرد و سپس درحالیکه گریه می کرد، گفت که او هم مانند دیگر مادران افغان، سه پسر خود را در جنگ داخلی کشور از دست داده است.

وی افزود: “درد مرگ مظلومانۀ هر بچه ام، مرا جدا-جدا می رنجاند؛ اما مرگ وحشیانه یک بچۀ چهار ماهه ام، همیشه مرا آزار می دهد.”

اشک این مادر بر صورتش جاری شد و گفت: “ما در یک دشت در ولایت بلخ زندگی می کردیم، حدود ۱۲۰۰ میش، ۶۰۰ بره، ۱۰ شتر، گاو و سایر حیوانات داشتیم، افراد منسوب به {مارشال عبدالرشید دوستم، بنیانگزار حزب جنبش، آمدند و تمام حیوانات را از ما گرفتند و سپس به من گفتند که مردان تان کجا هستند؟ من گفتم نیستند. دو تن آنها داخل خیمه شدند، فرزند چهار ماهه ام را که در گهواره بود، در پیش ما از پایش گرفته دو پاره کرده و به زمین انداختند، من همچنین از سوی آنها بر پای خود مرمی خوردم.”

وی بدون جزئیات افزود که دو پسر دیگرش را از ترس اینکه طالبان مسلح آنها را با خود نبرند، به کوه روان کرد؛ اما در آنجا کشته شدند.

کوچی، که اکنون یک پسر دارد و محافظ و راننده وی نیز می باشد، تمام این ناخوشایندی ها را دلیل نبود صلح دانسته گفت که این دردها و ناراحتی ها، نمونه کوچکی از زندگی افغانها است؛ زیرا که جنگها باعث شده است که بسیاری افغانها در آستانۀ جنگ قرار بگیرند. از مادران، فرزندان محبوب شان را گرفته، و هنوز هم “جنگ تحمیل شدۀ بیگانه” خوشی ها و زندگی را از افغانها میگیرد.

او اشکهای خود را پاک کرد و خطاب به خبرنگار پژواک گفت: “پسر! ما خو این دردها را دیده ایم، خداوند آن را بر شما نیاورد و دیگر خداوند صلح بیاورد، تا این جنگ خونین برای نسل جدید باقی نماند.”

تلاش های کوچی برای صلح:

کوچی گفت مدت هاست که زنان در پایان دادن به درگیری ها و خصومت ها در افغانستان، دست داشته اند و زنان افغان با سنت هایی مانند “گذاشتن چادر”، به بسیاری خصومت ها و درگیری ها پایان داده اند.

وی افزود: “من یک کوچی هستم، به ولایت های مختلفی سفر کرده ام، هنگامی که بین مردم و قریه ها اختلاف ایجاد می شد، مردان ده بار، بیست بار می رفتند؛ اما اختلاف حل نمی شد. باز خانم ها می رفتند و چادر می گذاشتند و به  آنها می گفتند که این چادر از ما نیست، این چادر از بی بی آمنه [مادر حضرت محمد (ص)] است. آنها به احترام این چادر، منازعه را توقف می دادند و صلح می کردند، از قتل و قتال دست می کشیدند.”

فریده کوچی گفت که اخیراً از ۳۴ ولایت، زنانی را که فرزندان خود را در جنگ ها از دست داده بودند، جمع آوری کرده، تا به قطر بروند و در آنجا به هیات هر دو طرف درگیر جنگ، برای صلح چادر بگذارند.

وی افزود که خودش توانایی اقتصادی ندارد؛ اما از برخی افراد خواسته تا در جمع آوری و آماده کردن امکانات سفر آنها به قطر، همکاری کنند؛ اما تاکنون کسی در این مورد به وی کمک نکرده است.

اما او گفت که هنوز هم برای انجام این کار آماده است و تلاش دارد که به جنگ جاری خونین، از طریق سنت گذاشتن چادر، پایان دهد؛ تا همه افغان ها به عنوان برادر دور هم جمع شوند.

کوچی با اشاره به ادعای برخی زنان مبنی بر اینکه “دستاوردهای” خود را در صلح از دست خواهند داد، گفت: “من تجربه دارم، من رئیس امور زنان در زمان قدرت طالبان بودم، طالبان هیچگاه جلو کار زنان را نمی گیرند؛ اما به کسانی اجازه نمی دهند که قول لچ و سرلچ باشند، که آن را اسلام هم از ما قبول ندارد. ”

کوچی بدون جزئیات بیشتر گفت که طالبان، اکنون به میز مذاکره آمده اند، صلح می خواهند؛ اما تعداد انگشت شمار در حکومت نمی خواهند صلح برقرار شود؛ حکومت نباید این فرصت را از دست دهد.

موصوف افزود که نام های افرادی راکه صلح نمی خواهند، بخاطری نمی گیرد که با وی دشمنی می کنند.

کوچی، چادر خود را پهن کرده گفت که به رئیس جمهور، چادر می گذارد و برایش می گوید: “به لحاظ خدا، رئیس جمهور، آشتی کن! چادر را به شانه های خود گذاشته، خودت برو و با طالبان بنشین، به کسانیکه مشوره های غلط می دهند، بگو که رنگ های تان را گم کنید! مشاورین رئیس جمهور، مشوره های اشتباه می دهند، وی گوش دارد، چشم ندارد.”

کوچی گفت که مردم به نشست ترکیه امید داشتند که در کشور صلح خواهد آمد؛ اما این امر هم صورت نگرفت.

وی ابراز نگرانی کرد و گفت که بعد از به تعویق افتادن این نشست، جنگها در کشور بسیار خونین شده و روز به روز، وضعیت امنیتی بدتر می شود.

کوچی، زندگی افغانها را زندگی پر از ترس دانسته گفت: “تمام مردم در این فکر هستند که حال کشته می شوم، حال کشته می شوم! زمانیکه پسر من به بازار برود، تا که می آید، بیست زنگ می زنم که بچیم چه شدی!”

کوچی که کلاشنکوف در دستش بود، گفت تا نیمه های شب، خود وی و بعد از آن بچه اش در خانۀ خود پیره می کنند.

این کوچی آرزومند صلح افزود: “اگر وضعیت همینطور ادامه یابد، مثل {علیپور قوماندان غیرقانونی در بهسود میدان وردک}، چنان یاغیان و باغیانی پیدا خواهند شد که حکومت از مهار کردن آنها عاجز خواهد ماند و کشور را با بحران رو به رو خواهند کرد؛ پس بهتر است به زودی صلح شود.”

فریده کوچی گفت که آرمان وی تامین صلح است، تا به تمام مردم ولایات به ویژه، نزد کوچی ها برود و همشهریان خود را در صلح و خوشبختی ببیند.

وی افزود: “اگر پیش از صلح جان باختم، پس این آرمان را با خود به گور خواهم برد.”

بازدیدها: 533