پیرمرد بادغیسی: با تقویت روحیۀ همدیگرپذیری میان مردم، افغانستان عاری از خشونت می‌شود

قلعۀ نو (پژواک،۲۵ قوس۱۴۰۰): بیجاشده‌گان ناشی از جنگ‌ و ناامنی‌های گذشته در بادغیس که در وضعیت بد اقتصادی شب و روزشان را سپری می‌کنند، از همه مردم کشور می‌خواهند، در خانه، قریه و اجتماع شان مانع خشونت شده و در ترویج همدیگرپذیری سعی کنند.

در جریان بیش از چهار دهه جنگ و ناامنی در افغانستان، میلیون­ها افغان مجبور به ترک کشور شان شده و صدها هزار تن در داخل کشور از یک جا به جای دیگر، نقل مکان کرده اند.

برخی منابع، رقم تلفات این جنگ را بیش از یک میلیون؛ اما برخی­ها تا دو میلیون تن می­دانند. همچنان به دلیل این جنگ خانمانسوز، حدود ۴،۴ میلیون تن (۱۳.۹ درصد کل جمعیت کشور) معلول شده و در حال حاضر، بیش از نیم نفوس کشور زیر خط فقر زنده‌گی می­کنند.

بیجاشده‌گان داخلی که به دلیل جنگ و ناامنی از یک ولایت به ولایت دیگر، از یک ولسوالی به شهر پناه برده اند، در وضعیت بدی به سر می‌برند و اکثریت شان از نبود سهولت‌های ابتدایی برای سپری نمودن زنده‌گی شان، شکایت دارند.

گلجان ۶۵ ساله یکی از باشنده‌گان ولسوالی مقر ولایت بادغیس که دو سال قبل، به دلیل جنگ و ناامنی‌ها در مرکز ولایت بادغیس پناه آورده می‌گوید که جنگ و ناامنی‌ها یگانه عامل بدبختی او و صدها خانوادۀ دیگر همچو او است.

وی گفت: «وقتی که جنگ نبود، ما زنده‌گی مرفه داشتیم، احتیاج کسی نبودیم و با خیال راحت درس می‌خواندیم، پدرم کار می‌کرد و مادرم متوجه تربیۀ ما اولادها بود؛ ۲۵ سال عمرم بسیار خوب تیر شد؛ ولی بدبختانه چهل سال عمر ما در بدبختی، بیچاره‌گی و آواره‌گی تیر شد.»

این پیرمرد که یگانه نان‌آور خانوادۀ ده نفری‌اش می‌باشد، از صبح تا شام برای پیدا کردن لقمه نانی، کراچی دستی را با دستان لرزان و ضعیف‌اش در نقاط مختلف شهر قلعه‌نو می‌برد تا کسی پیدا شود، در مقابل انتقال مواد برایش مقدار پول بدهد.

گلجان، پدر شش دختر، دو پسر خورد سال می‌باشد و مجبور است، برای اعاشۀ خانواده‌اش در هر حالت کار کند.

گلجان که از اثر شدت سردی هوا می‌لرزید، گفت: «در هرحالت شکر است؛ شکر فضل خداوند که امنیت کشور ما خوب شده، جنگ خلاص شد؛ ولی آرزوی ما همین است که این بار صلح و آرامش دایمی در کشور ما برقرار شود و ما برای ابد و ابد از جنگ خلاص شویم.»

وی در کنار یکی از دکان‌های خوراکه‌فروشی کراچه‌اش را ایستاد کرد و به ریش سفیدش دست کشیده و با آه سردی گفت: «این ریش سفیدم نشان می‌دهد که چقدر غم خوردیم، مثل من هزاران ریش سفیدی استند که بچه‌های شان کشته شده، دختران شان کشته شده، در این خاک ما زیاد خون ریخته و مردم زیاد درد دیده اند، امروز آرامی که برقرار شده باید برای دوامش کوشش شود، همۀ ما کوشش کنیم، دولت نو تأسیس ما برای خوشبختی مردم ما، برای خوشی مردم ما و برای آبادی کشور ما تلاش کند.»

موصوف می‌گوید، با آنکه پس از سقوط نظام جمهوری فقر بیشتر شده، زنده‌گی اکثر مردم خراب‌تر گردیده و فقراء در وضعیت بدی شب و روز شان را سپری می کنند؛ اما مردم از اینکه امنیت نسبت به نظام قبلی بهبود یافته، خوشحال اند.

این پیرمرد خسته از جنگ و ناامنی به شهر و بازاری که مردم مصروف خرید و فروش اند، اشاره کرد و گفت: «یک پیام به مردم خود دارم که جنگ، خشونت، تعصب را از وجود تان، از زنده‌گی تان، از خانۀ تان، از شهر و قریۀ تان دور کنید، با همدیگر برادروار زنده‌گی کنید.»

اما این تنها گلجان نیست که از جنگ متضرر شده و بیش از چهاردهه عمرش را در بدبختی سپری کرده است. مثل او هزاران خانوادۀ دیگر در تمام کشور به ویژه در ولایت بادغیس نسبت جنگ و ناامنی‌ها از مناطق شان آواره شده و در شرایط بدی شب و روز شان را سپری می‌کنند.

جمعه‌نیاز پیرمردی ۷۵ ساله بادغیسی دیگری است که طمع تلخ جنگ را چشیده می‌گوید که یک پسر داشت و پسرش چند سال پیش در جنگ بین حکومت پیشین و مخالفین آن، کشته شد.

وی که پس از کشته شدن پسرش از منطقۀ کندالان قلعه‌نو به قریۀ جرزرد پناه آورده است، می‌گوید: «بچیم که بود، کاروبار دهقانی داشتیم؛ زنده‌گی بخور و نمیر داشتیم، ولی بسیار خوش تیر می‌شد؛ نو عروسی‌اش کرده بودیم، ولی حیف که مرمی به قلبکش اصابت کرد و جان به حق سپرد.»

این پیرمرد که به لباس و وسایل پسر نامرادش می‌نگریست و گلویش را بغض گرفته بود، گفت: «تحفۀ جنگ همی است که امروز مه و خانم پیچه سفیدم تنها ماندیم.»

به گفتۀ موصوف، عروس شان پس از وفات پسرش به خانۀ پدر خود رفت و آنها را تنها گذاشت.

وی که در خانۀ نیمه‌ویران زنده‌گی می‌کند، می‌گوید که از دست دادن پسرش قدرت و توانایی کار را از او گرفته است؛ به کمک دوستان و اقارب و کمک مؤسسات خیریه شب و روزش را سپری می‌کند.

موصوف دست دعا بلند کرده و گفت: «آرزوی مه همی است، همی صلح که برقرار شده، امنیتی که آمده پایدار شود، مردم ما دیگه یکی به جان دیگیش نیفتند، آرزو دارم که همۀ مردم ما در فضای آرامش زنده‌گی کنند، جنگ فایده ندارد، بلکه تباهی را به بار می‌آرود.»

به باور این پیرمرد، هر زمانی که در بین مردم همدیگرپذیری بیشتر شود، جامعۀ افغانستان عاری از خشونت خواهد بود؛ فضای این کشور زیباتر از همه وقت می‌شود.