امیدهای نوشگفته در آغوش یک روستای ویران شده!

فراه (پژواک، ۲۹ قوس ۱۴۰۰): باشنده‌گان «دهک» جنگ‌‌زده پس از پایان جنگ در حالی به خانه‌های ویران شان بازگشته اند و برای بازسازی آن کار می‌کنند که در قلب‌های رمیده از جنگ، شادی‌های صلح موج می‌زند.

دهک، قریه‌یی است که در حدود هفت کیلومتری شمال ‌شرق شهر فراه موقعیت دارد.

جادۀ منتهی به شاهراه قندهار – هرات که به‌نام جادۀ فراه – فراه‌رود یاد می‌شود، از بین همین قریۀ جنگ‌زده می‌گذرد.

گرچه این قریه، دروازۀ شهر فراه است، اما حدود چهار ماه پیش خط اول جنگ بود.

در اینجا همه چیز ویران معلوم می‌شود؛ در این قریه، بر در و دیوار هر خانه،‌ آثار جنگ مشاهده می‌شود؛ به ویژه در قسمت غربی قریه، منزل‌های ویران شده و سوخته از جنگ، باغ‌های سوخته به باروت و دیوارهای فروریختۀ باغ‌ها، توجه همه‌گان را به خود جلب می کند.

اما اکنون که در آنجا درگیری‌ها پایان یافته، شماری از افراد به بازسازی خانه‌های ویران شدۀ شان آغاز کرده اند، اما برخی دیگر فقط به تماشای خانه‌های تخریب شدۀ شان می‌پردازند؛ زیرا که توانایی بازسازی آن را ندارند.

در این قریۀ جنگ‌‌زده، بیش از ۸۰ خانه در اثر جنگ ویران شده و تنها مسجد آن سالم به نظر می‌رسد که در احاطۀ آن کودکان بازی‌می‌کنند و بزرگان آن را یگانه محل سالم برای ادای عبادت می‌دانند.

این خانه‌ها در اطراف یک پوستۀ امنیتی حکومت قبلی در این قریه قرار دارند. باشنده‌گان منطقه می‌گویند که تمامی این خانه‌ها حدود هفت‌ ماه پیش از سوی نیروهای حکومت قبلی در سه روز ویران شده است.

عبیدالله باشندۀ قریۀ دهک است که ۲۴سال عمر دارد و زمین‌هایش را آبیاری می‌کند و جهت شنیدن خبرها رادیو را چالان کرده است.

او هرچند از وضعیت بد اقتصادی شکایت دارد، اما به آینده امیدوار نظر میرسد.

عبیدالله می‌گوید، خُرسند است که اکنون در این منطقۀ شان جنگ نیست و صلح است.

او می‌گوید: «جنگ نیست، صلح و ثبات حاکم است؛ قبلاً در اینجا کشت و زراعت کرده نمی‌توانسیم؛ پوسته فیر می‌کرد و از سوی شب توپ‌های دیسی طرف قریه پرتاب می‌شد.»

عبیدالله سوگواری خانوادۀ کاکایش را یادآور شده و می‌گوید که در زمان جنگ‌ها بر منزل کاکایش مرمی توپ دیسی اصابت کرد که  در نتیجه، کاکا و خانم کاکایش جان باختند و دو کودک زخم برداشتند.

او می‌افزاید که یک باغ بزرگ انگور داشت و باغی بود که همه‌ساله صد سیر انگور از آن حاصل می‌گرفت، اما نیروهای امنیتی حکومت پیشین تاک‌های این باغ را به این دلیل قطع کردند که گویا برای پوستۀ شان مزاحم است.

عبیدالله از افرادی است که جنگ‌های گذشته خانه‌اش را ویران کرده و در نتیجه وی با خانواده‌اش به مرکز فراه آواره شده بود؛ او اکنون در قریۀ آبایی‌اش دو اتاق را دوباره اعمار و بازسازی کرده است.

او گفت، هرچند مشکل اقتصادی زنده‌گی‌اش را تلخ ساخته، اما با دل آرام مزرعۀ خود را آبیاری کرده و خرسند است که از آواره‌گی نجات یافته و به قریۀ خود برگشته است.

در دهک عبیدالله تنها فردی نیست که از ویرانی قریه‌اش حکایت می‌کند؛ نورمحمد در حالی که لباس کار را پوشیده و مشغول بازسازی خانه‌اش است، نیز می‌گوید: «این محل را که شما مشاهده می‌کنید، در اینجا دو خانه آباد بود؛ در زمان جنگ، هر دو آن ویران شد که یکی از آنها از من و دیگر آن از فرزندم بود.»

رفت و آمد موترها به این قریۀ جنگ‌زده، این امیدها را در دل زنده می‌کند که قریۀ دهک دوباره بازسازی خواهد شد.

نورمحمد، از حالت جاری خرسند به نظر می‌رسد. او می‌گوید، هم‌روستایانش مشغول اند و کار بازسازی خانه‌های شان را آغاز کرده و قریۀ ویران شدۀ شان به تصویر زیبای گذشته‌اش برمی‌گردد.

او می‌گوید: «هم‌روستایانش برگشته اند؛ عبیدالله کشت کرده است؛ این همه از برکت صلح است؛ اینکه گلم جنگ برچیده شده است، این نعمت بزرگ است.»

محمدنادر و محمدافضل که حدود هشتاد سال عمر دارند، با بیان حکایت‌های تلخ روزهای گذشتۀ جنگ، خوش اند که خوف و خطر جنگ دیگر از بین رفته است.

انها می‌گویند، در حال حاضر مشکل ایشان این است که توانایی اعمار مجدد خانه‌های ویران شدۀ شان را ندارند و زنده‌گی روزمره را با سختی سپری می‌کنند. آنان ابراز می‌دارند، همه اجناس خانه‌های شان زیر خاک شده و اکنون از زیر انبار خاک آنها را بیرون می‌آورند.

محمدنادر که در منطقۀ دیگری از قریه یادشده زنده‌گی می‌نمود، اما اکنون در منطقۀ خود چند اتاق گلی را اعمار کرده، می‌گوید: «من به فکر گرسنگی و تشنگی نیستم؛ خیر است الله مهربان است، اما خرسندیم که درحال حاضر صلح تأمین است؛ به تمام آنان می‌گویم که دیگر جنگ نکنید؛ زیرا که هموطنان ما دیگر توانایی جنگ را ندارند.»

باشنده‌گان قریۀ دهک از کار عبید الله ستایش کرده که هم خانه‌اش را بازسازی نموده و هم به کشت و زراعت پرداخته است. آنها می‌گویند، سایر جوانان قریه نیز باید برای بازسازی خانه‌های شان آستین را برزده، تا کوچه‌های مملو از گرد و بوی باروت دوباره با ساعت‌‍تیری کودکان رنگین و زیبا شود.

آنها از حکومت و موسسات خیریه می‌خواهند که در راستای اعمار و بازسازی دهک ویران شده، کمک نمایند.