هرات (پژواک، ۳۰ قوس ۱۴۰۰): شماری از معتادین در هرات، دلیل اعتیاد خود را فقر و چهاردهه جنگ در کشور عنوان کرده، از صلح به وجود آمده خرسند اند و از حکومت خواستند که تداوی معتادین را در اولویت قرار دهد.
هرات به دلیل هم‌مرز بودن با ایران، از ولایاتی است که دارای بیشترین رقم معتادین یعنی نزدیک به ۸۰ هزار تن معتاد به انواع مواد مخدر، می‌باشند.
محمد ۳۰ ساله باشندۀ ولایت دایکندی که درحال حاضر در یکی از پس کوچه‌های شهر هرات با چند معتاد دیگر، شب و روز خود را سپری می‌کند، می‌گوید: «ده سال است که به این بدبختی گرفتار شدیم و زنده‌گی‌ام تباه شده است.»
به گفتۀ او، با خانواده‌اش ۲۵ سال قبل نسبت جنگ و ناامنی در کشور، راهی کشور ایران شد و در آنجا ده سال را سپری کرد، اما وی به دلیل داشتن دوستان نااهل، به اعتیاد روآورد.
محمد، جنگ را عامل اصلی متعاد شدن دانسته می‌افزاید: «اگر کشور ما آرام می‌بود، ما چرا مهاجرت می‌کردیم و مه هیچ وقت با رفیق‌های نااهل سر نمی‌خوردم.»
وی که پس از معتاد شدنش از سوی حکومت ایران رد مرز شده است و در یکی از زباله‌دانی‌ها، مصروف جمع‌آوری قوطی‌های خالی نوشابه‌های غیرالکولی است، می‌گوید: «این‌ها را جمع می‌کنم، باز می‌فروشم شان و پولش را هیرویین و یکدانه نان خشک می‌خرم.»
به گفتۀ او، قبل از مهاجرت به ایران، زنده‌گی مرفه داشتند؛ پدرش در یکی از مکاتب معلم بود و به کسی احتیاج نبودند، اما اکنون از خانوادۀ خود خبر ندارد که در کجا و در چه وضعیت به سر می‌برند.
وی که از زنده‌گی با اعتیاد خسته شده، می‌گوید: «جنگ، ناامنی در کشور ما خلاص شده، طالبان آمدن و حکومت را گرفتن، شکر دیگه خون مردم ما نمی‌ریزد، حالی خواست مه و دیگر جوانانی که معتاد شده اند، همی است که ما را تداوی کنند، ما خیلی از این وضعیت خود دلگیر شدیم.»
در کنار محمد، یک تعداد معتادین دیگر نیز وجود داشتند که عین تقاضا را از حکومت دارند.
زهرا محمدی، زن معتادی است که پس از مهاجرت در ایران به موادمخدر روآورده است. وی که نمی‌خواهد، بیشتر صحبت کند، اما از تأمین صلح و امنیت در کشور
خوشحال است و با لبخندی گفت: «صلح را باید نگه کنیم و باید جنگ در کشور نباشد.»
این خانم که نیز شب و روزش را در بین معتادین در سرک‌ها و کوچه‌های شهر سپری می‌کند، آرزو دارد که تداوی شود و به زنده‌گی عادی‌اش برگردد.
غلام‌نبی، یکی دیگر از معتادان به موادمخدر است که با وجود معتاد بودن هنوز هم امید به فردای بهتر دارد.
وی می‌گوید: «اگر در افغانستان صلح، آرامی و کار می‌بود، هرگز معتاد نمی‌شدم و در کنار خانواده و اولادهای خود، زنده‌گی می‌کردم.»
وی در مورد خانواده‌اش گفت: «من با خانم ام به عاشقی ازدواج نمودیم و هر دو یک زنده‌گی خوب داشتیم، اما بدبختانه که برای کار کردن به ایران رفتم و در آنجا رئیس ما به همه کارگران، موادمخدر می‌داد.»
موصوف که با یادآوری خاطرات گذشته‌اش سخت می‌گریست و با دستان کثیف و سیاهش اشک‌های خود را پاک می‌کرد، افزود: «جنگ، فقر و بیکاری دست به دست هم داده، دستان من را به مواد مخدر کشانده و من را از خانمم و اولادهایم جدا کرد.»
وی با اشاره به وضعیت کنونی، اضافه کرد: «حالا که در کشور ما صلح آمده، بسیار خوشحال استم، اما وقتی این خوشی‌ام دو چندان می‌شود که تداوی شوم و از این بدبختی خلاص شوم. از حکومت می‌خواهم که معتادین را تداوی کند.»
به اساس آمارهای ثبت شده، حدود سه میلیون افغان به انواع مواد مخدر معتاد اند که بیشترین آنان به دلیل جنگ، فقر اقتصادی و مهاجرت‌ها به اعتیاد روآوده‌اند.
بازدیدها: 87
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک