عودت کننده‌گان: حاضریم برای تحکیم صلح و پیشرفت کشور، فعالانه سهم بگیریم

فراه (پژواک، ۳۰ قوس ۱۴۰۰): عودت کننده‌گانی که به دلیل جنگ و ناامنی افغانستان را ترک کرده بودند، می‌گویند، اکنون که صلح برقرارشده است، برای تحکیم آن و پیشرفت کشور تلاش می‌ورزند.

طی بیش از چهاردهه جنگ و ناامنی در افغانستان، میلیون­ها افغان مجبور به ترک کشور شان شده و صدها هزار تن در داخل کشور از یک محل به محل دیگری نقل مکان کرده اند.

پس از سقوط حکومت پیشین در ۲۴ اسد سال روان، با آنکه هزاران تنی که با امریکایی‌ها، سایر کشورهای خارجی و سازمان ملل متحد کار کرده بودند، خبرنگاران و فعالان حقوق بشر و ورزشکاران از افغانستان انتقال داده شدند، اما شماری از ترکیه و کشورهای همسایه به ویژه ایران رد مرز شده اند.

تورمحمد، باشندۀ ولایت فراه که چهل سال قبل به دلیل جنگ، با خانواده‌اش افغانستان را ترک و به ایران پناه برده بود، اخیراً به کشور برگشته است.

وی که باشندۀ قریه دارآباد از مربوطات ولایت فراه می‌باشد، می‌گوید، پدرش در زمان تهاجم قشون سرخ روس‌ها کشته شد، او با مادر و یک خواهر و برادرش راهی ایران شدند.

تورمحمد که در آن وقت ۱۲ ساله بود، برای به‌دست آورن نفقۀ خانوادۀ خود کارهای شاقه را انجام می‌داد و با دشوارترین روزها عادت کرده بود.

وی دوران مهاجرت را بدترین دوران زنده‌گی‌اش عنوان کرده و گفت: «شب و روز برای صلح و ثبات در کشورم دعا می‌کردم، ۴۰ سال را در ایران تیر کردم، اما هیچ عادت نکردم، دوری وطنم زیاد رنجم می‌داد.»

موصوف به ریش سفیدش بار بار دست کشیده، افزود: «خداوند (ج) دعایم را قبول کرد، اما بسیار دیر حالی از زنده‌گیم چیزی باقی نمانده، ولی بازهم خوشحال استم که در کشورم صلح آمد و از آواره‌گی نجات پیدا کردیم.»

وی در حالی که گفت، زمانی که برمی‌گشت، همه دوستان و نزدیکانش برایش توصیه می‌کردند که به افغانستان نرود؛ زیرا نظام تغییر کرده و ممکن «طالبان» با وی برخورد خوب نکنند، اما موصوف به خواست دل خود عمل کرد و برگشت.

او افزود: «وقتی با خانواده‌ام در مرز افغانستان از موتر پایین شدم، طالبان که مسؤولیت نگه‌داری مرز را برعهده دارشتند، مرا به آغوش کشیده و با بوسه بر پیشانی‌ام از من استقبال کردند و از من و خانواده‌ام تقاضا کردند، همراه شان نان بخوریم.»

موصوف برگشت خود به کشور را مانند آزاد کردن پرنده‌یی می‌داند که چهل سال در قفس زندانی بوده است.

او علاوه کرد: «اکنون آزاد استم و می‌توانم که در هر گوشه‌یی از کشورم به راحتی بروم که این امر در کشور ایران برایم ساده نبود، همیشه تحقیر می‌شدیم و توهین می‌شدیم.»

موصوف از سایر مهاجران افغان می‌خواهد که به کشور شان برگردند و زنده‌گی با عزت داشته باشند.

درهمین حال عبدالوکیل باشندۀ دیگر این ولایت که ۳۵ سال قبل به کانادا رفته بود، می‌گوید: «دلیل عمدۀ هجرت ما به کانادا، جنگ و خونریزی در کشور بود؛ حالا که صلح و ثبات برقرار شده با خوشی‌های زیادی برگشتم.»

وی دوران مهاجرتش را تلخ‌ترین و بدترین دوران زنده‌گی‌اش دانسته و می‌افزاید: «کسانی که کشور شان را ترک کرده و مهاجر شده اند، تلخ‌ترین داستان‌ها را دارند؛ اکثریت شان روزهای بدی را سپری کرده و اکثریت شان از رفتن خود پیشیمان اند، اما چاره نداشتند؛ چرا که در کشور ما صلح نبود، قتل و کشتار وجود داشت، همه از مجبوریت رفته بودند.»

عبدالوکیل از حکومت سرپرست می‌خواهد که زمینۀ زنده‌گی باعزت را برای مردم فراهم کند؛ جلو هر نوع بی‌عدالتی گرفته شود؛ زمینۀ درس و تعلیم برای دختر و پسر مساعد گردد، تا دیگر هیچ افغانی مجبور به ترک کشورش نشود و زنده‌گی آبرومندانه در خاک خود داشته باشد.

هردو منبع یادشده گفتند که اکنون حاضر اند، برای تحکیم صلح و پیشرفت کشور، فعالانه سهم بگیرند.