[restrict paid=”true”]
کابل (پژواک، ۱۰ جوزا ۱۴۰۱): مسؤول «آموزشگاه برای اطفال روی جاده» می‌گوید، آنان برای اطفالی که به‌دلیل مشکلات اقتصادی توانایی درس خواندن را ندارند و از نعمت سواد محروم مانده‌اند، زمینۀ آموزش رایگان را فراهم می‌کنند.
«آموزشگاه برای اطفال روی جاده» شش ماه قبل توسط دو خانم به‌نام‌های آزیتا نژند و سودابه نژند در شهر کابل برای تدریس اطفال کارگر روی جاده و خانم‌هایی که از سواد باز مانده‌اند تاسیس شد و به‌طور رایگان به آنان تدریس می‌کنند.
آزیتا نژند مسؤول آموزشگاه اطفال روی جاده به آژانس خبری پژواک گفت، این آموزشگاه برای اطفال کارگری که روی جاده‌ها کار می‌کنند و برای خانم‌هایی که از نعمت سواد محروم مانده‌اند، ایجاد شده است.
وی می‌گوید: «این آموزشگاه شش ماه قبل ایجاد شد و انگیزۀ ایجاد آن، ضعیف بودن اقتصاد اطفال کارگر است که باعث شده توجه به درس نداشته باشند.»
موصوف علاوه کرده است: «چون ما دیدیم مکاتب بسته شد؛ پوهنتون ها بسته شد و از این‌که ما بیکار در خانه باشیم، خوب است، یک خدمتی را به وطن خود انجام دهیم.»
وی اضافه کرد، از سوی هیچ نهاد حکومتی حمایت مالی نشده‌اند؛ اما یک نهاد خارجی که از کشور چین بود، برای شان مکانی را فراهم کرده تا در آنجا تدریس کنند.
به گفتۀ وی، این نهاد چينى همراه شان شش ماه قرارداد امضاء کرده که سه ماه از آن قرارداد سپری شده است و سه ماه آن باقیمانده است.
نژند می‌افزاید، در این آموزشگاه، نزدیک به ۲۰۰ کودک کارگر روی جاده‌ها و ۶۰ خانم بیسواد در چهار تایم مختلف، مشغول درس خواندن اند.
او می‌گوید: «اطفال را از روی جاده‌ها جمع‌آوری کرده‌ایم و توسط آنان دوستان شان را پیدا کردیم و به خواندن درس تشویق شان کردیم.»
نامبرده تصریح کرد، حق اولویت به کسانی داده می‌شود که کارگر روی جاده باشند؛ توانایی اقتصادی آنان کم باشد و نتوانند درس بخوانند و به زنان بیسواد و کسانی‌که از مکتب باز مانده‌اند، نیز شانس حضور در این آموزشگاه میسر است.
نژند علاوه کرده که بیشتر این اطفال مصروف کارهای مختلف در روی جاده‌های شهر کابل اند و خانواده‌های شان زیاد علاقه به درس خواندن آنان ندارند؛ اما آنان وقت خود را در اینجا برای آموزش و تعلیم سپری می‌کنند.
وی در پاسخ به این پرسش که اگر تعداد اطفال و زنان زیاد شود، به افزایش ساعات درسی اقدام خواهند کرد، گفت: «در صورتی‌که اطفال و زنان زیاد شوند، ما تایم‌های درسی را گسترش می‌دهیم و از استادان دیگر نیز تقاضا خواهیم کرد که بیایند و همراه ما همکاری کنند.»
مرتضی، یک تن از شاگران در این آموزشگاه که در شهر کابل بوت‌پالشی می‌کند، می‌گوید که او پدر ندارد و مادرش مریض است و باید کار کند.
او در کنار کار کردن درس می‌خواند و به‌خاطر ساختن زنده‌گی آینده‌اش تلاش می‌کند و علاقۀ خاص به درس خواندن دارد.
قابل ذکر است که حکومت سرپرست در اوايل ماه حمل اعلام کرد، دختران بالاتر از صنف ششم الى امرثانى نمى توانند به دروس خويش ادامه دهند.
[/restrict]
Views: 97
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک