بیوه‌زنی در کابل از حکومت می‌خواهد، مکاتب بالاتر از صنوف ششم دختران را بازگشایی کند

کابل (پژواک، اول سنبله ۱۴۰۱): ثریا بیوه‌زن کهنسالی که بیش از دو دهه عمرش را در کنار تنور گرم و پختن نان برای مردم سپری کرده، آرزو دارد، دخترانش تعلیم‌یافته شوند؛ او از حکومت می‌خواهد تا هرچه زودتر دروس مکاتب دختران بالاتر از صنوف ششم را آغاز کند.

ثریا ۵۰ ساله، باشندۀ منطقۀ «افشار» شهر کابل است که در گوشۀ حویلی خود در یک اتاق کوچک، تنور گذاشته و روزانه ده‌ها قرص نان مشتریانش را می‌پزد.

21 سال قبل، شوهر ثریا طی حادثه‌یی جان باخت و پس از آن وی مجبور شد، تا از طریق ایجاد نانوایی خانه‌گی، اعاشۀ خانوادۀ 5 نفره اش را بر عهده گیرد.

وی در حالی‌که خمیر را به روی «رفیده» هموار می‌کرد گفت، از طریق این‌ کار زنده‌گی بخور و نمیری را پیش می‌برد.

به دلیل این‌که هنگامی که خمیر را به تنور می‌زد، شعله‌های آتش و دود چوب در تنور اشک‌اش را جاری ساخته بود، پوست رویش نیز رنگ نسواری را به خود گرفته است.

ثریا که بدون وقفه خمیر مشتریانش را می‌پخت و صحبت  نیز می‌کرد، به سوالی مبنی بر اینکه آیا از انجام چنین کاری، خسته نشده؟ گفت: «مجبوریت و مشکلات اقتصادی مجبورم نموده این کار ثقیل را همه روزه از ساعت هفت صبح تا حوالی سه پس از ظهر، انجام بدهم.»

این بیوه زن که با چهار فرزندش، در خانۀ کرایی زنده‌گی می‌کند گفت، تنها کرایۀ خانه اش ماهانه 3000 افغانی می‌شود.

ثریا از بابت نان پزی، روزانه 500 افغانی عاید به دست می‌آورد، اما به دلیل بلند رفتن قیمت‌ها، عایدی را که به دست می‌آورد، با مشکل می‌تواند مصارف روزمره اش را تامین کند.

موصوف علاوه کرد: «در زمان جمهوریت کار خوب بود و ارزانی هم بود، اما حالی قیمتی زیاد است، به بسیار سختی و مشکلات نیازهای خود و اولاد های خود را پوره می‌کنم.»

وی با بیان اینکه بعد از مرگ شوهرش روز خوب و خوشی را ندیده افزود، پسر بزرگش که ۲۰ سال عمر دارد، معیوب دماغی است و پسر دومش نسبت حادثۀ ترافیکی از ناحیۀ پا معیوب می‌باشد؛ اما دو دخترش سالم اند و متعلم مکتب می‌باشند.

او می‌گوید: «تمام مشکلات را سر خود گرفتم تا دخترهایم راحت باشند و درس بخوانند، تا آیندۀ خوب و درخشان و پر از آرامش داشته ‌باشند، مثل من در به در و خاک‌به سر نشوند.»

ثریا آرزو دارد، هرچه زودتر دروس مکاتب دختران بالاتر از صنوف ششم آغاز گردد و تمام دختران به‌شمول دختران خودش، به درس و تعلیم شان بپردازند.

ثریا، جنگ چهار دهۀ گذشته را عامل بدبختی خودش و سایر بیوه زنان می‌داند و آرزو می‌کند که برای همیشه صلح و آرامش در کشور برقرار باشد و دیگر هیچ زنی مانند او بدبخت نشود.

Views: 62