داکتر یمین، اندوه مرگ همسر و فرزندانش را با استفادۀ از موادمخدر به فراموشی می‌سپارد

کابل (پژواک، ۳ سنبله ۱۴۰۱): داکتر عبدالاحمد یمین که به دلیل اصابت مرمی هاوان بر خانه‌اش اعضای خانواده و همه چیزش را از دست داده – می‌گوید، غم و اندوه فرزندان و همسر کشته شده‌اش اورا به استفاده از مواد مخدر مجبور ساخته و اکنون لحظات تلخ زند‌ه‎‌گی‌اش را در پل‌سوخته سپری می‌کند.

پل‌سوخته محلی است در شهر کابل که از سال‌ها قبل اکثر معتادان مواد مخدر در زیر آن زنده‎گی می‌کنند.

در اثر استفاده از مواد مخدر در این محل، جوانان زیادی زنده‌گی شان را از دست داده و هنوز هم در این محل امید زنده‌گی صدها تن به یأس مبدل می‌شود.

وضعیت ناراحت کنندۀ معتادان در اینجا توجه همه را به خود جلب می‌کند؛ معتادان گروه – گروه گرد هم می‎آیند؛ دود انواع مختلف مواد مخدر از میان آن‌ها به فضا پخش می‌شود که به مرگ تدریجی انسان می‌انجامد.

داکتر عبدالاحمد یمین ۶۳ ساله نیز یکی از این افراد نامراد می‌باشد.

من در پل‌سوخته مصروف صحبت با یک معتاد بودم که مرد بزرگسالی با قدخمیدۀ (عبدالاحمد یمین) کنارم ایستاد، از او پرسیدم، با من صحبت می‌کنی؟ وی در حالی که یک دستمال را بر سر و دیگری را بر گردنش انداخته بود و یخنش تر بود – سرش را به گونۀ بلی تکان داد و کمی گوشه ایستاده شد، در پاسخ به این سوال که آیا درس خوانده اید، گفت: در سال ۱۳۶۴ هـ.ش از رشتۀ طب معالجوی پوهنتون طبی کابل فارغ شده‎ام، اما اکنون داکتری و همه چیز زنده‌گی از پیشم مانده و از غم‌های زنده‌گی به این پل پناه آورده‌ام.

این باشدۀ «عینومینۀ» مرکز قندهار، در مورد زنده‎گی خود می‌گوید: «در اینجا هر کسی به مرگ خودش راضی است، اگر به کسی یک لحظه مواد نرسد، همان لحظۀ مرگ اوست، هر کدام ما به‌دست خود برای خود قبر می سازیم.»

چرا به اعتیاد رو آوردی؟

یمین لحظه‌یی‎ سکوت کرد، دستمالی را به چشمانش گرفت، سپس در پاسخ به این سوال، داستان تلخ زنده‌گی خود را آغاز کرد: «چند سال پیش در قندهار بر منزلم مرمی هاوان اصابت کرد؛ مادر کودکان، دختر سه ماهه‌ام، یک برادرزاده و خواهر هفت‎ سالۀ همسرم شهید شدند».

او می‌گوید، دو سال آن را تحمل کرد، اما دیگر توان تحمل این غم را نداشت، به استفادۀ از مواد مخدر روآورد، سپس به کابل آمد و اکنون خود را از این اندوه و غم در جهان اعتیاد در پل‌سوخته پنهان کرده‌است.

یمین بیشتر از همه برای شریک زنده‌گی‌اش ناراحت می‎باشد.

او می‌گوید: «جدایی از وی برایم دردناک بود و کسی که با من ازدواج کرده بود، دختر خاله‌ام بود، حافظ قرآن بود، پس از آن من در زنده‎گی خود کسی را پیدا نکردم که بتواند جای او را بگیرد.»

او همچنان گفت که در شفاخانۀ میرویس قندهار و شفاخانه‌های ولایتی ارزگان و فراه کار کرده، زبان مادری‌ا‌ش پشتو است، اما علاوه از آن به زبان دری و انگلیسی نیز روان صحبت کرده می‌تواند.

از او خواستم تا به زبان انگلیسی به دنیا پیام بدهد، او به انگریزی گفت: «به دنیا این پیام دارم که از مواد مخدر استفاده نکنید، این خیلی خطرناک است، همه مردم باید ورزش، کرکت، فوتبال و سایر ورزش‌های را انجام دهند.»

وی افزود، یک پسر ۲۲ ساله‎اش در آلمان زنده‌گی می‌کند، اما تماسی با او ندارد.

یمین از حکومت می‌خواهد که اورا تداوی کند، اما می‌افزاید: «آنچه که ما می‌خواهیم، ​​فکر نمی‌کنم که حکومت بتواند آن را برایم فراهم کند؛ زیرا که اکنون خود نظام با مشکلات اقتصادی مواجه‌ می‎باشد.»

او می‌گوید: «هر انسان می‌خواهد تا زنده‌گی عادی داشته باشد، اگر به مواد مخدر معتاد نمی‌شد، شاید از شما هم زنده‌گی بهتر می‌داشتم.»

داکتر یمین در پاسخ به این سوال که برای مواد مخدر پول را از کجا می‌کند؟ بعد از مدتی فکر گفت که گاهی اوقات برای مردم عریضه می‌نویسد، می‌تواند برای مریضان هم نسخه بنویسد و مدتی قبل به کودکان یک جنرال ریاضی، فزیک و انگلیسی را تدریس می‌کرد.

شماری از معتادان برای خرید مواد مخدر دزدی می‌کنند، اما یمین گفت که وی این کار را نمی‌کند؛ چون حرام‌ است.

موصوف این بیت حافظ شیرازی را روی کاغذ نوشت و به من داد:

بر بساطِ نکته دانان خودفروشی شرط نیست

یا سخن دانسته گو ای مردِ عاقل یا خموش

یمین به گونۀ مکرر از همسرش یادآوری می‌کرد، می‌گفت، سال‌ها با وی به عنوان یک همراز زنده‌گی کرده، رازهای زند‌ه‌گی‌اش با او شریک بود و با او درد دل می‌کرد. یمین با یاد خاطر او، این آهنگ پشتو را نیز زمزمه می‌کرد:

په دواړو لاسو مې نیولې ستا لمن محبوبا

اوو، اوو په دواړو لاسو محبوبا

پتنګ په شان شپه او ورځ کړېږم

د شمع په رنګې سوځم، ویلیږم

تا بیا له لاسه امر وکړ د سوختن محبوبه

اوو، اوو په دواړو لاسو محبوبا

او…

یمین پس از زمزمۀ این آهنگ به هدف به‌دست آوردن مواد از من رخصت گرفت و گفت: «دوباره حتماً با تو تماس می‌گیرم.»