بهادر: می‌خواستم داکتر شوم اما معلولیت این آرزو را از نزدم گرفت

تالقان (پژواک، ۹ دلو ۱۴۰۱): بهادر قربانی جنگ‌های اخیر در تخار که می‌خواست داکتر شود، اما جنگ این آرزو را از نزدش گرفت و اکنون به یک فرد معلول تبدیل ‌شده‌است.

جنگ پدیده‌یی که تقریبا از هر خانواده در افغانستان قربانی ‌گرفته‌است، بهادر از جمله قربانیان درگیری‌های اخیر در ولایت تخار می‌باشد که در نتیجۀ برخورد مرمی هاوان بر منزل مسکونی‌شان در کنار از دست دادن یک خواهر و زخم برداشتن مادرش، هر دو پای خود را نیز از دست داده‌است.

بهادر در گفتگو با پژواک می‌گوید: «آرزو داشتم تا داکتر شوم اما جنگ این آرزو را از من گرفته است، اکنون تنها آرزویم تأمین صلح دایمی در کشور می‌باشد.»

پایان یک روز سرد زمستانی در شهر تالقان مرکز ولایت تخار است، در گوشه‌یی از این شهر چشمم به کودکی که حدودا  ۱۴ سال سن دارد افتید که با هر دو پای معیوب خود سوار بر ویلچر می‌باشد و از هر رهگذر طلب مساعدت می‌نماید، ظاهرا پی بردم که او قربانی جنگ در کشور ‌است، سپس درب سخن را با وی گشودم و حرف‌های تلخ او را شنیدم که روایت از یک روزگار فرو رفته در ناامیدی داشت.

بهادر می‌گوید: «نزدیک به دو سال پیش یک روز تابستانی بود، شدت جنگ هم در منطقۀ چشمۀ شیر از مربوطات شهر تالقان جایی که من و خانواده‌ام زنده‌گی می کردیم، میان طرف‌های درگیر شعله‌ور شد که ناگهان یک مرمی هاوان بر منزل مسکونی ما اصابت کرد، در نتیجۀ آن یک خواهرم جان باخت، مادرم به شدت زخمی شد و من نیز از ناحیۀ پای خود آسیب دیده بودم، اما فکر نمی‌کردم هر دوپایم قطع شود، هنگامی که به شفاخانۀ ولایتی انتقال داده شدم، متوجه شدم که داکتران علاج برای درمان زخم‌های پایم را ندارند جز اینکه باید قطع شود، بعدا پس از چند ساعت ‌بی‌هوشی بیدار شدم که پاهای خود را از دست داده‌ام و من معیوب در بستر افتیده هستم.”

بهادر در ادامه از جبر روزگار و فقر اقتصادی نیز شکایت نموده با تحمل شدت سردی و گرمی هوا در تقلای بدست آوردن لقمه نانی برای خانواده خود می‌باشد، او می‌افزاید: «در خانه هشت نفر هستیم، پدرم کهن‌سال است توان کارکردن و تأمین نفقه را ندارد، مادرم پس از اینکه زخم برداشت حالت خوبی ندارد، من مجبور هستم که با این حالت معیوبی از طریق مساعدت خواستن از مردم نفقه خانواده را تأمین نمایم، در حالی که بعضی روزها موفق به تأمین مصارف خانواده می شوم اما بعضی روزها دست خالی به خانه بر می‌گردم.»

او از حکومت و مؤسسات همکار خواستار توجه برای ‌خانوده‌های قربانی جنگ در کشور شد.

بهادر هر چند هنوز کودک می‌باشد و از زنده‌گی هیچ گونه بهره‌‌ی ندیده‌است می‌گوید: «آرزو داشتم در آینده داکتر و طبیب درد دیگران شوم، علاقه برای درس و تعلیم داشتم؛ اما جنگ این آرزو را از من گرفت و من اکنون تبدیل به فرد معیوب شده‌ام که به‌جای رفتن به مکتب ناگزیر هستم از هر رهگذر طلب مساعدت نموده چرخ روگاز یک خانوادۀ فقیر را به چرخانم در غیر آن همه اعضای خانواده‌ام گرسنه خواهند ماند.»

بهادر که در سن کودکی طعمه جنگ شده‌است، اکنون تنها آرزویش تأمین صلح دایمی در کشور می‌باشد که دیگر هیچ خانواده قربانی ندهد.

در همین حال، گلثومه مادر بهادر در یک تماس تلیفونی به پژواک گفت، حدود دو سال پیش در نتیجۀ اصابت مرمی هاوان بر منزل مسکونی‌شان در منطقۀ چشمۀ شیر، در کنار اینکه یک دخترش قربانی شد، بهادر پسرش نیز معیوب گردید.

وی می‌گوید: «خودم زخم برداشتم و حویلی ما به گونۀ کامل تخریب شد، من با پسرم در شفاخانه بستر بودم که با حمایت نهادهای بیرونی سایر فرزندانم از میان دود و باروت جنگ نجات داده شدند، اکنون در منطقه آهندره از مربوطات شهر تالقان زنده‌گی می‌کنیم.»

او هر چند تایید می‌کند در خانواده هشت نفر هستند که هنوز از حمایت نهادهای بیرونی برخوردار می‌باشند، اما تاکید می‌کند که حکومت کنونی حویلی وی را بازسازی نماید.

موصوف در ادامه می‌گوید، شوهرش دو سال پیش از آن‌ها، در نتیجۀ جنگ‌ها از ناحیۀ چشم و پای آسیب دیده‌است که اکنون توانایی کار کردن و تامین نفقۀ خانواده را ندارد.

خانم گلثوم در ادامه می‌افزاید که بهادر یک سال در نتیجۀ معیوبیت از درس و تعلیم باز ماند، اما اکنون مکتب او را از چشمۀ شیر نقل مکان داده و در یکی از مکتب‌ها در آهندره قرار است دوباره مصروف درس و تعلیم شود.

او در ادامه از سایر نهادها با آنکه خواستار حمایت می‌باشد، اما اطمینان می‌دهد که بهادر را به آرزویی که داشت خواهد رسانید.

تنها بهادر نیست که قربانی جنگ‌های اخیر در تخار گردیده، بلکه مانند او هزاران تن دیگر نیز در ولایت تخار قربانی جنگ شده‌اند و اکنون از حکومت خواستار حمایت می‌باشند.

بازدیدها: 143