تالقان (پژواک، ۱۳ حمل ۱۴۰۲): ظریفۀ ۴۷ ساله که هشت سال می‌شود از بام تا شام برای تامین نفقۀ یک خانوادۀ هشت نفری در کوچه و پس‌کوچه‌های شهر تالقان سوار بر یک ولچر سرگردان می‌باشد، می‌گوید که سير شدن فرزندانش تنها آرزویش در زنده‌گی می‌باشد.
ریزش باران شب، نیلگون شدن آسمان، طلوع صبح دم خورشید، جوان شدن دوبارۀ درختان، همه نشان‌دهندۀ گذشت زمستان سرد و دشوار است؛ اما در میان این همه زیبایی طبیعت دستان ترکیده، کمر خمیده، لباس چین و چروک و هوش سرگردان ظریفۀ ۴۷ ساله در شهر تالقان حکایت تلخ از روزگار فلاکت‌بار و فقر اقتصادی دارد که نه زیبایی طبیعت حین بهار، نه گرمی تابستان و نه سردی زمستان به آن نقطۀ پایان میگذارد؛ تنها ولچر سه چرخ او سبب می‌شود تا از طریق آن کوچه‌های تالقان را گشت‌زنی کند و لقمه نان را برای خانواده‌اش تامین کند.
ظریفه در گفت‌وگو با پژواک گفت: «هشت سال می‌شود از طریق تگدی‌گری نان‌آور یک خانوادۀ هشت‌نفری استم که از ناحیۀ کمر معیوب شده‌ام، اکنون تنها آرزوی من حمایت از سوی حکومت و نهادها می‌باشد تا در این سن کهن‌سالی دست از تگدی‌گری بردارم و شکم فرزندان قد و نیم قد خود را سیر ببینم.»
وی افزود: «نان‌آور برای خانواده ندارم، فرزندانم همه قد و نیم قد هستند، سال‌ها می‌شود که از طریق تگدی‌گری در تلاش سیر نگهداشتن شکم گرسنه یک خانوادۀ هشت‌نفری می‌باشم، در حالی‌که در فصل کهن‌سالی قرار دارم تا به کی این‌گونه در کوچه‌های تخار سرگردان بمانم، حکومت برای من و سایر خانواده‌های نیازمند توجه نماید.»
موصوف در ادامه می‌افزاید که در تابستان روزهای طولانی و گرم و در زمستان شدت سردی هوا را تحمل کرده روزانه ۱۵۰ الی ۲۰۰ افغانی جمع‌آوری می‌کند که با آن نمی‌شود مصارف هیچ بخش از خانوادۀ خود را تامین کند.
او می‌افزاید: «اکنون آرزو دارم که با حمایت حکومت بتوانم دست از تگدی‌گری و سرگردان بودن در کوچه‌ها بردارم و بدون داشتن دغدغۀ نان برای اعضای خانواده به زنده‌گی خود ادامه بدهم.»
ظریفه خاطرنشان کرد: «همسرم را هشت سال پیش به دلیل این‌که توان اقتصادی برای تداویش نداشتم و او بیمار بود از دست دادم که در نتیجه آن از هشت سال بدین سو نان‌آور خانواده شده‌ام که اکنون در نتیجه آن به بیماری کمر دردى مبتلا می‌باشم و تنها یک ولچر سه چرخه که از آدرس کمیته سویدن دریافت کرده‌ام می‌توانم کوچه‌های تالقان را با آن گشت‌زنی نمایم تا لقمه نان برای خانواده‌ام تامین کنم.»
ظریفه با آن‌که ماه رمضان را ماه تعاون و همکاری دانسته می‌گوید: «اکنون در خانه جز نیم کیلو چای خشک و دو کیلو روغن دیگر هیچ چیزی ندارم؛ امیدوار هستم از سوی حکومت و نهادها حمایت شوم تا ماه رمضان را بدون داشتن نگرانی سپری نمایم.»
او در ادامه گفت‌گوی خود با پژواک از عدم رسیده‌گی حکومت و نهادهای مددرسان شکایت کرده و گفت: «دو سال می‌شود که پشت دروازۀ ادارۀ شهدا و معلولین تخار نیز سرگردان هستم، تا اکنون هیچ‌گونه رسیده‌گی صورت نگرفته‌است.»
این خانم می‌افزاید که گاه به بهانه نداشتن تذکرۀ برقی و گاه به بهانه نبود پول از این اداره اخراج می‌شود، در حالی‌که فرد نیازمند است.
در همین حال مولوی احسان‌الله، رئیس شهدا و معلولین تخار از آغاز رسیده‌گی به فورم درخواست همکاری افراد دارای معلولیت خبر داده، اطمینان می‌دهد که هیچ فرد مستحق از سوی این اداره نادیده گرفته نخواهد شد.
این درحالی است که همزمان با رسیدن ماه رمضان با آن‌که بهای مواد اولیه مانند سال‌های گذشته افزایش نداشته است؛ اما فلج شدن منابع عایداتی خانواده‌ها از جدی‌ترین نگرانی به شمار می‌رود که اکثر خانواده‌های بدون سرپرست نیاز به همکاری دارند.
بازدیدها: 283
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک