طاهر زهیر: جنگ و خشونت راه‌ حل قضیۀ افغانستان نیست

ایبک (پژواک، ۲۴ ثور ۱۴۰۲): طاهر زهیر، والی پیشین بامیان که به تازه‌گی به امارت اسلامی پیوسته می‌گوید، جنگ و خشونت راه‌حل قضیۀ افغانستان نیست، عامل پیشرفت وترقی کشور در صلح نهفته است، به همین دلیل به امارت اسلامی پیوسته تا در آبادانی کشور سهیم شود.

وی که در حکومت گذشته به عنوان والی بامیان و سرپرست وزیر اطلاعات و فرهنگ ایفای وظیفه کرده‌است،  بعد از تحول سیاسی از مسیر ولسوالی یکه‌ولنگ بامیان به ولسوالی درۀ صوف پایان و بعداً به ولایت سرپل رفت و پس از دو سال از مخالفت با امارت اسلامی دست کشید.

زهیر در نشستی که امروز در تالار مقام ولایت سمنگان برگزار شده بود حضور یافت و در مورد پیوستن‌اش به امارت اسلامی با رسانه‌ها صحبت کرد و هدف این اقدام را  نفرت از جنگ و باورمندی به صلح عنوان کرد .

موصوف افزود: «عامل تمام بدبختی‌های موجود در افغانستان جنگ است و عامل پیشرفت وترقی کشور در صلح و رفاه نهفته است، اکنون که به امارت اسلامی پیوسته‌ام راضی هستم و از برخورد نیک و رویۀ عالی مسؤولین امارت اسلامی در یکجا شدنم اظهار رضایت می‌نمایم.»

وی نتایج چهل سال جنگ در کشور را بیچارگی، نابودی، فقر و ده‌ها بدبختی دیگر عنوان کرده گفت که این بدبختی‌ها رابطل مستقیم با جنگ دارد.

موصوف افزود: «تبلیغاتی صورت گرفته که در موضوع یکجا شدنم با امارت اسلامی از سوی ایرانی‌ها همکاری صورت گرفته، درحالی‌که چنین نیست، نفرتی که از جنگ وعلاقۀ که به صلح دارم، خواستم به امارت اسلامی بپیوندم و درآبادانی کشورسهیم شوم؛ زیرا مردم افغانستان از جنگ خسته شده‌اند.»

مولوی عبدالاحد فضلی، والی سمنگان در این نشست در مورد پیوستن والی پیشین بامیان گفت : «جای شکرگذاری است که امروز یک تن دیگر از برادران ما به امارت اسلامی پیوست و اکنون ما یک حکومت مستقل  و اسلامی داریم و افغانستان را از اشغال نجات داده‌ایم و می‌خواهیم که سایر هموطنان ما که در خارج از کشور مهاجر شده‌اند، به وطن برگردند و مصدر خدمت شوند .»

در این مراسم  مولوی دادخدا خادم، معاون والی، مولوی محمدهاشم شفیق، رئیس استخبارات و مولوی احمدالله بدر، قوماندان امنیۀ سمنگان نیز صحبت کرده از تمام مخالفین امارت اسلامی و آنانیکه به سایر کشورها به سر می‌برند خواستند تا با استفاده از فرمان عفو رهبری امارت اسلامی  و فرصت مساعد شده به کشور برگردند و در آبادانی کشور سهیم شوند، چون به گفتۀ آنان، اکنون وقت کتاب، قلم و آموزش است و زمان اسلحه و جنگ به پایان رسیده‌است.