دختر معلول در دایکندی: می‌خواهم داکتر شوم و اطفال معلول را تداوی کنم

نیلی (پژواک، ۴ جوزا ۱۴۰۲): در یکی از دورترین منطقۀ ولسوالی میرامور دایکندی و در ارتفاعات کوه‌های سر به فلک کشیده که شمار زیاد از دانش‌آموزان، از رفتن به مکتب محروم‌اند، عبدالله، دختر معلولش را بالای شانه‌های خود به مکتب می‌برد و دوباره به خانه می‌آورد.

عبدالله می‌گوید که زهرا دختر هفت ساله‌اش را که از هر دو پا معلول است، به دلیل علاقه‌مندی «شدیدش» به مکتب، روزانه به صورت نوبتی همراه با مادر و مادرکلان زهرا فاصلۀ یک‌ونیم کیلومتر راه را تا مکتب به پشت خود انتقال می‌دهد.

آنان باشندۀ منطقۀ سرقل ندک ولسوالی میرامور دایکندی می‌باشند، جای‌که به گفتۀ مردم، محل از خدمات اجتماعی از جمله معارف محروم است.

موسسۀ رفاه اجتماعی راه رهنورد/ RRSWO صنف محلی را در این منطقه ایجاد کرده و اطفال چون زهرا توانسته‌اند که قدم به مکتب بگذارند. داستان رفتن زهرا به مکتب حکایت الهام‌بخش این روزهای معارف دایکندی است.

زهرا با آن‌که لکنت زبان هم دارد، می‌گوید: «خودم مکتب رفته نمی‌توانم، پدرم مرا می‌برد، اگر او وقت نتوانست مادرکلانم پشت کرده می‌برد.»

او آرزو دارد که مانند سایر اطفال بتواند با پاهای خودش راه مکتب را طی کند.

وی افزود: «دوست دارم در آینده داکتر شوم و کسانی را که پای شان مثل من است تداوی کنم.»

پدر زهرا به پژواک می‌گوید که به دلیل علاقه‌مندی زیاد دخترش به مکتب، او روزانه بالای شانه‌هایش او را به مکتب می‌رساند و زمانی که درس‌هایش تمام شد، دوباره به خانه بر می‌گرداند.

پدر زهرا می‌گوید: «او خیلی زیاد علاقه‌مند مکتب است، اگر دیرتر به مکتب ببریم ناراحت می‌شود، گریه می‌کند و ما را هم جگرخون می‌کند، ما هم شوق داریم که دخترم در آینده روی پای خود ایستاد شود.»

او که نان‌آور خانوادۀ نُه نفری خود است، می‌گوید که به خاطر مکتب دخترش، بیرون از خانه به کار رفته نمی‌تواند؛ زیرا پای همسرش شکسته و مادر کهن‌سالش به تنهایی از عهدۀ این کار بر آمده نمی‌تواند.

موصوف افزود: «دخترم خیلی علاقه‌مند داکتری است؛ اما بعضی وقت با دوستانش گریه کرده که پاهایم فلج است، جای رسیده نمی توانم، داکتر شده نمی توانم؛ اما ما برایش امید می‌دهیم که پاهایت خوب می‌شود و می‌توانی داکتر شوی.»

نام‌برده علاوه کرد که وی معیوب متولد شده، هردو پایش خیلی ضعیف کار می‌کند و توان راه‌رفتن را ندارد.

وی از آیندۀ دخترش نگران است و تصریح می‌کند: «تا چه زمانی من باشم، فعلاً هیچ کاری در خانه نمی‌توانم، او را مکتب می‌برم و می‌آورم، از  کار و غریبی و زنده‌گی ماندیم.»

او از حکومت می‌خواهد که زمینۀ تداوی و آموزش دخترش را فراهم کند تا او بتواند به آرزوهایش برسد.

با این حال، قادر محسنی، رئیس شورای محل منطقۀ سرقل ندک نیز می‌گوید، از زمانی‌که مکتب محلی ایجاد شده، زهرا را هر روز پدر، مادر و یا مادرکلانش بالای شانه‌های شان به مکتب می‌برد.

او افزود که وضعیت اقتصادی خانوادۀ زهرا خوب نیست و آنان توان تداوی دخترش را ندارند.

وی همچنان نگران آیندۀ تعلیمی و تحصیلی زهرا و تمام فرزندان منطقۀ شان است که به دلیل دوری راه‌ از مکتب محروم نمانند.

نام‌برده علاوه کرد: «قبلاً مکتب وجود نداشت، چند ماه قبل موسسه RRSWO و آغاخان مکاتب محلی ایجاد کردند که فعلاً شاگردان ما می‌توانند تا صنف سووم درس بخوانند.»

به گفتۀ وی، در حال حاضر نیز بیش از ۵۰ دانش‌آموز واجد شرایط مکتب بالاتر از صنف سوم از مکتب محروم‌اند.

موصوف افزود که آنان با محرومیت بسیار جدی در بخش معارف روبه‌رو اند و به این دلیل شمار زیادی دانش‌آموزان همه‌ساله از مکتب محروم می‌مانند.

او از حکومت می‌خواهد که در بخش ساخت تعمیر و ایجاد صنف‌های محلی از طریق معارف و یا موسسات آنان را یاری کنند.

داستان زهرا پای مسؤولان معارف ولسوالی میرامور را نیز به منطقۀ سرقل ندک کشاند.

حسین واثق، آمر معارف ولسوالی میرامور دایکندی گفت، قضیۀ معلولیت، محرومیت و علاقه‌مندی زهرا به مکتب باعث شد که آنان از نزدیک خانوادۀ وی و مردم آن منطقه را ببینند.

او می‌گوید، جهت تشویق شاگردان این مکتب، مواد درسی و قرطاسیه‌جات به آنان داده شد و برای زهرا مواد مکمل درسی تا صنف ششم داده شد.

وی بخشی از محرومیت و مشکلات در بخش معارف در این منطقه را می‌پذیرد و می‌گوید که آنان با هماهنگی موسسات توانسته‌اند تا مکاتب محلی را برای دسترسی اطفال این منطقه به درس و تعلیم، ایجاد کند.

نام‌برده افزود، امیدواری زیاد وجود دارد که این موسسات زمینۀ آموزش بعد از صنف سوم را نیز در این منطقه فراهم کند.

موصوف تصریح کرد که این دختر خردسال با آن‌که معلول است، از استعداد خیلی خوب برخوردار است و در صنفش شاگرد ممتاز می‌باشد.

آمر معارف ولسوالی میرامور هم‌چنان گفت که خانوادۀ زهرا نهایت فقیر است و پدرش تمام وقتش را وقف آموزش دخترش کرده‌است.

به گفتۀ او، در جلسات ولسوالی با موسسات نیز صحبت کرده تا خانوادۀ این دختر را تحت پوشش قرار دهد.

از سوی دیگر، نیک‌محمد حامدی، فعال مدنی در دایکندی بر اهمیت تعلیم و تربیه اشاره کرده و می‌گوید، برای رشد و توسعۀ کشور ضرورت است که به آموزش توجه شود.

او تاکید می‌کند که مردم باید در هر صورت و حتی باید در سخت‌ترین شرایط آموزش را فراموش نکند.

وی تصریح می‌کند که خانوادۀ زهرا الگوی خوبی برای مردم می‌باشد.

نامبرده از حکومت نیز می‌خواهد که زمینۀ آموزش افراد محروم و این چنین را فراهم کند.

در همین حال، غلام یحیی اکبری، مربی معلم موسسۀ آرسو می‌گوید که آنان ۳۵۴ صنف محلی را در سطح این ولایت برای دانش‌آموزان که به مکاتب تعلیمات عمومی دسترسی ندارند، ایجاد کرده‌اند.

او افزود که از این جمله ۴۵ صنف محلی در ولسوالی میرامور فعال است.

وی علاوه کرد که منطقۀ سرقل ندک یکی از مناطق محروم این ولسوالی است که حدود ۹ کیلومتر از مکتب تعلیمات عمومی فاصله دارد.

او اظهار خوشحالی کرد که با فعال‌شدن صنف‌های محلی زمینۀ آموزش برای شماری زیاد از اطفال از جمله زهرا فراهم شده‌است.

موصوف از زهرا به عنوان یک طفل بااستعداد یاد کرد و گفت، تلاش می‌کنند که این چنین افراد را به تعلیم و تربیه سوق دهد.

نام‌برده هم‌چنان گفت، موسسۀ رفاه اجتماعی راه رهنورد در تلاش است تا صنف‌های بالاتر از صنف سوم را نیز منظوری بگیرد.

موسسۀ آرسو در بخش تعلیم و تربیه در سطح دایکندی فعالیت دارد و از سوی دفتر یونیسف تمویل می‌شود.

دایکندی یکی از ولایت‌های دورافتادۀ است که به دلیل صعب‌العبور بودن و فاصله میان مناطق، دسترسی به مکاتب دشوار است.

بازدیدها: 184