کابل (پژواک، ۱۷ جوزا ۱۴۰۲): شماری از معلمین و آگاهان نقش والدین را در افزایش انگیزۀ یادگیری بهتر در بین شاگردان مؤثر ارزیابی نموده از خانواده‌ها می‌خواهند که در زمینۀ دروس فرزندان‌شان توجۀ جدی مبذول دارند.
معلمین: همان اندازه که معلم در یادگیری شاگرد مسؤولیت دارد، خانواده‌ها نیز مسؤول اند.
لیلا صالحی معلم زبان و ادبیات دری در لیسۀ ابوالقاسم فردوسی از بی‌توجهی والدین در زمینۀ تعلیم کودکان‌شان شکایت داشته می‌گوید: «در افغانستان با تأسف که توجۀ والدین در بخش تعلیم و تربیۀ اطفال‌شان شان کمتر است.»
به گفتۀ وی، صنوفی را که تدریس می‌کند، در هر صنف پنجاه شاگرد دارد که از آن جمله پنج درصد شاگردان بدون کارخانگی و تکرار دروس در خانه دوباره به مکتب می‌آیند.
موصوف به میزان بلند بی‌سوادی در کشور اشاره کرده، اما افزود: «شاگردانی را دارم که مادر و پدر شان بی‌سواد استند، اما با آن‌هم بیشتر کوشش می‌کنند، شاگردانم که در خانواده رهنما و کسی را ندارند که همکاری‌شان کنند، در وقت بیکاری نزد من می‌آیند و مشکلات درسی‌شان را حل می‌کنند.»
وی به شاگرد دیگرش نیز اشاره نموده و گفت که پدر و مادر او سواد نداشت ولی اول نمره فارغ گردیده و در پوهنځی طب پوهنتون غالب درس می‌خواند و در آنجا نیز اول نمره بود.
وی از برخی خانواده‌هایی که در قبال دروس فرزندان‌شان بی‌تفاوت اند می‌خواهد که جدی باشند و در حصۀ دروس فرزندان خویش توجۀ جدی مبذول دارند.
لیلا که معلم زبان و ادبیات دری چندین صنف ۶ در این مکتب است می‌افزاید: «تمام شاگردان صنف‌هایم را که جمع کنی به ۲۵۰ تن می‌رسند، رسیدهگی یک معلم به همۀ آنان کار نهایت دشوار است.»
موصوف گفت که باید والدین همه روزه از دروس فرزندان شان پیگری کنند، این‌که یک شاگرد از مکتب به خانه می‌رود، باید والدینش او را تعقیب کنند که چه خوانده، چه کارخانگی دارد و باید دروس آینده را یک مرور کند.
او در ادامه خاطر نشان کرد: «یک معلم نقش رهنما را دارد، باید شاگرد به رهنمایی‌های معلمش عمل کند و درس‌های خود را در خانه تکرار و کارخانگی را انجام دهد.»
در همین حال فروزان سادات معلم در «مکتب خصوصی شمع روشان» می‌گوید: «هر چیزی را که اطفال می‌آموزند در نخست از فامیل خود می‌آموزد، ما معلمین فقط یک رهنما هستیم، چون در یک صنف درسی ۳۰ تا ۳۵ شاگرد وجود می‌داشته باشند و معلم بر همۀ شان به شکل درست رسیدهگی کرده نمی‌تواند.»
به گفتۀ وی، از صد شاگردان هفتاد درصد از آن‌ها توجه به درس و نظم شخصی خویش دارند، اما سی درصد دیگر از آن‌ها بی توجه هستند و علت آن این‌است که والدین در قبال فرزندان‌شان بی پروایی می‌کنند.
او نیز از خانواده‌ها خواست که به دروس فرزندان شان توجۀ جدی نمایند.
ورشمین سادات معلم «لیسۀ خصوصی علی سینا» گفت که توجۀ خانواده‌ها به دورس فرزندان‌شان بسیار مهم است و این کار در کنار این‌که به معلم کمک می‌شود، باعث رشد و شکوفا شدن استعداد اطفال می‌گردد.
وی افزود: «قسمی که می‌دانیم در افغانستان تعداد کمی از نعمت سواد برخوردار هستند، همین علت همکاری کمتر والدین می‌باشد.»
موصوف نیز از خانواده‌ها می‌خواهد که باید همه روزه به‌طور منظم دروس فرزندان شان را تعقیب کنند و تلاش کنند که استعدادهای فرزندان شان تشخیص و آنان را به رشد آن تشویق نمایند.
داکتر شرف‌الدین عظیمی، استاد دیپارتمنت روانشناسی پوهنتون تعلیم و تربیۀ کابل نیز نقش خانواده بهبود کیفیت یاد گیری کودکان یک امر ضروری پنداشته و افزود: «نیاز نیست ما شاگرد را مجبور کنیم، بجای آن خوب است که برای شان انگیزه داده شود؛ یعنی ساختن یک تقسیم اوقات منظم بهتر است، تا مجبور کردن، خوب است که با علاقه و عشق پیش بروند، برای هر فعالیت و درس کودک یک زمان مشخص را در نظر بگیریم.»
وی تصریح کرد، معلمین و خانواده‌ها خوب است که از روش‌های آموزشی تعاملی استفاده کنند، تشویق نمایند و باید برای شاگردان فرصت دهند تا با همصنفی‌های خود همکار باشند.
به گفتۀ عظیمی، معلمین باید محیط یادگیری را برای شاگردان مساعد بسازند و خوب است که درس را متنوع و جذاب بسازند.
وی افزود، در افغانستان کیفیت درسی به شکل معیاری نیست صنف‌های درسی معیاری و کمبود کتاب در مکاتب دولتی زیاد وجود دارد.
موصوف گفت: «معلمان باید در وظایف خانه‌گی با شاگردان خود کمک کنند، برنامه‌های آموزشی شان مطابق به سن و سویۀ شاگردان باشد و از روش‌های جدید یادگیری استفاده کنند و خانواده‌ها هم طبق یک تقسیم اوقات کارهای اطفال شان را نظارت کنند.»
اما برخی والدین معلمین را به بی‌تفاوتی در قبال دروس شاگردان متهم می‌کنند
مدینه نیازی، باشندۀ منطقۀ خوشحال‌خان شهر کابل نیز از بازی گوشی فرزندش شکایت نموده و علت بازی‌گوشی دخترش ناشی از بی‌توجهی معلمین در صنف می‌داند.
او افزود: «دخترک من صنف سوم مکتب است، به درس‌های خود هیچ علاقه نداره و همیشه مصروف بازی تلیفونی است نی در مکتب و نی در خانه اصلا به درس‌هایش توجه نمی‌کند، معلمان هم فقط در صنف آمده و سرسری درس داده، روز گمی می‌کنند.»
نجمیه، باشندۀ خوشحال خان شهر کابل می‌گوید که دو پسرش متعلم صنف سوم یکی از مکاتب دولتی در این منطقه است، وی نیز از بی‌تفاوتی معلمین در قبال دروس شاگردان شکایت دارد.
وی افزود: «اکثر روزها معلمین کارخانه‌گی شاگردان نمی‌بینند، درس با عجله می‌دهند و بیشترین وقت را به قصه می‌گذرانند، من با سواد استم و با فرزندانم در حصۀ دروس شان کمک می‌کنم، خانواده‌هایی که سواد ندارند، چه کنند.»
بازدیدها: 280
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک