چگونه خود را در برابر بیماری کانگو وقایه کرد؟

کابل (پژواک، اول سرطان ۱۴۰۲): آگاهان طب از افزایش واقعات مثبت بیماری کانگو هشدار داده و توصیه می‌کنند، جهت وقایۀ این بیماری، حین ذبح حیوان از لباس محافظتی استفاده شود، گوشت را قبل از استفاده تا ۶ ساعت در یخچال نگهداری و از خوردن نیم‌پخته خودداری گردد.

کانگو (تب خون‌ریزی دهنده) چه نوع بیماری می‌باشد و علایم آن چیست؟

داکتر فریدالله عمری، ترینر و متخصص در شفاخانۀ انتانی شهر کابل به آژانس خبری پژواک گفت که تب خون‌ریزی دهندۀ کانگو یک مرض کشندۀ مکروبی (ویروسی) است که از طریق گزیدن کنه به حیوان و انسان منتقل می‌گردد.

به گفتۀ وی، تب شدید، سردردی، درد عضلات، شخی گردن، کمردردی، سرخی چشمان، ترس از نور که با دلبدی و استفراغ همراه باشد، درد شکم و اسهال از اعراض و علایم ابتدایی این بیماری است.

وی در ادامه افزود که این علایم بعد از دو تا چهار روز منجر به بی‌خوابی، بی‌علاقگی، افسردگی و عصبانیت گردیده و به مرور زمان مرض پیشرفت کرده باعث ایجاد نقاط سرخ و کبود در روی جلد، آمدن خون از بیره و بینی و موجودیت خون در استفراغ و مواد غایطه می‌گردد.

بیماری کانگو چگونه سرایت می‌کند؟

وزارت صحت عامۀ افغانستان در پیامی نوشته‌است: «ویروس کانگو از طریق کشتن کنه، ذبح حیوان بدون وسایل محافظتی مانند ماسک، دست‌کش، چپن و استفاده از گوشت نیم‌پخته سرایت می‌کند.»

در همین حال، داکتر فریدالله عمری می‌گوید که ویروس یا مکروب کانگو از طریق گزیدن کنه داخل بدن حیوان شده و بدون این‌که حیوان مریض شود، مکروب در بدنش باقی می‌ماند.

وی می‌گوید که این بیماری از طریق گزیدن کنه به انسان انتقال می‌یابد، یعنی اگر کنۀ منتن انسان را بگزد، ویروس داخل دوران خون شخص شده و وی را مصاب می‌سازد.

به گفتۀ منبع، مکروب این مرض از طریق خون و مایعات حیوان و شخص منتن به افراد سالم سرایت کرده می‌تواند.

همچنان، داکتر سید ‌فریدشاه رفیعی متخصص امراض داخلۀ عمومی موظف در شفاخانۀ وزیر محمد اکبر خان گفت: «از طریق جلد سالم و تنفس بیماری کانگو به شخص سالم انتقال نمی‌کند اما اگر دست ما به گوشت آلوده می‌شود باز به چشم و دهن و یا بینی بزنیم مکروب به بدن ما انتقال پیدا می‌کند.»

وی در ادامه افزود: «یکی از طریقه‌های دیگر انتقال کانگو روابط جنسی هم می‌باشد کسانی که مصاب شده‌اند تا مدتی بسیار دیر و حتی بعد از صحت‌یاب شدن هم نباید تا دیر وقت روابط جنسی برقرار کنند.»

سازمان صحی جهان (دبلیواچ‌او) طی پیامی گفته‌است، ویروس کانگو از طریق نیش کنه یا از طریق تماس با خون یا بافت حیوان آلوده بلا فاصله پس از کشتار به افراد منتقل می‌شود.

به نقل از این سازمان: «ویروس کانگو از انسان منتن به انسان سالم انتقال کرده می‌تواند، در نتیجۀ تماس نزدیک با خون، ترشحات، اندام‌ها یا سایر مایعات بدن افراد آلوده به افراد سالم.»

چه کسانی در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند؟

داکتران می‌گویند که مالداران، دهاقین، قصابان، وترنرها، کارمندان صحی و اشخاصی که مراقب بیمار مصاب به کانگو اند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند.

چگونه خود را در برابر بیماری کانگو وقایه کرد؟

داکتر فریدالله عمری گفت که درهنگام ذبح حیوان و دست زدن به حیوانات مانند گاو گوسفند و بز وغیره همیشه ازدستکش و چپن محافظتی که آستین و دامن آن دراز باشد استفاده شود، پس از تماس با حیوان و پاک کاری محل بود و باش آن‌ لباس و دست‌کش تعویض شود.

وی علاوه کرد، به خاطر از بین بردن کنه‌ها محل بودباش حیوانات (طویله) دواپاشی شود، هیچ‌گاه کنه حیوانات را با دست دور نکنید،  دست‌های‌تان را همیشه بعد از تماس باحیوانات با آب و صابون بشویید.

او افزود که به خاطر دل جمعی خانواده‌ها کوشش گردد گوشت را سه الی چهار ساعت در یخچال نگهداری و بعد از آن پخته گردد و همچنان باید گوشت را اول به آب جوش داده و آب جوش داده را دور ریخته و بعدآ پخته شود.

همچنان وی می‌گوید: «از خوردن کباب حدالامکان اجتناب ورزید چون کباب به آن حدی که باید پخته شود نمی‌‌شود، از خوردن بولانی گوشتی باید خودداری شود؛ زیرا گوشت در داخل خمیر آنطور که باید پخته شود نمی‌شود، قسمآ گوشت خام می‌ماند.»

در همین حال، داکتر سید مرتضی هوفیانی، مسؤول برنامۀ اکمال تخصص انستیتیوت طبی فرانسوی‌ها، توصیه می‌کند که گوشت حداقل تا ۲۴ ساعت در یخچال یا فریزز نگهداری گردد؛ تا مکروب آن از بین برود و بعد از آن پخته و نوش جان گردد.

وی از قصابان خواست که حین ذبح از کلاه، عینک، موزه، پیش‌بند و دست‌کش استفاده نمایند، لوازمی را که با خون حیوان ملوث شده مانند کارد را به دهن خود نزنند، حیوانات ذبح شده را نیم ساعت الی چهل و پنج دقیقه به حالت خود گذاشته تا تمام خون و مایعات داخل وجود آن بیرون شود، برای جداسازی پوست حیوان از پمپ‌ها استفاده نمایند بعد از آن به سرعت پوست را از محل دور نمایند.

او از وزارت‌های صحت عامه و زراعت خواست که در کنار آگاهی دهی در مورد این بیماری برنامۀ دواپاشی حیوانات و طویله‌خانه‌ها جدی تعقیب نمایند.

داکتر سید‌فرید شاه رفیعی، متخصص امراض داخلۀ عمومی گفت که هنگام دفن اجساد بیماران کانگو کسی که میت را غسل می‌دهد و دفن می‌نماید، باید تدابیر جدی بگیرد چون از طریق جسد میت هم این بیماری به افراد سالم انتقال می‌یابد.

وی تصریح کرد: «حیواناتی که از خارج وارد می‌گردد، باید چک شود و به خاطر مطمین ساختن ما باید چهار هفته قرنطین شوند هم طویله و هم بدن آن باید دواپاشی گردد، ذبح نمودن حیوانات در جاهای عمومی انتشار ویروس را زیاد می‌سازد و باید برای ذبح حیوانات جاهای مخصوص مدنظر گرفته شود.»

به گفتۀ موصوف، اگر کسی که به این بیماری مصاب می‌گردد و یا علایم این بیماری را در وجود خود می‌داشته باشد باید هرچه زودتر قرنطین شده و خود را زودتر به مرکز صحی برساند و همچنان افرادی که مراقب این مریضان می‎باشند، باید از کلاه، عینک، موزه، پیش‌‍بند و دست‌کش استفاده نمایند.

سازمان صحی جهان نیز توصیه کرده که حین ذبح حیوان از لباس محافظتی (ماسک، دست‌کش، پیش بند، موزه، عینک چپن به رنگ سفید که با دوای کنه‌کش آلوده باشد، استفاده شود.

این سازمان گفته‌است که محلات بود و باش مواشی و خود مواشی باید دوا پاشی شود و کشتارگاه‌‌های مواشی با مواد ضد عفونی، شست‌و شو داده شود.