تالقان (پژواک،۶ سرطان ۱۴۰۲): امام حسین که ۲۰ سال پیش در ولایت تخار در نتیجۀ بمباردمان طیارۀ از ناحیۀ کمر و پاهای معلول شده می‌گوید که خوشی ایام عید برایش لذت ندارد و اکنون تنها آرزویش تأمین نفقه برای خانوادۀ هفت نفری خود می‌باشد.
محمدیاسین جویا، خبرنگار آژانس خبری پژواک که با این مرد معلول گفتگو کرده‌است می‌گوید که ساعت ۱۲ چاشت بود و شدت گرمی هوا هم در شهر تالقان بالاتر از ۴۰ درجۀ گزارش شده، وی که برای تهیۀ گزارش خود در تلاش مصاحبه بود، ناگهان چشمش بر فردی افتاد که با اندام ضعیف، چشمان آشفته و با پاهای معلول خود بالای ولچر در گوشۀ از این شهر در انتظار است تا کسی احوال‌اش را بپرسد.
خبرنگار پژواک چشم دید خود را چنین حکایت می‌کند: «من که این وضعیت را دیدم پی بردم که این فرد درد در گلو دارد، هنگامی که نزد وی رفتم خودم را به معرفی گرفتم گفت، من قربانی جنگ شده‌ام، دقیق لحظات بود که زمزمۀ آمد آمد عید هم در میان سایر مردم شهر به گوش‌ام می‌رسید و هر شخص در تلاش آماده‌گی برای عید بود، اما این فرد معلول با لبان خشکیده تنها در انتظار دریافت لقمه نانی برای خانوادۀ خود بود، گمان کردم که همه آمد آمد عید را زمزمه می‌کنند اما برای او عید مفهومی ندارد، سپس با وی درب سخن را گشودم.»
او که خود را به‌نام امام حسین و باشندۀ تخار معرفی می‌کند گفت، ۲۰ سال پیش هنگامی که کودکی بیش نبود در ولسوالی نمک‌آب با خانوادۀ خود زنده‌گی می‌کرد که میان جنگ گیر مانده و در نتیجۀ بمباردمان طیاره به شدت از ناحیۀ کمر زخمی شده‌است.
امام حسین می‌گوید، پدر و مادرش در قید حیات نیستند، ازدواج نکرده و سرپرست خانوادۀ هفت نفری که شامل برادران و خواهران‌اش می‌شوند، می‌باشد.
موصوف می‌افزاید: «فهمیدم که من قربانی جنگ گردیدم و در نهایت از ناحیۀ کمر فلج و تبدیل به فرد معلول شدم، وضعیت بد اقتصادی و محرومیت‌های دوامدار هم توان آن را برایم نداد تا به درمان خود تلاش نمایم، حالا معلولیت باعث محرومیت‌ها در زنده‌گی‌ام شده‌است.»
امام حسین که اکنون در کوچه و پس کوچه‌های شهر تالقان با تحمل شدت گرمی و سردی هوا سرگردان می‌باشد می‌گوید، معلولیت و وضعیت بدی اقتصادی باعث شده تا نه زندگی برایش لذت بخش باشد و نه هم روزهای خوش عید.
وی افزود: «تنها آرزویم تأمین نفقه برای خانوادۀ هفت نفری خود و تأمین صلح دایمی درکشورم می‌باشد.»
موصوف در ادامه از وضعیت بدی اقتصادی نیز به شدت شکایت نموده گفت که بارها پشت دروازۀ حکومت گذشته و نهادهای کمک‌رسان به هدف دریافت کمک مراجعه نموده‌است، اما جز بهانه تراشی دیگر پیامی را دریافت نکرده‌است.
این فرد معلول می‌گوید: «وقتی از همه ناامید شدم، وضعیت بد روزگار پایم را نزد یکی از مستری‌های ساعت کشانید و مدتی با وضعیت معلولیت خود به عنوان شاگرد نزد وی کار کردم تا اینکه حرفۀ ساعت‌سازی را یاد بگیرم و از همین طریق لقمه نانی برای خانواده‌ام تهیه نمایم.»
امام حسین که اکنون با کمر و پاهای معلول خود در گوشه‌یی از شهر تالقان سوار بر ولچر و مصروف ساعت‌سازی می‌باشد، چشم دوخته تا لقمه نانی برای اعضای خانواده‌اش مهیا گردد.
به گفتۀ وی، اکنون از طریق ساعت‌سازی روزانه ۱۰۰ الی ۱۵۰ افغانی درآمد دارد که هیچ بخشی از مصارف خانواده‌اش را پوره نمی‌کند.
وی از حکومت کنونی خواستار توجه برای افرادی می‌باشد که در نتیجۀ جنگ قربانی شده‌اند و در وضعیت بد زنده‌گی قرار دارند.
او در ادامه همچنان توزیع کمک‌های سازمان جهانی غذا را عادلانه نمی‌داند و می‌گوید که هنوز افراد زورمند و با رسوخ در سطح قریه‌جات در تلاش حق تلفی می‌باشند و برای افراد فقیر و نیازمند این کمک‌ها به‌گونۀ منظم توزیع نمی‌گردد.
این قربانی جنگ گفت: «چند روز محدود به عید قربان مانده‌است، اما من هنوز نه لباس جدید برای خود و نه هم برای اعضای خانواده‌ام گرفتم، نه قربانی دارم، نه عید برای من لذت بخش می‌باشد و نه در انتظار رسیدن عید می‌باشم، عیدی که من ۲۰ سال می‌شود از تجلیل اش محروم شده‌ام، محرومیت هم نتایج جنگ بوده‌است، جنگ که نه هدف داشت و نه پیام صلح دوستی و برادری در کشور.»
امام حسین که در شهر تالقان در یک حویلی کرایی زنده‌گی می‌نماید می‌گوید از جنگ بیزار است، چون وی و همانند او هزاران جوان و کودک دیگر قربانی این پدیده ویرانگر در کشور شده‌اند که اکنون زنده‌گی برای شان مفهوم ندارد.
این قربانی جنگ‌های ویرانگر در تخار، جنگ را پدیدۀ شوم عنوان نموده می‌افزاید که حالا تنها آرزویش تأمین صلح دایمی در کشور و تأمین نفقه برای خانواده‌اش می‌باشد.
در همین حال، مولوی احسان‌الله، رئیس شهدا و معلولین تخار پیش از این در یک گفتگو با پژواک اطمینان داده بود که تلاش‌ها مبنی بر پرداخت حقوق افراد دارای معلولیت از سوی حکومت جریان دارد.
Views: 64
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک