محمود راقی(پژواک، ۲۰ سرطان ۱۴۰۲): ضمیر پسر نوجوانی که چهار عضو خانوادۀ خود را در راه قاچاقی به ایران از دست داده از امارت اسلامی می‌خواهد که برنامه‌های اشتغال‌زایی را در اولویت قرار دهد تا هیچ افغانی با سرنوشت وی دچار نشود.
به دنبال تحول سیاسی در سال ۱۴۰۰ در افغانستان جامعۀ جهانی کمک‌های‌شان را برای افغانستان به حد اکثر کاهش داده، بیش از ۹ میلیارد دالر از ذخایر ارزی این کشور از سوی ایالات متحده آمریکا مسدود گردید و در نتیجه فقر، بیکاری و مشکلات اقتصادی افزایش یافت. یک تعداد افغان‌ها به دلیل بیکاری و مشکلات اقتصادی مجبور شدند که راه مهاجرت‌های قانونی و غیرقانونی را در پیش گیرند.
با آن‌که بیشتر خانواده‌ها می‌دانند که سفر به دیار دیگری خالی از مشکلات و خطر نیست اما به امید رفع مشکلات اقتصادی و زنده‌گی بهتری به آن می‌پردازند.
یک خانوادۀ پنج نفری که در اواخر سال گذشته نسبت مشکلات اقتصادی و بیکاری از راه قاچاقی راهی ایران شد، اما از بخت بد حادثۀ ترافیکی جان چهار عضو این خانواده را گرفت و تنها پسر ۱۷ سالۀ آنان با عالم ناامیدی و بیچاره‌گی به کشور برگشت.
این پسر که ضمیر نام دارد می‌گوید که باشندۀ اصلی حصه دوم ولایت کاپیسا می‌باشد، اما پس از برگشت‌اش از ایران همراه با کاکایش در خیرخانۀ شهر کابل زنده‌گی می‌کند.
وی می‌گوید، پدر متوفایش که یگانه نان‌آور خانواده‌شان بود و در یک مؤسسۀ غیرحکومتی به صفت آشپز کار می‌کرد، پس از تحول سیاسی در سال ۱۴۰۰ در کشور وظیفۀ خود را از دست داد و فعالیت این مؤسسه متوقف گردید که سپس آنان نیز تصمیم گرفتند تا به ایران بروند.
وی در ادامه می‌گوید: «از دست دادن کار پدرم باعث شد که قرضدار شویم و تصمیم بگیریم که به ایران برویم چرا که بیکاری و بی‌روزگاری مشکل بود.»
موصوف گفت که پول سفر تا ایران را از طریق گرو نمودن خانۀ شان مهیا نموده با یک قاچاقبر صحبت کرد و به سوی ایران حرکت کردند.
ضمیر می‌گوید: «به‌طرف ایران حرکت کردیم تا رزق و روزی حلال پیدا کنیم اما خبر نداشتیم که با چه سرنوشتی دچار می‌شویم، موتر ما تکر کرد و از پنج نفر فامیل تنها مه زنده ماندم.»
وی به دلیل حادثۀ المناکی که برای خانواده‌اش رخ داد و خود شاهد جان باختن چهار عضو خانواده‌اش می‌باشد، تاکنون که چند ماه از آن حادثه سپری می‌گردد، هنوز هم وضعیت روحی و روانی خوبی ندارد.
وی در مورد این حادثۀ ترافیکی چنین گفت: «۶ روز راه کرده بودیم، همۀ ما خسته، مانده و سرگنکس شده بودیم مه در دالۀ موتر بودم و خوابم برده بود که موتر تکر کرد وقتی که در شفاخانه به هوش آمدم، دیدم که یک مه زنده استم، جسد پدر، مادر، خواهر و برادرم را در سردخانۀ شفاخانه مانده بودند.»
اما این پایان ماجرای غم‌انگیز سفر ضمیر به ایران نیست، این پسر جوان باید اجساد بی‌جان اعضای خانواده‌اش را دوباره به کشوری که از آن فرار کرده بود، می‌آورد.
به گفتۀ ضمیر؛ زمانی‌که کاکایش از جان باختن اعضای خانوادۀ برادر خود آگاه شد گفت که باید جنازۀ برادر و اعضای خانواده‌اش به کابل انتقال یابد.
وی افزود: «هشت میلیون تومان از ما پیسۀ سردخانه را گرفتند، ۳۸ میلیون تومان برای موتروان‌ها دادم که ما را تا سر مرز آوردند، هفت میلیون تومان هم سر مرز دادیم، دگه بسیار مشکلات زیاد را دیدیم.»
ضمیر که با نشان دادن تصاویر اعضای خانواده‌اش سخت می‌گریست گفت: «از امارت اسلامی می‌خواهم که برای مردم ما کار پیدا کند.»
وی در پایان صحبت‌هایش از مردم نیز خواستی داشت و گفت: «صد افغانی پیدا کو در افغانستان خودت پیدا کو و هیچ جای نرو و پیش فامیل خود باش و از فامیل جدا نشو، راه قاچاق بسیار خطرناک است و مه از همه چیز آن آگاه هستم.»
اما این تنها ضمیر نیست که برای نجات از بیکاری و به امید زنده‌گی با سرنوشت بدتر دچار شده، بل هزاران خانوادۀ افغان وجود دارد که با ترک کشور با مشکلات و خطرات گوناگون دچار شده اند.
یک تن از استادان در یکی از مؤسسات تحصیلات عالی خصوصی در شهر کابل نیز که پس از سقوط نظام سیاسی با خانواده‌اش به یکی از کشورهای اروپایی پناه برده بود، اکنون پس از حدود ۵ ماه اقامت در آنجا دوباره به کشور برگشته‌است.
او که نمی‌خواهد نامش در گزارش ذکر گردد به پژواک گفت: «از کشور که برآمدی ولو که هرجای دنیا باشد، برایت بیگانه است، نه با فرهنگش آشنا استی، نه با زبان و نه هم با مردمش سر تا پا برای انسان دردآور می‌باشد.»
وی در ادامه افزود: «اگر مشکلاتی را که ما در مسیر راه مهاجرت متحمل شدیم، برای تان حکایت کنم، کتاب‌ها نوشته می‌شود، من نخواستم که فرزندانم از دین، فرهنگ و عنعنات کشورشان به دور بمانند، من نخواستم که …. به دلایل مختلف به کشورم برگشتم ولی آرزویم همین است که امارت اسلامی مانع تعلیم و تحصیل دختران ما نشود.»
موصوف علاوه کرد، هرنوع مهاجرت مشکلات‌های خود را دارد ولی مهاجرت‌های غیرقانونی خطرناک‌تر از همه مهاجرت‌ها است.
وی که در حال حاضر کاروبار تجارتی دارد می‌گوید: «اگر امارت اسلامی برای مردم زمینۀ کار را مساعد کند، مانع درس، تعلیم و تحصیل دختران نشود، فکر می‌کنم که اکثریت کسانی که پس از پروسۀ خروج به خارج رفته اند، به کشور بر خواهند گشت.»
موصوف در پایان صحبت‌هایش یک‌بار دیگر از امارت اسلامی خواست: «از همه چیز کرده، برنامه‌های اشتغال‌زایی را در اولویت قرار دهید، برای تعلیم و تحصیل دختران و پسران یکسان زمینه فراهم کنید، تعلیم و تحصیل حق هر انسان است.»
ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی امارت اسلامی افغانستان به پژواک گفت که کاریابی از اولویت برنامه‌های امارت اسلامی می‌باشد و در این زمینه تلاش‌های جدی ادامه دارد.
وی با اشاره به پروژۀ قوش‌تیپه در ولایت بلخ گفت که در حال حاضر در این پروژه پنج هزار افغان مصروف کار شده‌اند و همچنان کار روی چندین پروژۀ دیگر ادامه دارد.
موصوف افزود: «البته این کافی نیست ما کوشش می‌کنیم که دیگر هم موارد کاری بیشتر شود تا مردم در کشور خود بتوانند یک لقمه نانی پیدا کنند و نیاز دیده نشود تا آن‌ها مسافر شوند و از طریق قاچاق به کشورهای دیگر بروند.»
با آن‌که مقام‌ها بارها گفته‌اند که مانع کار، تعلیم، و تحصیل دختران و زنان نمی‌شوند و با مهیا نمودن محیط مصؤن تعلیمی، تحصیل و کاری برای زنان و دختران اجازۀ تعلیم، تحصیل و کار داده می‌شود ولی هنوزهم مشخص نیست که این وعده چه وقت جامۀ عمل به خود می‌گیرد.
Views: 243
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک