داوود قلندری یک معلم کهنه‌کار: امارت اسلامی بهبود وضعیت زنده‌گی معلمین را در اولویت قرار دهد

کابل (پژواک، ۱۳ میزان ۱۴۰۲): مردی که ۵۴ سال از عمرش را صرف خدمت به معارف کشور نموده می‌گوید که در هیچ نظامی به معلمین توجه نشده و کمترین معاش برای آنان پرداخت می‌شود و اکنون امارت اسلامی باید به این قشر توجۀ جدی نماید.

امروز روز جهانی معلم است، آژانس خبری پژواک با یک تن از معلمینی که بیش از پنج دهه عمرش را صرف نظام معارف کرده، مصاحبه‌یی را انجام داده‌است.

این معلم کهنه‌کار نقش معلمین را در پیشرفت و ترقی کشور بسیار مهم و اساسی تلقی نموده و کم‌توجهی به معلمین را جفای بزرگ می‌داند.

محمد‌داود قلندری ۷۶ ساله، مردی که ۵۴ عمرش را صرف آموزش و پرورش اطفال این کشور نموده و هنوز هم در یکی از مکاتب خصوصی شهر کابل ایفای وظیفه می‌نماید و از کم‌توجهی حکومت‌ها در مقابل معلمین گله دارد.

 قلندری، کار معلمی را در یکی از مکاتب ولسوالی گلبهار ولایت پروان آغاز کرد و برای دو سال در آنجا ایفای وظیفه نمود و سپس به کابل برگشت و در لیسه‌های نادریه، محمداسماعیل حسن‌زی نیز به صفت سرمعلم ایفای وظیفه کرده و بالاخره در سال ۱۳۹۱ تقاعد کرد اما پس از تقاعد در ۱۳۹۲ تاکنون در مکتب خصوصی «علی سینا» به حیث سرمعلم ایفا وظیفه می‌کند.

قلندری کار در معارف را مسلک مقدس دانسته و نسبت به عشقی که به آن دارد، با وجود ضعیفی وجودش با علاقۀ زیاد به این کار ادامه داده‌است.

معلم سازنده جامعه است، اما در هیچ نظامی به بهبود زنده‌گی معلمین توجۀ جدی نشده‌است

 موصوف می‌گوید که معلم نقش اساسی در پیشرفت یک کشور دارد؛ زیرا معلم است که داکتر، انجنیر، اقتصاد‌دان، حقوقدان وغیره را تربیه می‌کند.

او به یکی از مثال‌ها از زحمات معلمین اشاره کرد: «در دوران نجیب یک روز از مکتب اسماعیل حسن‌زی رخصت شدم، در سرک ایستاد بودم که جوانی با محافظش در مقابلم ایستاد، فیض‌الله شاگردم بود، اما در آن‌زمان رییس تفیتش ریاست امنیت ملی بود، برایم سلام داد و احترامم کرد و به خانه رساند، یکی از خاطرات خوشم هم بود که شاگردم به آن درجه رسیده بود.»

اما به گفتۀ قلندری طی مدتی که در نظام معارف کار کرده، در هیچ نظامی به معلمین توجۀ جدی نشده‌ و این یک جفای بزرگ است.

او به‌طور مثال گفت: «از روزهای معلم در دوران خلق و پرچم هم وعده خانه و زمین داده می‌شد اما وعده‌ها جامۀ عمل نمی‌پوشید و اکنون نیز روز معلم تنها به نام است وبه‌گونۀ روزهای عادی سپری می‌شود.»

به گفتۀ او، در همۀ نظام‌ها به ویژه دوران جمهوریت که پول‌های زیادی سرازیر شد و برای کارمندان دولت معاشات بلند داده می‌شد؛ اما کمترین معاش برای معلمین پرداخت می‌گردید.

قابل تذکر است که در دوران جمهوریت بلندترین معاش یک معلم ۱۲ هزار افغانی و کمترین ۶هزار افغانی بود. و در حال حاضر نیز با کمی تفاوت معلمین به همین مقدار معاش دریافت می‌کنند.

قلندری از وضعیت فعلی معلمین متقاعد اظهار نگرانی کرده گفت: «بسیاری از معلمین هم سن وسال من که تقاعد کرده‌اند، کراچی بدست دارند و امرار معیشت زندگی می‌کنند. در طول همین دو سال متقاعدین معاش شان پرداخت نمی‌گردد و زندگی شان بسیار خراب شده.»

موصوف با اشاره به وضعیت معلیمن در دهۀ قبل از ۷۰ هجری شمسی گفت، هرچند در آن زمان نیز معاشات معلمین کم بود اما یک معلم در کنار معاش، کوپون نیز داشت که بیشتر مواد اولیۀ خوراکی را رایگان دریافت می‌کردند.

 وی افزود: «در آن‌زمان معاش معلمین تنها برای خریداری ترکاری و میوه می‌بود اما امروز معاشی را که معلمین بدست می‌آورند صرف دو بوجی آرد را خریده می‌توانند.»

توجه به بهبود وضعیت زند‌گی معلمین از سوی امارت اسلامی افغانستان یکی از خواسته‌های قلندری می‌باشد.

تغییر رویه و سلوک متعلمین موضوع دیگری که قلندری به آن اشاره کرد

قلندری می‌گوید: «قبلا شاگردان برای یادگیری دروس تلاش زیاد می‌کردند اما درحال حاضر توجه شاگردان به دروس کمتر و تعداد شان رفتار گستاخانه با معلمین دارند.»

قرار اظهارات وی، در آن‌زمانی که معلم بود، شاگردان با نظم و دسپلین بودند، اکثریت علاقه‌مند درس و تعلیم بودند و در صورت عذر معقول غیر حاضری نمی‌کردند، اما اکنون آن‌چنان نیست، شاگردان کمتر با آماده‌گی به مکتب می‌آیند و به بهانه‌های مختلف غیرحاضری می‌کنند.

 ممانعت رفتن دختران بالاتر از صنوف ۶ به مکاتب نگران کننده‌است.

قلندری که به تعلیم و تحصیل دختران در خانواده‌اش همیشه اولویت داده و توجه داشته می‌گوید که بسته ماندن دروازه‌های مراکز تعلیمی و تحصیلی به روی دختران نگرانش نموده‌است.

وی افزود: «در نظام آموزشی در طول سال‌های تغییرات چشم‌گیری صورت گرفته اما ممانعت دختران از آموزش برایم قابل نگرانی است،  شاگردان دختر نسبت به پسر زحمت‌کش ولایق می‌باشند و استعداد خوبی یادگیری دارند.»

به باور او، اگر وضعیت چنین ادامه داشته باشد، در آیندۀ نزدیک نظام تعلیمی و تحصیلی با کمبود معلمین زن و نظام صحی با کمبود پرسونل زنانه که شامل داکتر، نرس، قابله وغیره است، مواجه خواهد شد.

این در حالی است که مقام‌های امارت اسلامی همواره تاکید کرده‌اند که مخالف تعلیم و تحصیل دختران نیستند، اما الی زمانی که محیط اموزشی مناسب برای دختران فراهم گردد، دختران اجازۀ رفتن به مکتب را ندارند.