یک دختر خطاط در کابل از کم علاقه بودن مردم به هنر خطاطی نگران است

کابل (پژواک، ۱۷ جدی ۱۴۰۲): یک تن از دختران خطاط در شهر کابل با ابراز نگرانی از بی‌ارزش بودن هنر در افغانستان می‌گوید، هنر در کشور ارزش آنچنانی ندارد و باید در این مورد توجۀ جدی صورت گیرد.

حسنا جوینده، فارغ رشتۀ علوم اجتماعی پوهنتون کابل که ۲۴ سال سن دارد، در یک فامیل نُه نفری زنده‌گی می‌کند. او که خطاطی را به‌روی تابلو همرای رنگ‌ها نقاشی می‌کند می‌گوید که از زمان‌های طولانی خطاطی را به شکل ابتدایی کار می‌کرد؛ اما از هفت ماه به این‌سو کار این هنر را به صورت حرفوی آغاز کرده‌است و سه ماه از کارش در بخش «نقاشی خط» می‌شود.

او «نقاشی خط» را در خانه‌اش به پیش می‌برد و اثرهای زیادی نیز از اشعار مولانا جلال‌الدین محمد بلخی را خطاطی کرده‌است.

حسنا جوینده می‌گوید، بنابر محدودیت‌ها، استادش وی را در خانه‌اش آموزش می‌دهد، با انجام خطاطی خیلی راحت می‌باشد و در هر صورت به هنرش ادامه خواهد داد.

موصوف تصریح کرد که پس از فراغت از پوهنتون تصمیم ادامۀ تحصیل در بخش افغانستان شناسی به سویۀ ماستری را داشت و در این راستا اقدام نیز کرده بود، اما بنابر محدودیت‌هایی که وضع شد نتوانست به کار و تحصیل ادامه دهد.

نامبرده اضافه کرد: «زمانی‌که محدودیت‌ها تازه وضع شده بود، من یک مدت در خانه بودم و خیلی افسرده شده بودم و از وضعیت خود رنج می‌بردم، ولی در این اواخر خود را تکان دادم و با خود گفتم که درست است که برای من زمینۀ کار مساعد نیست، ولی می‌توانم از خانه درس‌های خود را ادامه بدهم، خانه را برای خود پوهنتون بسازم، ظرفیت‌های خود را بالا ببرم و استفادۀ اعظمی را تا فعلاً کرده‌ام و در کنار خطاطی زرگری و جواهرسازی نیز می‌کنم.»

او خاطرنشان کرد: «هنر را اکثریت کسانی پیش‌ می‌برند که درد داشته باشند و من هم یک دلیل عمدۀ که باعث شد، به خطاطی رو بیاورم، دردی بود که در وجودم بود و یکی از آن دردها خانه بودن و محدودیت‌هایی بود که فعلاً وضع شده‌است.»

به گفتۀ جوینده، هنر در افغانستان بی‌ارزش است و آن را پیش‌پا افتاده فکر می‌کنند و کسی حاضر نمی‌شود که به قیمت گزاف یک اثر هنری را خریداری کند.

او گفت که سوژه‌هایش بیشتر از اشعار مولانای بزرگ است و دلیل انتخاب آن نیز مفهوم بالای شعرهای وی است.

وی در جریان کارش تاکید کرد که الگویش در «نقاشی خط» امیر سروری، استادش و امیرخانی، یکی از خطاطان مشهور ایران است.

زمانی که حسنا به ‌روی یکی از اثرهای تازه‌اش کار می‌کرد گفت: «هر وقتی که ناراحت می‌باشم و جگرخون می‌باشم هنر باعث می‌شود که من حالم خوب شود و هر وقتی که نوشته می‌کنم، دردی که در وجودم است از طریق نوشتن بیرونش کرده و درمان می‌کنم.»

نامبرده علاوه کرد: «برای فعلاً درآمد چندانی ندارم؛ چون فقط سه ماه می‌شود که نقاشی خط را آغاز کرده‌ام و وسایلی که استفاده می‌کنم از فروش تابلوهای خود بدست می‌آورم.»

طبق گفته‌های او، تاکنون روی اثرهایش قیمت‌گذاری نکرده‌است؛ چون آن را زیاد دوست دارد و نمی‌تواند یک قیمت مشخص بالای یک اثر خود بگذارد، اما قیمت‌ترین اثری که تا حال فروخته‌، دو هزار و ۵۰۰ افغانی بوده‌است.

وی گفت: «پیام من به دخترها این است تا متوجۀ صحت روان خود باشند و اجازه ندهند که این شرایط کنونی بر صحت روان شان تاثیر منفی کند.»

حسنا جوینده در اخیر همچنان تاکید کرد که دخترها از این محدودیت استفاده کرده و آن را به فرصت برای بلند بردن ظرفیت‌ها و مهارت‌های خود تبدیل کنند.

امیر سروری، استاد حسنا جوینده به پژواک گفت که وی دختر پرتلاش و بااستعداد است و هنر را به منظور بیان کردن احساساتش استفاده می‌کند.

به گفتۀ وی، حسنا توانسته است تا در این بخش موفق باشد.

این در حالی است که حکومت سرپرست همواره تاکید کرده که محدودیت‌ها بر آموزش دختران موقتی بوده و حکومت برای رفع آن و پیدا کردن یک راه‌حل شرعی تلاش می‌کند.

به تاریخ اول قوس سال روان نیز عتیق‌الله عزیزی، معین مسلکی وزارت اطلاعات و فرهنگ به‌مناسبت «روز جهانی هنر اسلامی» گفته بود که این وزارت از هنرمندان و معماران حمایت کرده و زمینۀ نمایش آثار آنان را در سطح ملی و بین‌المللی فراهم می‌کند.

موصوف اضافه کرده بود که جوانان را در بخش هنرها حمایت خواهند کرد و این سبک را به نسل‌های بعدی خواهند رساند.