برخی جوانان به دلیل مصارف کمرشکن عروسی نمی‌توانند ازدواج کنند

کابل (پژواک، ۲۵ حمل ۱۴۰۳): برخی جوانان در کشور به دلیل هزینه‌های کمرشکن عروسی و طویانۀ گزاف نمی‌توانند ازدواج کنند و برخی‌ها برای تأمین این هزینه‌ها سال‌ها در کشورهای خارجی کار می‌کنند.

این در حالی است که حضرت محمد (ص) فرموده‌اند: بهترین نکاح نکاحی است که مصارف آن کم‌تر و آسان‌تر باشد.

بادشاه خان امین حزون ۲۷ ساله باشندۀ منطقۀ زنی‌خیل ولسوالی نادرشاه‌کوت خوست نیز می‌گوید که هفت سال قبل نامزد شده‌است، اما به دلیل این‌که هزینه‌های مراسم عروسی را پوره کرده نمی‌تواند، تاکنون ازدواج نکرده‌است.

وی می‌گوید که ۴۵۰ هزار افغانی طویانه از سوی خانوادۀ خسر برایش تعیین شده و برای مراسم عروسی ۱۷.۴ گرام طلا، صد سیر برنج، ۱۶۰ کیلوگرام روغن و سایر مواد مورد نیاز را از وی خواسته است.

محزون می‌گوید که عروسی‌اش حدود هشت صد هزار افغانی هزینه بر می‌دارد که پیدا کردن این مبلغ بسیار سخت است.

وی گفت، بسیاری جوانان در منطقۀ آن‌ها به دلیل مصارف کمرشکن مراسم عروسی نمی‌توانند ازدواج کنند .

احمدشاه باشندۀ منطقۀ پل چرخی شهر کابل نیز می‌گوید، سه سال قبل پسر خود را نامزاد کرده‌است اما تاکنون نتوانسته که ازدواج کند.

وی می‌گوید: «دو و نیم لک افغانی را طویانه خواستند، دو لک افغانی دیگر نیز مصرف می‌آید، دو سال می‌شود که پسرم را به ایران فرستادیم، برادرانش برایش گفتند که تو برو ایران، ما خرچ خانه را پیدا می‌کنیم، تو در آن‌جا برای خود پیسه جمع کو، تا مصارف عروسی پوره شود.»

احمدشاه می‌افزاید، در جامعۀ افغانی رسم‌ و رواج‌های زیادی ناپسند وجود دارد که از روی مجبوریت باید به آن تن داده شود.

احمدضیاء ۳۱ ساله و باشندۀ ولسوالی دند قندهار می‌گوید که حدود هفت سال قبل نامزد شده و پنجصد هزار افغانی طویانه از وی گرفته می‌شود، اما تاکنون نصف آن را پرداخت کرده‌است.

وی که در زمین‌های خود مصرف دهقانی است می‌گوید، اکنون هم نمی‌داند که تأمین مصارف عروسی چقدر زمان را در بر خواهد گرفت.

وی می‌افزاید: «زمانی که طویانه این‌قدر بلند باشد، برخی جوانان مجبور به مهاجرت از راه‌های قاچاقی به کشورهای دیگر می‌شوند و حتا مجبور به دزدی دست نیز می گردند.

احمدسهاک ۳۰سله و باشندۀ ولسوالی خوست بغلان می‌گوید که بخاطر هزینه‌های گزاف عروسی تاهنوز نامزد نشده‌است.

سهاک افزود که در منطقۀ آنان تا پنجصد هزار افغانی طویانه رواج دارد و هزینۀ مجموعی یک عروسی تا ۸۰۰ هزار افغانی می‌رسد و پرداخت آن بسیاد دشوار می‌باشد.

حیات‌الله، باشندۀ شهر کابل می‌گوید که سه سال قبل ازدواج کرده و ۴۰۰ افغانی مهر پرداخت کرده‌است، ۲۵۰ هزار افغانی را خرچ طلای خانمش کرده، ۶۰۰ هزار افغانی هزینۀ مراسم عروسی به هوتل پرداخت کرده و الی حدود ۲۰۰ هزار افغانی مصارف دیگر متحمل شده‌است.

وی می‌گوید که هشت‌صد هزار افغانی را برای برگزاری عروسی خود قرض گرفته‌است.

وی که مامور یک ادارۀ دولتی می‌باشد و ۱۲ هزار افغانی معاش دارد می‌گوید، برادرش از سه سال گذشته در ایران مزدورکاری می‌کند، تاکنون تنها ۲۰۰ هزار افغانی قرض را ادا کردند و شش‌صد هزار افغانی تاکنون از مردم قرضدار می‌باشد.

این افراد می‌گویند، عالمان دین، بزرگان قومی و امارت اسلامی مسؤولیت دارند که جلو این رسم و رواج‌های نادرست را بگیرند و چیزی را که مطابق شریعت باشد و مردم توان پرداخت آن را داشته باشند، ترویج دهند.

مهریه حق زن است که برخی از فامیل‌ها به نام آن پول می‌گیرند اما آن را به دختر نمی‌دهند.

قاری عبدالمالک راشد عالم دین می‌گوید، مهریه حق مسلم زن است که هیچ کس در آن شریک نیست و رسول الله (ص) در احادیث مختلف زنان را تشویق نموده که مهریۀ کم بگیرند اما آنان مجبور نکرده‌است.

به گفتۀ وی، اسلام همیشه روی کم گرفتن مهریه تأکید کرده‌است؛ چون اگر شوهر مجبور به پرداخت مهریۀ بیشتر گردد، در این صورت زن و شوهر از هم دیگر دلسرد می‌گردند که این کار سایر مشکلات اجتماعی را به‌میان می‌آورند.

راشد می‌افزاید: «اگر در یک جامعه مهریه زیاد باشد، باعث می‌شود که نسل جوان از نکاح بازماند و نکاح در جوانی یک ضرورت انسان است، عدم نکاح باعث می‌گردد که نسل جوان در جامعه دست به فحشا بزنند، نخستین راه جلوگیری فحشا و فساد نکاح است و کاهش مهریه زمینه را برای نکاح مساعد می‌سازد.»

شیخ محمدخالد الحنفی، سرپرست وزارت امربالمعروف، نهی عن‌المنکر و سمع شکایات در یک کلیپ صوتی در مورد مهریه‌ها که به‌تاریخ اول حمل در صفحۀ اکس این وزارت نشر گردیده‌ بود گفته‌است: «مهریه حق دختر است، نه حق پدرش است و نه حق برادرش، اگر در کدام منطقۀ ما این چنین رواج باشد، ما و شما کوشش خواهیم کرد که آن را از بین ببریم.»

مولوی عبدالغفار فاروق، رئیس اطلاعات و نشرات این وزارت نیز روز گذشته به آژانس خبری پژواک گفت، در تمام ولایات محتسبین این وزارت به مردم توصیه می‌کنند که مهریۀ کم بگیرند و مصارف عروسی را کاهش دهند.