مشتاق رحیم: جهانیان باید در بخش‌های زراعت، مالداری و صنعت‌های کوچک به افغانستان کمک ‌کنند

کابل (پژواک، تاریخ اول جوزا ۱۴۰۳): مشتاق رحیم، کارشناس امور صلح و توسعه می‌گوید، پس از تحول سیاسی در افغانستان، ارایۀ کمک‌های عاجل بین‌المللی یک اقدام نیک بود اما پس از این، جامعۀ جهانی باید روی کمک‌‌ها در بخش‌هایی که مردم نیازمند را به خودکفایی برساند، تمرکز کند.

به گفتۀ وی، در کنار زراعت و مالداری، سرمایه‌گذاری در بخش صنایع کوچک در سطح روستایی مهم است تا خانواده‌های نیازمند پس از دریافت کمک بتوانند زنده‌گی خود را پیش ببرند.

وی این اظهارات را در یک مصاحبۀ اختصاصی با آژانس خبری پژواک بیان کرد.

کمک‌های عاجل پس از تحول سیاسی در افغانستان

مشتاق رحیم، کارشناس امور صلح و توسعه گفت، همزمان با تحول سیاسی در افغانستان، رکود اقتصادی به میان آمد اما نقش سازمان ملل در زمینۀ کمک‌های اضطراری بسیار مهم و اساسی بود.

وی گفت، افغانستان پس از تحول سیاسی در سال ۱۴۰۰ یک رکود اقتصادی و پس‌رفت را تجربه کرد، اتصال منطقه به‌دلیل تحریم‌های بین‌المللی محدود شد، روند تجارتی بین‌المللی به‌دلیل به رسمیت نشناختن حکومت متوقف شد، ادارات بین‌المللی که در امور انکشافی کشور کار می‌کردند، فعالیت‌های خود را متوقف ساختند، این وضعیت پیدا کردن سه وعده غذا برای مردم افغانستان دشوار ساخت، اما در چنین شرایط کمک‌های جامعۀ جهانی، سازمان ملل و مؤسسات بسیار مهم و اساسی بود.

وی افزود، سازمان ملل در زمان بسیار حساس با مداخلۀ اساسی، چارچوبی را برای دریافت پول و رساندن آن به مردم ایجاد کرد و برنامه‌های مربوط را نیز تهیه ساخت.

رحیم می‌افزاید، کمک‌های بشردوستانه در شرایط اضطراری برای نجات زنده‌گی به افراد نیازمند می‌رسد، طوری که به افراد نیازمند مواد خوراکی مهیا می‌گردد و یا به صورت نقدی داده می‌شود، اما این کار باید مؤقتی باشد.

چرا کمک‌های بین‌المللی در افغانستان به مرحلۀ پایداری نمی‌رسد؟

مشتاق رحیم می‌گوید، سازمان ملل آن چنان یک چوکات تیوریکی برای توزیع کمک‌های بین‌المللی دارا می‌باشد که نخست باید از کمک‌های اضطراری آغاز گردد و پس از آن روی مرحلۀ پایداری هم کار صورت گیرد.

وی می‌گوید: «اما در عمل به مسایل پایدار توجه نمی‌شود، اگر نه این مسایل به دلیلی بسیار ضروری است، خانواده‌های که کمک‌های عاجل را دریافت می‌کنند، آنان باید پس از این مرحله بتوانند، زنده‌گی شان را خودشان به پیش ببرند.»

به گفتۀ وی، بدبختانه در حال حاضر ادارات امدادی در افغانستان روی امورات آسان متمرکز هستند؛ مثلا پول نقد را توزیع می‌کنند و یا در بدل کار سمبولیک به مردم پول می‌دهند.

وی می‌افزاید: «برای توزیع کمک‌ها به‌طور مطلوب، همین اکنون ما با خلای یک طرح ستراتیژیک روبه‌رو هستیم، این چشم‌انداز مشخص نیست که اقتصاد افغانستان به کدام سمت می‌رود و به کدام سمت نمی‌رود.»

رحیم افزود، علت دیگر نرسیدن کمک‌های بین‌المللی به مرحلۀ پایداری در افغانستان، ادارات کمک کننده‌اند که حکومت‌های آنان نمی‌توانند به گونۀ مستقیم با حکومت افغانستان کار کنند.

به بیان وی، یکی از عوامل عدم تطبیق پروژه‌ها به‌گونۀ بهتر، منظوری دیرهنگام پروژه‌ها از سوی وزارت اقتصاد است که ناوقت صورت می‌‎گیرد؛ زیرا طرحی که ایجاد شده باشد، در آن مدت‌زمان پروژه منظور نمی‌شود و وقت تلف می‌گردد و علت دیگر آن فشار بر ادارات مددرسان از سوی کشورهای دونر است؛ چون آنان اولویت‌های خود را می‌خواهند.

راه‌‌های رسیدن به مرحلۀ یایداری کمک‌های بین‌المللی در افغانستان

مشتاق رحیم گفت، ادارات امدادی در افغانستان در حال حاضر به سطح محلی با مردم دخیل هستند، اما نیازهای مردم باید درک شود و اینکه زیرساخت‌های موجود با کدام خطرات روبه‌رو ‌است، باید مشخص شود.

وی می‌گوید: «مردم در زمینۀ زراعت به کمک‌های بیشتر نیاز دارند، تولیدات باید به بازار برسد و یا در بخش مالداری نیز ضرور است که با مردم کار شود تا در بارۀ بازریابی برای شیر و ماست آنان سنجش صورت گیرد.»

وی افزود که روی صنعت‌های کوچک در سطح محلی نیز باید سرمایه‌گذاری شود.

به گفتۀ رحیم، در این بخش‌ها تا حدی کار جریان دارد اما در سطحی که نیاز است، نیست.

این کارشناس می‌گوید، برای همه ادارات امدادرسان لازم است که مسؤولیت‌های خود را بشناسد و صادقانه به کارهای خود توجه کنند.

همچنان مشتاق رحیم افزود، افغان‌های متخصص که با ادارات امدادرسان مصروف کار و همکاری هستند، باید تصویر واقعی افغان‌ها را  ارایه و نظرات خود را در مورد تاثیرات تمام برنامه‌ها با متخصصسن خارجی شریک سازند.

وی می‌گوید: «مشکل مصونیت کاری در موسسات امدادی وجود ندارد، هرکسی می‌تواند دیدگاه متفاوتی برای انجام هرچه بهتر کارها ارایه دهد، اما مشکل این است متخصصانی که در این سازمان‌ها به بلوغ رسیده بودند، می‌دانستند و درک می‌کردند که چگونه می‌تواند بر استراتژی سازمان تأثیر بگذارد، اکثر آن‌ها رفته اند و بجای آنان متخصصان جدید گماشته شده‌اند، بنابراین به نظر من شاید این افراد تاکنون تاثیر صدای شان را درک نکرده باشد،  اما پیشنهاد من به آن‌ها این است که به صدای شان اعتماد داشته باشند.»

وی افزود، مؤسسات داخلی باید با دونران خود گفتگوهای صادقانه انجام دهند تا قناعت آنان را حاصل نمایند و برنامه‌ها باید مطابق نیازمندی‌های مردم افغانستان تنظیم و تطبیق شود.

به گفته وی، برای توزیع کمک‌ها در کشور لازم است که اگر موسسات کمک‌رسان برنامه‌هایی را در سطح محلی و مردمی اجرا می‌کنند، در این صورت استراتژی‌ها را از بروکسل و نیویورک نیاورند، بلکه براساس تحقیق و ارزیابی از وضعیت که نیازها طبق آن در نظر گرفته شده باشد، باید پروژه‌ها را اجرا کنند.

وی می‌افزاید: «برخی از ادارات صدها هزار دالر در کشور برای جمع‌آوری دیتا و معلومات هزینه می‌کنند، اما ما که می‌بینیم، از داده‌ها به‌صورت بسیار محدود استفاده می‌شود، پیشنهاد می‌کنم داده‌های جمع‌آوری‌شده در اختیار همه قرار داده شود تا ادارات مختلف از آن استفاده کنند و مردم عام نیز از وضعیت خود آگاه خواهند شوند.»

به گفتۀ رحیم، ادارات تطبیق‌کنندۀ پروژه‌ها مسوولیت دارند که با کشور‌های دونر وارد بحث شده و ارزیابی‌های همه پروژه‌ها را ملاحظه کنند و در این راستا گام‌های عملی بردارند.

Views: 223