زنان بیوه در جوزجان: حکومت برای ما زمینۀ کار را مساعد کند

شبرغان (پژواک، ۲۷سرطان ۱۴۰۳): برخی زنان بیوه در جوزجان از مشکلات اقتصادی و بی‌کاری شکایت داشته و از امارت اسلامی می‌خواهند که برای آنان زمینۀ کار را مساعد کند.

این بیوه زنان که مسؤولیت اعاشه فرزندان خود را برعهده دارند می‌گویند که اگر مورد حمایت قرار گیرند و برای شان زمینۀ کار فراهم گردد، فرزندان شان به تعلیم و تحصیل خود ادامه داده و آیندۀ درخشان خواهند داشت.

خانم‌های بیوه: برای ما زمینۀ کار مساعد گردد

مولودۀ ۳۵ ساله باشندۀ قريه آلتی‌خواجه شهر شبرغان  به آژانس خبری پژواک گفت، یک سال قبل شوهرش در مسیر راه ایران جان باخت و اکنون خودش یگانه نان‌آور خانوادۀ پنج نفری خود می‌باشد.

وی افزود: «یک سال قبل شوهرم را در راه ایران از دست دادم، مادر چهار فرزند هستم، بعد از مرگ شوهرم با مشکلات زیادی روبه‌‏رو شدم، کارهای شاقه کردم، در خانه‏‌های مردم لباس‏شویی کردم و با بسیار مشکل مصارف خانوادۀ خوده پیدا می‌کنم.»

موصوف در ادامه علاوه کرد: «بعد از مرگ شوهرم مادر شوهرم هم تکليف روانی پیدا کرده و دختر خوردم که شش ساله است مانند دو ساله‌ها معلوم میشه، داکتران می‌گویند که سوی تغذیه شده‌است.»

او که از عدم کمک اقارب و شناسایانش صحبت می‌کرد گفت که شب‏ها با اولادهایش گرسنه خوابیده؛ زیرا برخی روزها برایش کار یافت نمی‌شود و با دستان خالی به خانه بر می‌گردد.

وی که از حکومت سرپرست می‌خواهد، برای او و سایر زنان بیوه زمینۀ کار را مساعد سازد افزود: «اگر برای ما کار مساعد نگردد، مجبور هستم که دو دختر و یک پسرم را به یتیم خانه بفرستم.»

در همین حال، فرزانه یکی دیگر از زنان بی‌سرپرست در این ولایت می‌گوید که نه سال قبل شوهرش در یک حادثۀ ترافیکی جان خود را از دست داد و اکنون او یگانه نان‌آور خانوادۀ پنج نفری خود است.

وی می‌گوید: «صاحب چهار فرزند سه بچه یک دختر هستم، پسر کلانم ۱۵ ساله است، خودم از صبح تا شام می‌روم به قالین‌بافی،  پسرهایم به کارهای شاقه مصروف استن.»

او از این‌که پسرانش نمی‌توانند به مکتب بروند و درس بخوانند، نگران است و می‌افزاید: «آروز داشتم تا اولادهایم درس بخوانند، داکتر و انجنیر شوند، اما دریغ که پسرانم مصروف رنج‌ها و دردهای روزگار استن و به مکتب رفته نمی‌توانند.»

موصوف نیز گفت که تاکنون هیچ کمکی از سوی اقارب و نهادهای کمک کننده دریافت نکرده‌ و با مشکلات بسیار زیادی زنده‌گی خود را سپری می‌کند.

وی افزود: «امارت اسلامی صدای ما بیوه‌ زنان را می‌شنود، لطفا ما را کمک کند، باید برای ما زمینۀ کار را فراهم کند؛ چرا که ما می‌خواهیم، فرزندان ما هم درس بخوانند و تحصیل کنند.»

همچنان، نرگس زن بیوۀ دیگری است که از مشکلات اقتصادی و بی‌کاری شکوه دارد و می‌گوید: «کار نیست، حیران ماندیم که چه کنم ، کسی نیست که دستم را بگیرد و کمک ما کند، از ناچاری گدایی می‌کنم و لقمه نانی برای اولادهایم بدست می‌آورم.»

نرگس که ۳ سال قبل شوهرش را در یک حادثۀ ترافیکی از دست داده، اکنون با دو فرزندش در یک خانۀ کرایی زنده‌گی می‌کند و  با مشکلات زیاد مصارف کرایه را بدست می‌آورد.

آگاه امور: باید زنان بیوه مورد حمایت قرار گیرند

گوزل امیری، یک تن از استادان روانشناسی پوهنتون ولایت جوزجان گفت: «وقتی زنی در افغانستان شوهرش را از دست می‌دهد، در سه بخش  روانی، ‏اجتماعی و اقتصادی ضربه‌های ‏جبران‌ناپذیری را متحمل می‌شود.»

خانم امیری در ادامه می‌افزاید:  «زندگی برای زنان بیوۀ که بی‌سواد مانده اند و کار نکرده‌اند، مشکل‌تر می‌گردد؛ چرا که با کار کردن در بیرون از منزل بلدیت ندارند، دچار مشکلات روانی شده، بعضی از آنان دست به خودکشی می‌زنند.»

موصوف نیز تاکید کرد که باید حکومت برنامه‌های حمایتی و کاریابی برای زنان بیوه و کودکان یتیم داشته باشد تا باعث حوادث بد نگردد.

یک مسؤول: برای حل مشکلات زنان بیوه برخی اقدامات صورت گرفته‌است  

مولوی شبیراحمد مقصود، رئیس شهدا و معلولین ولایت جوزجان به پژواک گفت که این ریاست برای بهبود وضعیت زنده‌گی زنان بی‌سرپرست تلاش می‌کند تا برای شان زمینۀ کاری را ایجاد نماید.

موصوف در حالی که در مورد برنامه‌های متذکره جزئیات ارایه نکرد اما گفت که در حال حاضر نزدیک به دو هزار زن بیوه در این ریاست ثبت گردیده و آنان در تلاش اند تا بتوانند که از طریق نهادهای کمک رسان برای این خانم‌ها کمک‌ها را جذب نمایند.

Views: 240