آیا لکنت زبان در نزد کودکان قابل تداوی است؟

کابل (پژواک، ۴ میزان  ۱۴۰۳): متخصصین داخلۀ اطفال، لکنت زبان را یکی از انواع اختلال گفتاری خوانده می‌گویند که پس از دو ساله‌گی علایم آن نزد کودک هویدا می‌گردد و در کنار این‌که  باید طفل هرچه زودتر نزد داکتر برده شود، با وی برخورد عاطفی صورت گیرد.

به گفتۀ داکتران، برخی کودکان به مشکل لکنت زبان بین ۲ تا ۵ ساله‌گی مواجه می‌شوند که در برخی موارد ممکن تا ۵ ساله‌گی این نقیصه برطرف گردد، اما نزد برخی کودکان در مدت زمان طولانی باقی می‌ماند که باعث ایجاد فشار روانی، گوشه نشینی و دوری از اجتماع در نزد طفل شده می‌تواند.

آنان می‌گویند که لکنت زبان به دلیل ارثی، حملۀ عصبی ناگهانی، آسیب مغزی، فشارهای روانی، اختلالات ذهنی وغیره نزد طفل ایجاد شده می‌تواند، شخص قادر به تلفظ درست کلمات نمی‌باشد و قطع قطع صحبت می‌کند.

پوهنوال عبدالرشید منصور، متخصص داخلۀ اطفال در «شفاخانۀ آریانا مدیکل کمپلکس» در شهر کابل به آژانس خبری پژواک گفت: «لکنت زبان (طوطوله) در حقیقت یک تشوش در گپ زدن است که طفل نمی‌تواند درست گپ بزند، آنان یک تعداد کلمات و هجاها را تکرار نموده حرف‌های شان طولانی می‌شود و در بعضی موارد حتی حرف‌های شان قطع قطع می‌شود.»

وی می‌گوید، این مشکل در نزد کودکان با بسیار ساده‌گی تشخیص داده می‌شود؛ زیرا این چنین کودکان حین سخن گفتن زبان شان بند می‌شود، لب‌های شان لرزه داشته و زود زود پلکک می‌زنند.

به گفتۀ او، لکنت زبان ناشی از مشکلات عصبی و یا هم ارثی بوده که نزد طفل ایجاد شده و از یک نسل به نسل دیگر انتقال می‌یابد و معمولا اطفال از سن دو ساله‌گی الی ۶ ساله‌گی بیشتر به این مشکل روبه‌رو می‌شوند که بیش از ۷۰ درصد این واقعات با گذشت زمان بهبود می‌یابد و متباقی تا اخیر عمر باقی می‌ماند.

داکتر منصور گفت، این چنین اطفال زمانی‌که صحبت می‌کنند و به درستی مقصد شان را به جانب مقابل رسانده نمی‌توانند و خواسته‌های خود را درست مطرح کرده نتوانند، تحت تاثیر قرار گرفته و فشارهای روحی و روانی نزد شان افزایش می‌یابد و حتی از اجتماع دور می‌شوند.

وی می‌گوید، والدین در صورت مشاهدۀ این مشکل نزد طفل شان باید هرچه زودتر به داکتر مراجعه کنند و در مشورۀ داکتر پیش بروند.

موصوف توصیه کرد که با این چنین اطفال باید برخورد بسیار عاطفی صورت گیرد، برای شان اجازۀ سخن زدن داده شود، به صحبت‌های شان گوش داده و برای آنان اطمینان داده شود که سخنان شان قابل فهم می‌باشد.

در همین حال، داکتر عبدالوهاب غوث‌زاده متخصص داخلۀ اطفال در «شفاخانۀ علی‌سینا» شهر کابل نیز می‌گوید که لکنت زبان مشکلی است که یک طفل نمی‌تواند به شکل پیوسته کلمات را با هم ردیف نموده و ارایه کند و این مشکل ناشی از عدم انکشاف دماغ می‌باشد.

وی در حالی که ‌می‌گفت، این مشکل که در اطفال الی سن دو سالگی مشخص شده نمی‌تواند، یک  مشکل عادی نیست و هر قدر که دوام پیدا کند، زمینۀ صحت یاب شدن شخص غیرامکان پذیر می‌گردد.

موصوف نیز می‌گوید که حدود هفتاد درصد این چنین کودکان با مرور زمان صحت‌یاب می‌شوند و هرقدر که یک کودک با روحیۀ خوب نگهداری شود، به همان اندازه امکان صحت‌یاب شدنش بیشتر می‌گردد.

خانواده‌ها

خالده حبیبی، باشندۀ شهرکابل می‌گوید: «بچیم سه سال بود که ما فهمیدیم درست تکلم کرده نمی‌تواند، پیش داکتر بردیم گفت که به مرور زمان خوب می‌شود، مکتب که شاملش کردیم تا صنف ۵ درس خواند اما تحقیر و توهین همنصفی‌هایش سبب شد که مکتب را ترک کند و حالی بی‌سواد ماند.»

وی از این‌که پسر جوانش سواد ندارد و اکنون در یکی از ادارات حکومتی به صفت صفاکار،  کار می‌کند رنج می‌برد و می‌گوید: «حالی زبان بچیم خوب شده، خوب صحبت می‌کند، اما از درس و تعلیم ماند، اگر در صنف معلم مانع ریشخند زدن و توهین و تحقیر همصنفی‌هایش می‌شد، امروز بچیم با سواد می‌بود.»

در همین حال، محمدنوین گوهری باشندۀ حصۀ اول خیرخانۀ شهر کابل به پژواک گفت، پسرش که اکنون هشت ساله است، در سن دو سالگی فهمیدند که درست تکلم کرده نمی‌تواند و کلمات را درست ادا نمی‌کند.

به گفتۀ او، مشکل لکنت زبان پسرش که حالا در صنف دوم مکتب درس می‌خواند، بهبود یافته و مشکلی ندارد.