روایت برخی دختران افغان که احساسات شان را از طریق شعر بیان می‌کنند

کابل (پژواک،۱۷ سرطان ۱۴۰۴): برخی از دختران جوان که با کنار هم‌چیدن کلمات در قالب شعر، احساسات و عواطف درونی‌شان را بیان می‌کنند می‌گویند که برای ادامۀ این مسیر ادبی، نیازمند حمایت و انگیزه‌اند.

در اتاقی کوچک با دیوارهای پوشیده از کتاب و دفترهای شعر، لیلا صالحی – دختر جوانی با چشمان پر از شوق – کلمات را روی کاغذ می‌نویسد؛ کلماتی که آیینه‌ای از احساسات نهفته‌اش هستند.

وی در صحبتی با آژانس خبری پژواک گفت، ده سال است که شعر می‌سراید و احساسات خود را از این طریق بیان می‌کند.

لیلا که به سبک آزاد شعر می‌سراید،  تا کنون یک هزار پارچه شعر سروده است. او گفت: «در اشعار من بیشتر جنبه وطن دوستی، دفاع از حق زنان و غم اندوه هموطنان خود را بیان نموده‌ام.»

این دختر شاعر می‌گوید که به دلیل مشکلات اقتصادی تا کنون نتوانسته هیچ کدام از آثار خود را چاپ کند.

وی افزود: «من تاکنون کدام مجموعهٔ شعری خود را چاپ نکردم، به‌خاطری که توانمندی پرداخت مصارف چاپ آن را ندارم.»

لیلا در کنار شعر و شاعری،‌ یک رسام توانا و یک معلم ورزیده نیز می‌باشد.

وی همچنان افزود: «خواست ما از حکومت این‌است که شاعران نویسنده‌گان و تمام کسانی‌که هنر نمایی می‌کنند را تشویش کنند و کتاب‌های شان را برای شان رایگان چاپ کنند.»

شیبه گهیځ، یکی دیگر از دختران شاعر جوان است که از طریق شعر، احساسات خود را بیان می‌کند. او می‌گوید که هفت سال است به شاعری و نویسنده‌گی روی آورده‌است.

به گفتهٔ وی، بیشتر سروده‌هایش در قالب غزل و شعر آزاد می‌باشد، شماری از اشعارش در برخی از نشریه‌ها نیز به چاپ رسیده‌است.

او گفت: «در اوایل که شعر می‌نوشتم، دوست نداشتم شعر‌هایم با دیگران شریک بسازم؛ چون خود را در آن حد نمی‌دانستم که خود را شاعر یا نویسنده یاد کنم؛ چون راه زیادی باقی مانده که باید طی کنم تا به پخته‌گی شاعری و نویسنده‌گی برسمف اما وقتی شعر خود را در دنیای مجازی به اشتراک می‌گذارم مورد تشویق و حمایت‌های زیادی قرار می‌گیرم.»

وی  در ادامه  می‌گوید: «در شعر من آن سخن‌هایی است که نمی‌توانم به زبان ساده بیان کنم، احساساتی است که نمی‌توانم در حالت عادی به دیگران منتقل کنم، برایم شعر مانند دوستی است که هیچ‌گاه در بن‌بست‌های زنده‌گی مرا تنها نگذاشته و در هر راه همراه من بوده‌است.»

او در کنار سرودن شعر، داستان‌های کوتاه برای کودکان نیز می‌نویسد که در برخی نشریه‌ها به چاپ رسیده‌است.

او که خواستار رفع محدودیت‌ها بر تعلیم، تحصیل و کار زنان و دختران می‌باشد گفت: «‌من به عنوان یک دختر، بخشی از آیندۀ این کشور هستم، نه حاشیه‌‌ای از آن. صدای من باید شنیده شود، فرصت‌های من باید حفظ شود و این حق اسلامی من است.»

موصوف از امارت اسلامی و نهادهای فرهنگی می‌خواهد که زنان و دختران شاعر را مورد حمایت قرار دهند.

او افزود که  ادبیات زنانه در افغانستان نه تنها به غنای فرهنگی این کشور کمک می‌کند، بلکه باعث ارتقای آگاهی اجتماعی و مبارزه برای حقوق زنان نیز می‌شود.

او که در رشتهٔ زبان و ادبیات پشتو در پوهنتون کابل به درجهٔ ماستری تحصیل کرده،  در حال حاضر در «مرکز رسانه‌ای دعوت» ایفای وظیفه می‌‌نماید.

همچنان سعدیۀ ذکی، شاعرهٔ جوان دیگر و باشندۀ ولایت کابل به پژواک گفت: «پدرم خطاط و ادیب توانایی است، از کودکی مرا در نوشتن متن‌ها، مقاله‌های ادبی و خطاطی تشویق و راهنمایی می‌کرد، پس از سپری‌کردن آزمون کانکور، توانستم به پوهنځی ارتباطات و ژورنالیزم پوهنتون کابل راه یابم.»

سعدیه ذکی ۲۴ ساله که از ایام کودکی در دنیای نویسنده‌گی قدم گذاشته‌، تا کنون پارچه‌های زیادی را سروده‌است.

وی می‌گوید که بیشتر سروده‌هایش احساسی وعاشقانه است، اما  گاهی خاطره‌ها و تجربه‌های گذشته ‌نیز باعث الهام گرفتن او می‌شود.

موصوف نیز خواستار حمایت‌های مادی و معنوی زنان و دختران شاعر است تا آنان بتوانند آثارشان را چاپ نموده،‌ رشد کنند و شناخته شوند؛ زیرا به باور وی، بیشتر زنان و دختران شاعر به دلایل مختلف ناشناخته می‌مانند.

با این حال، خبیب غفران سخنگوی وزارت اطلاعات و فرهنگ به پژواک گفت: «از آن جایی که وزارت اطلاعات و فرهنگ یک آدرس حمایوی بخش‌های شعر، فرهنگ وهنر می‌باشد، در مورد شاعران که شما پرسیدید، کدام تفکیکی میان شاعران زن و مرد وجود ندارد.»

وی که می‌گفت: «هر شاعری که می‌خواهد، آثار شعری از او نوشته شود و چاپ شود و یا هم به نشر سپرده شود، می‌تواند به اساس قانون تنظیم شعر و مشاعره که جدیداً آن از طرف امیرالمومنین توشیح شد در روشنایی آن اشعار خود را نوشته بکنند.»

او در ادامه به تاکید می‌گوید: «و اگر شاعری می‌خواهد که آثار اشعاری از او چاپ شود،  چه از خانم‌ها و چه از آقایان باشد، از طریق کمیسیون ارزیابی کتب درخواستی بدهند؛ چون در همین کمیسیون ارزیابی می‌شود و بعد از آن که کمیسیون اجازه چاپ می‌دهد، آثار خود را چاپ کنند.»

اما موصوف در مورد شاعرانی که توانایی چاپ آثارشان را ندارند می‌گوید که به این وزارت مراجعه کنند و مطابق طرزالعملی که وجود دارد، در قسمت چاپ با او کمک خواهد شد.