کم‌آبی و شانه‌های خستهٔ برخی زنان و کودکان در شهر کابل از حمل بشکه‌های سنگین آب

کابل (پژواک، ۲۸ سرطان ۱۴۰۴): خشک‌سالی‌های پی‌درپی و پایین رفتن سطح آب‌های زیرزمینی، زنان و کودکان را در برخی مناطق شهر کابل واداشته‌است تا برای تهیۀ آب مورد نیازشان، روزانه بشکه‌های سنگین را از فواصل دور انتقال دهند؛ کاری که به گفتهٔ داکتران، منجر به بیماری‌هایی چون دیسک کمر، دردهای مفصلی و مشکلات کلیوی شده می‌تواند.

به اساس یک گزارش پژواک،‌ کاهش سطح آب‌های زیرزمینی و افزایش بی‌رویۀ جمعیت، کابل را با یکی از جدی‌ترین مشکلات زیست‌محیطی‌اش روبه‌رو کرده‌است. کم‌آبی در بخش‌هایی از پایتخت خانواده‌ها را واداشته تا ساعت‌ها در صف تانکرهای آب انتظار بکشند یا برای بدست آوردن آب فاصله‌های زیادی را بپیمایند.

آژانس خبری پژواک با تعدادی از خانم‌ها و کودکان در منطقهٔ جبارخان و شهرک مهدیه در منطقهٔ سرخ‌آباد ناحیهٔ سیزدهم شهر کابل مصاحبه نموده که آنان از پایین رفتن سطح آب در مناطق شان شکایت داشته و می‌گفتند که فاصله‌های زیادی را می‌پیمایند تا برای نوشیدن آب بدست بیاروند.

به اساس معلومات محمدهادی هانی، باشندهٔ ناحیهٔ سیزدهم، در منطقهٔ جبار خان و شهرک مهدیه که در منطقهٔ سرخ آباد قرار دارد، سطح آب‌های زیرزمینی نسبت به هفت سال قبل بسیار پایین رفته‌است و تعداد زیادی از خانواده‌ها توانایی حفر چاه‌های عمیق در منازل خود را ندارند.

وی افزود: «در همی دو منطقه تا ۷۰ متر هم آب بیرون نمی‌شود، در ۵ سال اخیر که مردم این منطقه چاه کنده اند، تا ۱۲۵ الی ۱۲۸ آب پیدا شده‌است.»

زینب که به دلیل آوردن آب از فاصله‌های دور به دسک کمر مصاب شده‌است

زینب ۲۸ ساله، باشندۀ منطقۀ جبارخان، یکی از ده‌ها زنی است که طی هشت سال گذشته، هر روز زیر آفتاب سوزان، سلامت جسم خود را برای آوردن چند لیتر آب به خطر می‌اندازد.

زینب، در حالی‌که بشکه‌های زردرنگ را برداشته و با قدم‌های استوار راه می‌رفت تا خودش را به نل آب مسجد محل برساند ـ جایی که هر روز به آن‌جا می‌رود ـ به آژانس خبری پژواک گفت: «هر روز، صبح و شام، از مسجدی که یک شخص خیر در آن چاه حفر کرده، آب می‌آورم.»

وی پس از آن‌که نوبتش رسید و بشکه‌های پر از آب را برداشت، با زحمت و آهسته‌آهسته راه افتاد؛ گاهی نفسش بند می‌آمد و گاهی هم در گوشه‌ای می‌نشست تا خستگی‌اش رفع شود، عرق پیشانی‌اش را با گوشهٔ چادرش پاک کرد و گفت که این، کار هر روز اوست و از آن بسیار خسته شده‌است.

او که از کمردردی، ‌پای دردی و دست دردی شکایت داشت در ادامه افزود: «بردن این بشکه‌ها برایم خیلی سخت شده، استخوان‌هایم دیگر تحمل نمی‌کند، فکر می‌کنم که دیسک کمر شده‌ام.»

پرچاوی‌های دوامدار برق مشکل دیگری برای کسانی که از این مسجد آب می‌گیرند می‌باشد؛ زیرا آنان باید ساعت‌ها معطل بمانند تا برق بیاید و از واترپمپ آب بگیرند.

این خانم می‌گوید: «گاهی ساعت‌ها منتظر می‌مانم تا پمپ آب روشن شود.»

به گفتهٔ وی، در منطقهٔ شان بیشتر خانواده‌ها به دلیل این که سطح آب پایین رفته‌است و نسبت مشکلات اقتصادی نمی‌توانند که در خانه‌های شان چاه عمیق حفر کنند، مجبور اند که برای آشامیدن از همسایه‌ها، مسجد و غیره آب بگیرند.

اما این تنها زینب نیست، بلکه ده‌ها زن، مرد، دختر و پسران قد و نیم قد برای گرفتن آب به این مسجد می‌آیند و روزهایی هم می‌باشد که صف‌های کلان کشیده می‌شود.

در کوچه‌های خاک‌آلود شهرک مهدیۀ کابل، دختری ۱۴ ساله با چشمان خسته و دستان کوچک، هر روز مسیر آشنایی را از خانه تا مسجد طی می‌کند تا برای نوشیدن آب بیاورد. او زهرا نام دارد و باشندهٔ شهرک مهدیه است و بیش از نیمی از عمرش را با کمبود آب سپری کرده‌است.

او با صدای آرام اما پر از حسرت گفت: «هفت ساله بودم که به آب آوردن شروع کردم، ما آب درست نداریم مجبوریم که هر روز از مسجد آب بگیریم.»

برادران کوچک‌ترش، زهرا را در انتقال آب کمک می‌شوند؛ زیرا او به تنهایی قادر نیست که آب مورد نیاز را انتقال دهد.

زهرا می‌گوید: «روزانه پنج تا شش بشکه را با نوبت از مسجد می‌بریم.»

او اندکی مکث می‌کند و با نگاهی که گویا سال‌ها تجربه در آن نهفته است، می‌گوید: «اول فکر می‌کردم آوردن آب کار ساده‌ای است؛ وقتی می‌دیدم دوستانم این کار را می‌کنند، اما حالا می‌فهمم چقدر سخت است، بسیار پای‌درد و دست‌درد می‌باشم.»

زهرا و زینب در حالی از کمر، پا و دست دردی‌های ناشی از انتقال آب شکایت دارند که به گفتهٔ برخی داکتران، ‌انجام کارهای شاقه به‌شمول انتقال آب سبب امراض شده می‌تواند.

بیشتر مصاحبه شونده‌ها از درد اعضای وجود شان شکایت داشتند.

اما این تنها باشنده‌گان شهرک مهدیه و منطقهٔ جبارخان نیستند که با این مشکل مواجه اند، در سایر نقاط شهر کابل نیز مشکل کم‌آبی وجود دارد.

داکتران: انجام کارهای شاقه سبب ایجاد امراض مختلف به‌ویژه امراض استخوان شده می‌تواند

داکتر محمد صمیم کریمی، جراح اورتوپیدی و تورماتولوژی در شهر کابل گفت، انجام کارهای شاقه به‌شمول انتقال آب تأثیرات خود را بالای افراد می‌داشته باشد.

وی افزود: «ولی خانم‌ها بنابر فطرت خلقتی که دارند، بیشتر در معرض تعدادی از امراض هستند، در مجموع، امراض اورتوپیدی در خانم‌ها بیشتر دیده می‌شود.»

او با اشاره با انتقال آب توسط زنان و کودکان گفت: «وزن‌هایی که توسط دست خانم‌ها از یک محل به محل دیگر انتقال می‌یابد، به‌درستی موازنه نمی‌شود، این عدم موازنه، اگر به مرور زمان ادامه پیدا کند، متأسفانه باعث بروز یک تعداد مشکلات اورتوپیدی می‌شود؛ از جمله ساییدگی مفاصل را می‌توان نام‌برد.»

به گفتۀ وی، در کنار سایده‌گی مفاصل، دیسک‌کمر، التهاب مفاصل و روماتیزم مفصلی نیز به وجود می‌آید و همچنان دیسک‌های بین‌الفقری در میان خانم‌ها یا افرادی که در سنین نوجوانی یا میان‌سالی قرار دارند و هنوز در مرحله رشد هستند، به‌وجود می‌آید.

موصوف توصیه کرد، هر گاهی که درد در ناحیهٔ کمر، پا یا گردن پیدا شد فوراً به داکتر مربوطه مراجعه شود.

او تاکید می‌کند که  اگر این دردها گسترش پیدا کند، ممکن است به سایر اعضای وجود نیز منتقل شود.

موصوف از خانواده‌ها خواست که در قسمت تامین آب آشامیدنی، مردان نقش بیشتر داشته باشند.

اما وی گفت: «اگر خانم‌هایی که ناگزیر هستند کارهای شاقه را انجام دهند، ضروری است که از پاپوش‌های نرم استفاده کنند و آب را طی چند مرحله بیاورند.»

در همین حال، داکتر اشرف پارسا، متخصص داخلۀ عمومی می‌گوید: «یکی از مشکلات در جامعهٔ افغانستان کمبود آب است، بیشتر قشر زحمت‌کش ما خانم‌ها است، این آب‌ها توسط زنان انتقال داده می‌شود.»

موصوف، برداشتن وزن‌های سنگین را برای افراد بالاتر از ۵۰ سال و زنان باردار خطرناک عنوان می‌کند.

موصوف می‌افزاید، افراد بالاتر از ۵۰ سال اگر در طویل‌المدت کارهای شاقه، مخصوصاً انتقال آب از یک مکان به مکان دیگر را انجام دهند، این می‌تواند به مرور زمان باعث دیسک کمر و سایده‌گی زانو شود.

این منبع گفت که انتقال آب از مکان‌های دور توسط زنان، به‌ویژه اگر در سه‌ماه اول، دوم یا سوم بارداری باشد، می‌تواند سبب سقط‌ جنین‌های پی‌درپی شود و حتی جان آن‌ها را تهدید کند.

داکتر پارسا توصیه کرد، برای این‌که از امراض مختلف به‌ویژه دیسک کمر محفوظ بمانید، از گردن بند و کمربند  استفاده کنید.

او از امارت اسلامی خواستارفراهم سازی آب شد تا زنان از امراض گوناگون در امان بمانند.