شبرغان (پژواک، ۱۲ اسد ۱۴۰۴): تعدادی از ناشنوایان جوان، با آموختن حرفههایی چون مهرهدوزی، خیاطی و حکاکی در یک کارگاه حرفهآموزی در شهر شبرغان، مرکز ولایت جوزجان، نهتنها در برابر سکوت ناشی از نشیدن تسلیم نشدهاند، بلکه راهی برای بیان احساسات، توانمندسازی و ساختن آیندهای روشن برای خود گشودهاند.
مؤسسۀ حمايت از افراد معلول و ناشنوایان افغانستان، با اقدامی کارگاه حرفهآموزی را برای دو صد تن از ناشنوایان در شهر شبرغان برگزار کردهاست. در این کارگاه آموزشی به ناشنوایان اشتراککننده هنر خیاطی، مهرهدوزی و حکاکی آموزش داده میشود.
فاطمه، اقلیما، عاقله و دهها دختر ناشنوای دیگر در این کارگاه آموزشی که سکوت را شکستاندند، آنان با زبان اشارهیی با هم سخن میگویند و برای رسیدن به رویاهای شان تلاش میکنند.
اقلیما: باور دارم که هر چالشی میتواند فرصتی برای رشد باشد
اقلیما ۲۴ ساله که مصروف یادگیری حرفۀ خیاطی در این کارگاه میباشد، در صحبتی با آژانس خبری پژواک به زبان اشارهیی گفت که او با وجود چالشهای زیادی که در زندهگیاش با آن مواجه شده، توانستهاست به موفقیتهای قابل توجهی دست یابد.
او میگوید: «هر روز برای من یک چالش جدید بود. از کودکی با ناشنوایی زندهگی کردم و این موضوع باعث شد که در برقراری ارتباط با دیگران سختیهایی را تجربه کنم، اما هرگز اجازه ندادم که این مشکل مانع پیشرفت من شود. من یاد گرفتم که با استفاده از زبان اشاره و سایر روشهای ارتباطی با دیگران ارتباط برقرار کنم.»
وی با اشاره به اهیمت حمایت خانواده و دوستانش از او، گفت: «در خانه پنج نفر هستیم، خانوادهام همیشه در کنارم بودند و به من انگیزه دادند که به دنبال رویاهایم باشم و برای رسیدن به آن تلاش کنم.»
اقلیما یکی از هزاران دختری است که پس از وضع محدویت بر تعلیم و تحصیل دختران از سوی امارت اسلامی، از رفتن به مکتب باز ماندهاست. او در این مورد میگوید: «زمانی که مکتبها بهروی ما بسته شد، خیلی ناراحت شدم، خودم صنف ۱۰مکتب بودم، گاهی اوقات احساس ناامیدی میکردم، اما هر بار خودم را جمع و جور کردم و برای دختران ناشنوا زبان اشاره را آموزش میدادم.»
وی از ایجاد این کارگاه آموزشی اظهار قدردانی کرده گفت: «در اینجا خیاطی را یاد میگریم، من باور دارم که هر چالشی میتواند فرصتی برای رشد باشد… این کارگاه برای من یک فرصت برای ابراز خلاقیت و یادگیری مهارتهای جدید است.»
اقلیما افزود: «من میخواهم الهامبخش دیگران باشم، به ویژه کسانی که با مشکلات مشابهی دست و پنجه نرم میکنند؛ زندهگی همیشه آسان نیست، اما با تلاش و ارادۀ قوی میتوان به اهداف رسید.»
عاقله: میخواهم خیاطی را یاد بگیرم و به استقلال مالی برسم
عاقله یک تن دیگر از ناشنوایان که با خواهرش ذکیه در این کارگاه آموزشی مصروف یادگیری حرفۀ خیاطی است، از مشکلات اقتصادی شکایت داشته با زبان اشارهیی گفت: «زندگی در یک خانه شش نفری با محدودیتهای مالی و چالشهای روزمره سخت است. ما هر روز با مشکلاتی مانند کمبود امکانات و نیازهای اولیه مواجه هستیم، اما من و خواهرم همیشه سعی میکنیم به یکدیگر کمک کنیم و از هم حمایت کنیم.»
عاقله و ذکیه حین تدریس استاد با دقت به کار استاد خود میدیدند و در مورد برخی مسایل با هم به زبان اشاره صحبت میکردند که این کار بیانگر شوق و علاقهٔ دو خواهر به یادگیری حرفهٔ خیاطی میباشد.
عاقله اضافه کرد: «ما خوشحالیم که میتوانیم مهارتهای جدیدی یاد بگیرم و به خانوادهام کمک کنیم. این کار نه تنها به من استقلال مالی میدهد، بلکه به من احساس ارزشمندی و رضایت میبخشد.»
وی میگوید که قبل از شمولیت در این کارگاه هردو خواهر در حالت افسردهگی به سر میبردند و همیشه باهم فکر میکردند چگونه از همچو شرایط خود شان را بیرون کنند.
موصوف میگوید: «هر روز برای من یک فرصت جدید است تا رشد کنم و به اهدافم برسم، امیدوارم روزی بتوانم زندگی بهتری برای خود و خانوادهام بسازم.»
فاطمه: من هرگز اجازه ندادم که ناشنواییام مانع پیشرفت من شود
فاطمه یک تن از این دختران که سالها با سکوت عادت کرده بود، امروز با زبان اشاره و دستان توانمندش نه تنها خود را به جامعه معرفی کرده، بلکه در اقتصاد خانوادهاش نیز سهیم است و برای دیگر دختران ناشنوا هنرش را آموزش میدهد.
او که هیچگاه اجازه نداد ناشنوایی سد راه آرزوهایش شود، حالا با تلاش و پشتکار در آموزش و حرفۀ خیاطی، چراغ امید را برای دیگر دختران ناشنوا روشن میکند تا بدانند هیچ مانعی بزرگتر از اراده نیست.
فاطمه از ایجاد این کارگاه خیاطی خرسند است و میگوید: «از دوران کودکی همیشه آرزو داشتم که مانند دیگران بتوانم در جامعه نقش داشته باشم و به استقلال مالی برسم. من هرگز اجازه ندادم که ناشنواییام مانع پیشرفت من شود. با تلاش و پشتکار، در دورههای مختلف آموزشی شرکت کردم و مهارتهای لازم را یاد گرفتم.»
وی ناشنوایی را نقطهٔ ضعف ندانسته گفت: «بیشتر دختران ناشنوا از رفتن به بیرون خجالت میکشن، نمیخواهن که در اجتماع باشند، اینجا فرصت خوبی برای یادگیری و آموزش است، بیایند و خیاطی را یاد بگیرند و برای شان یک آیندهٔ خوب را رقم بزنند.»
فاطمه که خود نانآور خانوادۀ شش نفری خود نیز است، از امارت اسلامی و مؤسسات کمککننده میخواهد که برای شان بیشتر زمینههای کاری و حرفهای فراهم گردد تا سایر دختران و پسران ناشنوا مانند او به خودکفایی برسند.
آگاه حقوق زنان: برنامههای فنی و حرفوی برای معلولین گسترش داده شود
شرفت نبیزاده، یک تن از فعالین حقوق زنان دارای معلولیت در جوزجان، راهاندازی این چنین برنامههای آموزشی برای ناشنوایان را مورد تقدیر قرار داد.
وی در صحبتی با آژانس خبری پژواک گفت: «من بهعنوان زنی دارای معلولیت که سالها در عرصۀ دفاع از حقوق افراد دارای معلولیت بهویژه زنان، فعالیت کردهام، باور دارم که هیچکس بهدلیل تفاوتهای جسمی، از مشارکت در زندگی اجتماعی، اقتصادی و سیاسی محروم نشود.»
موصوف در ادامه از نهادهای حکومتی و مؤسسات غیرحکومتی میخواهد که برنامههای آموزشی حرفهای برای معلولین را گسترش دهند تا این قشر به خوکفایی برسند.
رییس انجمن ناشنوایان
ذبیحالله قهرمان، مسؤول انجمن ناشنوایان و مؤسسهٔ حمایت از افراد معلول و ناشنوایان افغانستان در جوزجان به پژواک گفت که در این برنامهٔ آموزشی برای دوصد تن از پسران و دختران ناشنوا زمینهٔ آموزش حرفهها را مساعد نمودهاند.
وی افزود: «هدف ما برجستهسازی نیازهای معلولین و امدادرسانی برای آنان میباشد، بنابراین ما توانستیم با حمایت مؤسسات برای ۱۳۰ تن دختران ناشنوا حرفۀ خیاطی، مهره بافی، بیکدوزی، حکاکی، میخ کوبی، سوادآموزی و برای ۷۰ تن از پسران در بخش حکاکی، میخکوبی و نجاری زمینه کار و آموزش را فراهم سازیم.»
اما او در ادامه میگوید: «بیشتر ناشنوایان هستند که هنوز از این آموزشها جا مانده و ما نیز جای کافی و بودجۀ کافی نداریم که آنان را جذب کنیم، اگر نهادها و دولت برای ما کمک کند و بخشهای حرفۀ قالینبافی و حرفههای دیگر را فراهم نماییم، حتا در ولسوالیها نیز میتوانیم کار کنیم و دست این ناشنوایان را بگیریم.»
موصوف از حکومت و نهادهای امدادرسان میخواهد تا معلولین را حمایت کنند و نگذارند افراد معلول بار دوش خانواده و جامعه باشند.
GET IN TOUCH
NEWSLETTER
SUGGEST A STORY
PAJHWOK MOBILE APP