فرزانه مراد: با تلاش، صبر و باور می‌توان از مشکلات راهی به سوی موفقیت گشود

ایبک (پژواک،۱۳اسد ۱۴۰۴): فرزانه مراد، دختر ۲۳ ساله‌ای از شهر ایبک ولایت سمنگان که با ایجاد یک کارگاه خیاطی و صنایع‌دستی توانسته‌است برای تعدادی از دختران و زنان دیگر زمینۀ آموزش و کار را فراهم سازد، به این باور است که با تلاش، صبر و ابتکار می‌توان مشکلات را به فرصت مبدل کرد.

او پس از فراغت از صنف دوازدهم، در انتظار آن بود تا تحصیلاتش را در رشتۀ مورد علاقه‌اش در پوهنتون ادامه دهد، اما بسته شدن دروازه‌های نهادهای تحصیلات عالی تا امر ثانی به‌روی دختران، این آرزو را برایش ناتمام گذاشت. با آن‌هم، فرزانه مسیر تازه‌ای برگزید؛ او که از کودکی در کنار مادر، صنایع دستی و هنر خیاطی را آموخته بود، تصمیم گرفت این توانایی‌ها را به کار گیرد.

او نزدیک به دو سال قبل تنها با ۱۰ هزار افغانی یک کارگاه خیاطی و صنایع دستی را در سمنگان راه‌اندازی کرد و اکنون نه‌تنها برای خود، بلکه برای تعدادی از دختران دیگری که مانند او از آموزش محروم مانده‌اند، زمینۀ کار و آموزش را فراهم کرده‌است. او با تأسیس یک کارگاه خیاطی و صنایع دستی، به دخترانی که رویای آموزش در دل دارند، امید و مهارت می‌بخشد و امروز نه‌تنها مایۀ کسب درآمد برای خودش، بلکه چراغی برای حداقل ۲۰ دختر دیگر شده‌است.

در این کارگاه، دوخت حجاب، موره‌دوزی، طراحی لباس‌های سنتی و آموزش هنرهای دستی جریان دارد. دخترانی که روزی دل‌گیر از بیکاری و بسته‌بودن دروازه‌های مکاتب بودند، امروز با انگیزه در این کارگاه سرگرم آموختن و کار کردن‌ هستند.

فرزانه در گفتگو با خبرنگار آژانس خبری پژواک گفت:

«شروع کار آسان نبود و در زمانی ایجاد این کارگاه با محدویت‌های فروانی از جمله نبود منابع مالی، مخالفت‌های فرهنگی‌ و فشارهای اجتماعی روبرو شدم، اما بر توانایی‌های خود اعتماد و باور کامل داشتم و تلاش کردم از محدودیت‌ها فرا راه خود بگذرم تا اینکه این کارگاه را به موفقیت برسانم.»

نامبرده در ادامه تصریح کرد: «روز اول فعالیت خود را با سرمایۀ ابتدایی حدود ۱۰ هزار افغانی آغاز کردم که با این پول توانستم صرف موارد ابتدایی این کارگاه را تهیه نمایم که به مرور زمان سرمایه‌ام افزایش پیدا کرد و اکنون در کنار اینکه برای مخارج خانواده خود رسیده‌گی می‌نمایم، نزديک به دوصد هزار افغانی نیز سرمایه این کارگاه می‌باشد.»

فرزانه اکنون نه‌تنها یک کارآفرین است، بلکه آموزگاری برای دختران دیگر نیز شده‌است. او در کنار خیاطی، خوش‌نویسی و نقاشی را نیز به شاگردانش آموزش می‌دهد.

از نگاه فرزانه، هیچ مانعی نباید آیندۀ دختران و زنان را متوقف سازد:

« وقتی یک دختر خلاق و توانمند بخواهد در زمینه‌ای فعالیت کند، بی‌تردید با چالش‌های زیادی روبه‌رو خواهد شد، اما نباید این چالش‌ها را مانع راه خود بداند، باید تلاش کند، صبر پیشه نماید و از راه‌های بدیل، مسیر موفقیت را پیدا کند؛ چرا که هیچ چیز ناممکن نیست.»

فرزانه حالا تنها خیاط و مربی نیست، بلکه امیدی‌ست برای بیش از ۲۰ دختری که پس از بسته‌شدن دروازه‌های مکتب و پوهنتون، خانه‌نشین شده بودند، دخترانی که امروز در کنار او پشت چرخ‌های خیاطی نشسته‌اند و با هر بخیه، آینده‌ای تازه برای خود می‌دوزند.

او در این مدت، آموزش‌های عملی در بخش‌های خیاطی و گلدوزی را نیز برای نزدیک به ۳۰ دختر دیگر فراهم کرده‌است؛ دخترانی که حالا بسیاری‌شان در خانه‌های خود مشغول دوخت و دوز اند و از این طریق، گامی هرچند کوچک، اما امیدوارکننده در مسیر استقلال مالی برداشته‌اند.

با این همه، فرزانه تنها به همین قناعت ندارد او می‌گوید:

«یگانه آرزویم این است که دروازه‌های تحصیل به‌روی دختران دوباره باز شود. ما همه منتظر آن روزیم که بتوانیم به درس و پوهنتون برگردیم و رویاهای نیمه‌تمام خود را ادامه دهیم.»

خدیجه سامع، یکی از استادان این کارگاه می‌گوید که اینجا فضایی است برای خلق هنر و فرهنگ زنان سمنگان، از نقاشی و موره‌دوزی گرفته تا حجاب‌دوزی و دوخت لباس‌های سنتی افغانی و عربی.

با این حال، او از نبود بازار مستقلی برای فروش محصولات زنان در سمنگان شکایت داشته و می‌گوید:

« متاسفانه در سمنگان یک بازار مستقل برای زنان وجود ندارد که ما بتوانیم تولیدات خود را در آنجا به فروش برسانیم و ما نیز ناگزیریم برای رونق کسب کار خود از سایت‌های انترنتی و شبکه‌های اجتماعی استفاده نماییم.»

خدیجه امید دارد که حکومت با حمایت از این زنان تازه‌کار، نه‌تنها به رونق کسب‌وکارشان کمک کند، بلکه بتواند گامی مؤثر در کاهش مشکلات اقتصادی و خشونت‌های خانواده‌گی بردارد؛ چرا که به باور او، توانمندسازی اقتصادی زنان کلید ایجاد تغییرات مثبت در جامعه است.

در این میان، داستان دخترانی چون هاجره جوادی و رویدا هاشمی نیز در دل این روایت جای دارد؛ دخترانی که در این کارگاه نه‌تنها هنر آموخته‌اند، بلکه اعتماد به‌نفس، امید و هدف را نیز بازیافته‌اند.

هاجره می‌گوید:

«فرزانه برای ما فقط کار مهیا نکرده، بلکه به ما باور و انگیزه داده‌است، ما نیز روزی مانند او می‌خواهیم به دیگر دختران کمک کنیم.»

رویدا، دختری که پس از بسته‌شدن دروازۀ مکاتب بالاتر از صنف ششم به‌روی دختران، به گفته خودش دچار فشار روانی شده بود، می‌گوید که کار در این کارگاه برای او به درمان و فرصت تبدیل شده‌است: «اینجا آموزش دیدم، آرامش یافتم و حالا با علاقه کار می‌کنم.»

در کنار تلاش‌های فردی، نهادهای محلی در سمنگان نیز می‌گویند که که از چنین ابتکاراتی حمایت می‌کنند

قاری عنایت‌الله یاسینی، مدیر عمومی امور تشبثات و حمایت از مستهلکین ریاست صنعت و تجارت سمنگان به آژانس خبری پژواک گفت که این ریاست طی سال‌های اخیر در بخش‌های مختلف فعالیت‌های زیادی به ویژه برای زنان صنعتکار و متشبثین داشته‌است.

او خاطرنشان ساخت: «در این ولایت بیشتر از دو هزار خانم در بخش‌های مختلف مصروف فعالیت هستند و عملا مورد حمایت ما قرار دارند  و این زنان در بخش‌های مختلف به ویژه در بخش‌های دست‌دوزی، گندبافی، قالین‌بافی، شال‌بافی مصروف فعالیت هستند.»

موصوف گفت که تلاش می‌شود تا زنان تجارت‌پیشه و دست‌‌دوز به مؤسساتی که با این ریاست همکار اند، معرفی شوند تا باشد چالش‌های سد راه آنان حل شود.