روایت زنانی که پس از اخراج اجباری از ایران، در شبرغان زنده‌گی تازه‌ای را آغاز کرده‌اند

شبرغان (پژواک، ۲۳ اسد ۱۴۰۴): خانمی در شهر شبرغان، مرکز ولایت جوزجان با ایجاد کارگاه خیاطی برای ده‌ها زن برگشته از ایران، زمینهٔ کار را مساعد نموده‌است. او می‌گوید، در صورت حمایت، کاروبارش را گسترش داده و زنان بیشتری را به کار خواهد گرفت.

فرشته محمدی، مسؤول این کارگاه به آژانس خبری پژواک گفت که این کارگاه را به هدف حمایت از زنانی اخراج‌شده از ایران و زنان بی‌بضاعت ایجاد کرده‌است.

به گفتهٔ وی، در این کارگاه ۶۰ زن در بخش‌های خیاطی و مهره‌دوزی و قرس‌دوزی مصروف کار اند.

محمدی از نهادهای بین‌المللی و مؤسسات همکار خواست تا برای گسترش این کارگاه و ایجاد فرصت‌های شغلی بیشتر برای زنان بازگشته، وی را همکاری و حمایت نمایند.

او اضافه کرد: «من خودم از نزدیک شاهد بودم که بسیاری از زنان  به‌خاطر نداشتن درآمد، زنده‌گی دشواری را سپری می‌کنند؛ تصمیم گرفتم با اندک سرمایه‌ای که دارم، کاری انجام بدهم تا هم به آن‌ها کمک شود و هم بتوانیم مهارت‌های سنتی و هنری خود را حفظ کنیم.»

شماری از زنان و دختران که در این کارگاه مشغول کار اند، داستان‌هایی مشابه دارند؛ رنج اخراج، از دست رفتن دارایی‌ها و اکنون تلاش دوباره برای ساختن زنده‌گی.

مینا، یکی از این دختران که ۱۵ سال عمر دارد و با خانوادۀ ۶ نفری‌اش از ایران اخراج شده می‌گوید که پس از سال‌ها زنده‌گی در ایران در یک روز  خانه و درس و آموزش  را از دست داد.

وی افزود: «حالا که با امید به آیندۀ تازه، پشت ماشین خیاطی نشستم، می‌خواهم دوباره زنده‌گی خود را بسازم، در ایران صنف هشت مکتب بودم، در یک روز همه چیز را از دست دادم، به کشور برگشتیم با دستان خالی، ولی اکنون می‌خواهم از این طریق کسب را یاد گرفته و خودکفا باشم.»

او با ابراز خوشحالی از ایجاد این فرصت شغلی در شبرغان می‌گوید، باوجود آن‌که دست خالی به کشور برگشته، اما امیدوار است تا از راه خیاطی و مهره‌دوزی بتواند دست کمکی برای تامین نیازهای اولیۀ خانواده‌اش باشد.

در همین حال، زحل، یک‌تن دیگر از دختران  که  ۲۳ سال عمر دارد و در کارگاه خیاطی مصروف کار است می‌گوید: «من پیش از آمدن به این کارگاه در خانه بیکار بودم و حالی شکر به کار شدم، در این شرایط اکنون یاد گرفتن کسب می‌تواند ما دختران را خودکفا نموده و آیندۀ درخشان داشته باشیم.»

موصوف در حالی که می‌گفت از اثر بی‌کاری و مشکلات اقتصادی به افسرده‌گی دچار گردیده بود افزود که اکنون مشکل افسرده‌گی‌اش رفع گردیده و مشکلات اقتصادی‌اش نیز کاهش یافته‌است.

وی از نهادهای‌های کمک‌رسان و دولت می‌خواهد تا زمینۀ بیشتر را برای خانم‌ها مهیا نموده و برای‌شان مواد خام کمک کنند تا توليدات شان را دو برابر بسازند.

همچنان زینب، یک‌‌تن از استادان کارگاه خیاطی نیز از ایجاد این کارگاه استقبال کرده و گفت که اکنون می‌تواند از طریق کار در این کارگاه لقمه نانی حلال را برای خانواده‌اش کسب کند.

او که اخیراً از کشور ایران برگشته‌است و از مشکلات اقتصادی شکایت داشت، ایجاد این کارگاه را قدم مثبت برای بهبود زنده‌گی خانواده‌های بی‌بضاعت موثر می‌داند.

وی اضافه کرد: «خودم خانم خانه هستم، هفت فرزند دارم، در اقتصاد خانه سهم می‌گیرم، خیلی خوش هستم و از کار خود راضی ام، از این طریق می‌توانم برای کمکی برای شوهرم شوم و از مسؤولین امارت اسلامی می‌خواهم تا برای بانوان دیگر نیز اجازه بدهند کار کنند. از طریق همین خیاطی اندکی درآمد دارم که مصرف خانه و اولاد هایم می‌کنم.»

موصوف در ادامه افزود: «بیشتر از این خانم‌ها در این کارگاه کسانی‌ استند که از ایران برگشته و بیوه و بی‌بضاعت هستند، ما به ماشین‌های پیشرفته و مواد خام لازم داریم، اگر بر ما مهیا گردد، توليدات خود را دو برابر نموده و بیشتر از این شاگردان در این کارگاه جذب خواهیم کرد.»

با این حال، لطیفه سرورزاده، مسؤول اتاق تجارت و صنایع زنان در ولایت جوزجان از افزایش چشمگیر کارگاه‌های زنانه در این ولایت خبر می‌دهد و می‌گوید که این اتاق در هم‌آهنگی با نهادهای حکومتی برای رشد زنان در عرصه‌های تجارتی و سرمایه‌گذاری تلاش می‌ورزند.

او می‌گوید که در حال حاضر حدود ۲۰۰ کارگاه در سطح شهر و ولسوالی‌های جوزجان فعال است که ۱۰۰ کارگاه آن در اتاق تجارت زنان راجستر شده و حدود ۳۵۰۰ زن در آن مصروف کار اند. این کارگاه‌ها در بخش‌های خیاطی، قالین‌بافی، زراعت، مالداری و آشپزی فعالیت دارند.

او باور دارد که گسترش این ابتکارات نه‌تنها به بهبود اقتصاد خانواده کمک می‌کند، بلکه نقش زنان را در جامعه برجسته‌تر می‌سازد.