زنان شاغل در صنایع دستی در نیمروز خواستار ایجاد بازار ویژه برای فروش تولیدات‌شان اند

زرنج (پژواک، ۲۳  میزان ۱۴۰۴): برخی از زنان شاغل در صنایع دستی در نیمروز از درآمد کم در برابر زحمت زیاد و عدم دسترسی مستقیم به مارکیت شکایت دارند و از امارت اسلامی می‌خواهند تا بازار ویژه برای فروش تولیدات آنان ایجاد کند.

کریمه درویشی، زن ۵۰ ساله‌ای در شهر زرنج، همراه با سه دخترش لباس سنتی بلوچی «زیگپدان بلوچی» می‌دوزد و از فروش آن نفقهٔ خانواده‌اش را تأمین می‌کند.

به گفتهٔ وی، «زیگپدان بلوچی» یکی از زیباترین و قدیمی‌ترین انواع خامک‌دوزی سنتی زنان بلوچ است؛ این نوع دوخت بخشی از لباس سنتی زنان بلوچ به‌ویژه در ولایت نیمروز، به‌شمار می‌رود. طرح‌های این دوخت شامل اشکال هندسی، لوزی، ستاره‌ای و گل‌های کوچک است که با رنگ‌های متنوع بر پارچه‌های نخی و ابریشمی دوخته می‌شود.

موصوف می‌گوید، دوخت «زیگپدان بلوچی» را از مادر و مادرکلانش آموخته و به دختران خود آموزش داده‌است.

وی گفت: «من سرپرست خانه ندارم، شوهرم فوت کرده، خودم نفقۀ ۴ فرزند خود، کرایۀ خانه و تمام احتیاجات خود را از همین کار پیدا می‌کنیم.»

او با ابراز نارضایتی از درآمدی که از فروش تولیدات‌اش به دست می‌آورد می‌گوید: «دوخت زیگپدان بلوچی بسیار حوصله می‌خواهد، چقدر به زحمت می‌شویم، آخر برای ما ۷۰۰۰ افغانی می‌دهد که با مشکل مصارف خانواده خوده تامین می‌کنیم. شما باور کنین که قیمت یک جوره لباس در ایران شده ۱۰ هزار یعنی ۱۵میلیون تومان و در اروپا به ۳۰۰ دالر به فروش می‌رسد.»

کریمه از حکومت می‌خواهد برای زنان نیمروزی بازارچه یا مارکیت ایجاد کند تا مفاد فروش محصولات دستی زنان به جیب خودشان برود.

کریمه افزود: «در ولایت نیمروز اکثر زنان مجبورند این نوع خیاطی را با نرخ پایین انجام دهند. در قریهٔ ما خانواده‌ای پرجمعیت ۱۵ نفره وجود دارد که زنان آن خانواده با همین دوخت خرج خانه را تأمین می‌کنند.»

از سویی‌هم، زرمینه دختر جوان ۲۲ ساله‌ای که از ۱۲ ساله‌گی با دوخت لباس «زیگپدان بلوچی» و خامک‌دوزی چرخۀ اقتصاد خانواده را در دست داشته می‌گوید، بارها قرض پدرش را پرداخت کرده، مادرش را تداوی کرده و مخارج خانه را تامین کرده‌است .

وی نیز از اینکه مزد ناچیز از این کارش بدست می‌آورد، متاثر است و می‌گوید: «همین لباس زیگپدان بلوچی که ما چقدر به زحمت می‌دوزیم، چشمان ما  ضعیف شده و کمر ما خم می‌شود، آخر هم ۳۰۰۰ برای ما می‌دهد، در ایران به ۱۰ هزار و در کشورهای دیگر به ۳۰۰ دالرو حتی به قیمت‌های بلندتر از فروخته میشه. زحمت را ما زنان می‌کشیم و اخر مزد آن به جیب دیگران میره.»

او نیز برای رفع مشکل خانم‌های شاغل بخش صنایع دستی، ایجاد بازار ویژهٔ زنان را ضروری می‌پندارد.

در همین حال، مریم سلطانی یکی از دخترانی است که یک ماه قبل کار گل‌سازی، دیکوریشن و دیزاین را از خانه آغاز کرده و در طول این مدت چهار تن را با خودش شامل کار کرده‌است .

وی می‌گوید که به هنر گل‌سازی علاقۀ زیادی داشت و بنابر تشویق دوستانش این کار را با یک‌هزار افغانی آغاز کرد.

او اولین بار یک جای نماز و یک دسته گل ساخت، حالا انواع گل، سینی‌ها و سبد‌های گل اسیتج و غیره برای محافل شب حنا، عروسی، جشن تولد، ختنه سوری مطابق سفارش مشتریان  تزیین می‌کند.

وی از امارت اسلامی می‌خواهد تا برای زنان هنرمند بازارچه‌ای را ایجاد کند تا آنان محصولات شان را خودشان به راحتی بفروشند و کارشان را رونق ببخشند.

به باور مریم، اگر از زنان حمایت شود، بازار ویژه‌ای برای‌شان ایجاد گردد، برای محصولات‌شان بازاریابی صورت گیرد و برنامه‌های آموزشی در بخش‌های مختلف برای آنان راه‌اندازی شود، تجارت‌شان رونق خواهد گرفت و وضعیت اقتصادی خانواده‌ها نیز بهبود خواهد یافت.

با این حال، پلوشه شمس، مسؤول اتاق تجارت و صنایع زنان نیمروز به پژواک گفت، در این اواخر زنان و دختران زیادی به تجارت‌های کوچک و بزرگ خصوصا صنایع دستی، خیاطی ماشینی و تجارت‌های آنلاین روی آورده اند که یک نوید خوب است.

اما وی نبود بازار ویژه برای زنان چالش عمده خوانده و گفت که برخی از همچو زنان بنابر نبود فروشات درست و قیمت بلند مواد خام، کار صنایع دستی را ترک کرده‌اند و به حرفه‌های دیگری روی آورده‌اند.

شمس گفت که زنان تجارت‌پیشه نیمروز نظر به سایر ولایات محروم اند و نیاز به حمایت بیشتر موسسات و دولت  دارند.

موصوف می‌گوید که اتاق تجارت و صنایع زنان ولایت نیمرز تلاش دارد تا به همکاری نهادهای ذیربط و کمک‌کننده‌ برای خانم‌هایی که در بخش حرفه‌ها کار می‌کنند، بازار ویژه‌ای ایجاد و برای محصولات آنان بازاریابی کنند.

به گفتۀ وی، با تلاش‌های پیگیر این اتاق در شش ماه اخیر برای دوصد زن زمینهٔ آموزش مساعد و برای آنان وسایل کار نیز توزیع گردیده‌است و هنوز هم تلاش می‌شود که هم‌چو کمک‌ها را بیشتر برای زنان ارایه شود.