روابط استراتيژیک امنیتی امریکا و کشورهای اسلامی مانند پاکستان، عربستان، کویت، اردن و برخی کشورهای دیگر مانند جاپان، کورياى جنوبی و … نشان داد که پیمان امنیتی با امریکا، باعث بقا و توانایی آن‌ها درعرصه‌های مختلف شد و رشد اردوی پاکستان باعث جلوگیری حملۀ هند بر پاکستان گرديد٬ روابط استراتیژیک امریکا با عربستان‌سعودی باعث بقای حاکمیت و سلطنت آل سعود شد٬ اردن با کمک‌های نقدی ایالات متحده امریکا باعث حفظ بقای خود گردید٬ جاپان و کورياى جنوبی، امروزه به خاطر رشد اقتصادی به عنوان غول‌های اقتصادی شناخته می‌شوند٬ رشد اقتصادی آن‌ها به خاطر حمایت‌ها و کمک‌های ایالات متحدۀ امریکا بوده است.

 کشورهای مختلف دیگر، از روابط استراتیژیک با ایالات متحده امریکا به ثبات سیاسی، صلح، آزادی، دموکراسی و حقوق بشر دست یافتند و به طور کلی، امروزه شهروندان خیلی از این کشورها به رفاه و آسایش رسیده اند؛ در مقابل عراق پیمان امنیتی را با ایالات متحده امریکا امضا ننمود. وضعیت امنیتی، سیاسی، اقتصادی عراق نه تنها بهبود نیافت، بلکه وخیم‌تر نیز شد. این تجربه های عینی و ملموس کشورهای دیگر، نشان می‌دهد که امضای پیمان امنیتی با امریکا یک ضرورت جدی برای وضعیت کنونی افغانستان می‌باشد.

از سويی هم هیچ کشوری نمی‌تواند خالی‌گاه و بدیل ایالات متحده امریکا برای افغانستان گرد؛٬ زیرا هیچ یک از کشورهای جهان توانایی اقتصادی ندارند که بتوانند سالانه تنها برای اردو و پولیس ملی افغانستان، چهار میلیارد دالر کمک نمایند؛ بنابراین عدم ارتباط با ایالات متحدۀ امریکا به معنی فروپاشی نیروهای امنیتی افغانستان می‌باشد.

ضرورت مهم دیگر پیمان امنیتی، مبارزره با تروریزم و طالبان است؛ طالبان و تروریزم دشمنان افغانستان و ایالات متحده امریکا است. افغانستان و امریکا تنها کشورهايی اند که واقعا دشمن مشترک و سرنوشت مشترک دارند٬ هم حکومت افغانستان و هم امریکا اهداف مشروع طالبان و تروریزم است. از آن‌جایی که افغانستان جبهه جنگ است، باید سود ببرد. سود در اتحاد استراتیژیک است نه در قطع روابط و یا رد پیمان امنیتی و جنگ‌های نیابتی منطقوی. تنها قدرت امریکا می‌تواند مانع جنگ نیابتی شود٬ سایرکشورها بخشى از جنگ نیابتی بوده و هنوز هم است؛ بنابراین امضاى این پیمان به نفع دولت و ملت ماست.  

علاوه برالقاعده و داعش که توسط کشورهای خارجی تقویت می‌شوند، طالبان نیز اکنون جایگاه قابل توجهی در افغانستان دارند٬ و اکنون بیش از هر زمان دیگر، مناطق بیشتری را در افغانستان تحت کنترول خود دارند و خیلی از کشورهای منطقه و جهان، گروه های مخالف مسلح دولت در افغانستان را حمایت می‌کنند؛ بنابراین تنها پیمان امنیتی باامریکا می‌تواند مانع جنگ نیابتی درافغانستان گرد؛٬ زیرا تروریزم در افغانستان در حال گسترش است.

واقعیت امر این است که موافقت‌نامه امنیتی امریکا با افغانستان، متفاوت از تمامی موافقت‌نامه‌های امنیتی امریکا با سایر کشورهای جهان است. امریکا با کشورهایی مثل کوریای جنوبی، اسراییل و جاپان موافقت‌نامه‌های امنیتی دارد؛ ولی مورد افغانستان کاملا متفاوت است.
موافقت‌نامه امنیتی امریکا با افغانستان، در شرایط متفاوت مطرح می‌شود که جنگ با تروريزم مطرح است؛ نه جنگ با یک دولت دیگر؛ جنگ با تروريزم، جنگ با دولت‌ها نیست، بلکه جنگ با کنشگران غیردولتی است، جنگ در برابر گروه‌هایی است که به‌عنوان ابزار از سوی قدرت‌های منطقه‌ای استفاده می‌شوند.   

مسائه بسیار مهم دیگر این‌که امضاى پیمان امنیتی به خاطر رشد اقتصادی، تقویت نیروهای امنیتی، حفظ نظام سیاسی، حفظ ارزش‌های حقوق بشری و … یک ضرورت جدی پنداشته می‌شد.

 آگاهان اقتصادی به این باوراند که ثبات اقتصادی و بازگشت سرمایه‌ها به کشور، وابسته به امضاى موافقتنامه امنیتی و دفاعی کابل و واشنگتن بود، که اکنون پس از امضاى این موافقت‌نامه، رشد سرمایه گذاری در افغانستان به طور قابل ملاحظه‌ای افزایش یافته است.

آگاهان اقتصادی می‌گویند که این موافقتنامه، راه را برای جلب همکاری ها و مساعدت‌های اقتصادی به کشور فراهم کرد.
تصویب قرارداد امنیتی و دفاعی، معنای آن این است که بازگشت یک اطمینان به سرمایه گذار، بازگشت سرمایه ها و دوام و ثبات سیاسی که بالاخره ثبات سیاسی توام با ثبات اقتصادی است، می باشد؛ پس بدون شک امضای پیمان استراتیژیک میان امریکا و افغانستان، به نفع افغانستان بوده است.

——————

يادداشت: این مقاله بيانگر نظر نویسنده است، پژواک در قبال آن مسووليتى ندارد.

Views: 3