نوشته شده توسط: پنجاه دختر از صنوف دهم، یازدهم و دوازدهم مکاتب از ولایت های کابل، ننگرهار و پروان

ویرایش و حمایت تخنیکی: رحیم “جامی” و دیما “حرم”

یک سال از خواب وحشتناک محرومیت دختران از آموزش در افغانستان می‌گذرد، که رگ رگ مان را می سوزاند. دختران در این مدت زیر بار مشکلات روحی و روانی قرار گرفتند، یکی از مردن آرزوهایش فریاد میزند، دیگری از سوختن ورق ورق کتابچه هایش که روزی با هزاران شوق برای آرزوهای فردایش رنگ رنگی‌اش میکرد، کسی زیر بار ازدواج اجباری و ناخواسته کمرش شکسته است، دختری هر روز درگیر تشنج های خانوادگی است و در اثر فشار های روحی، خانوادگی، اجتماعی و عدم دسترسی به مکتب و مشخص نبودن آینده، به صورت فردی و گروهی شکنجه و دچار افسردگی شدید شده و دست به خودکشی و خود سوزی می زند.

آموزش دختران نباید به عنوان یک ابزار و وسیله گروگان گیری در خدمت طالبان و سیاست جهان باشد، و راه که آینده ی ما را از تاریکی به روشنایی و دانایی می رساند – نباید روی میز چانه زنی های تقسیم قدرت و سیاست باشد. سکوت شرم آور جهان در قبال آموزش دختران و زنان افغانستان تلخ تر از همیشه اینرا می‌رساند که تمام ارزش های انسانی و اخلاقی در معاملات سیاسی و بازی های منفی سران زیر پا شده و باعث زیر پا شدن حقوق ما میگردد.

“این شرم بزرگ است، که در قرن بیست و یک ما جهت دستیابی به یک حق اساسی، اولیه و انسانی که همانا آموزش است، دادخواهی کرده و این خواست را از کشور های جهان که خود را مدافع حقوق بشر و ارزش های انسانی می دانند کدایی کنیم تا درب مکاتب ما باز گردد.”
هدف – کابل – نوزده ساله – صنف دوازدهم

دختران دوره ثانوی مکاتب زیر سن اند و آمار خشونت های خانوادگی در برابر آنان در اثر بوجود آمدن فقر و بیکاري به شکل فجیع آن رو به افزایش است یکی فرزندش را به فروش می گذارد و دیگری وسایل خانه اش را فروخته تا نان چند روزه را تامین کند. نبود پول کافی و بلند رفتن نرخ اجناس مخصوصاً مواد اولیه باعث شده تا حتی نان خشک را هم به مشکل تهیه نماییم. ازدواج های اجباری بیشتر گردیده تا به اصطلاح مردم “یک نان‌خور از خانه کم شود” بعد از سقوط جمهوریت و روی کار آمدن طالبان شاهد انواع خشونت و استفاده جوی علیه دختران جوان و زیر سن بوده ایم و هنوز هم این روند ادامه دارد.

ما، نگران تکرار روز های سیاه سال ۱۹۹۶ میلادی دور اول به قدرت رسیدن طالبان استیم، و طی یک سال گذشته ۲۰ میلیون زن و دختران در افغانستان به فراموشی سپرده شده و تلخی روزگار را با تمام وجود درک نمودند. دختران و زنان در گذشته نیز از حقوق شان بهره مند نبوده اند و در جامعه مرد سالار از همه حقوق اساسی شان محروم بودند، اما با به قدرت رسیدن طالبان وضعیت به شکل بسیار وحشتناکی تغییرکرد و درصدی محرومیت از صد به بالا رفت.

” در یک سال گذشته ما دختران از تمام حقوق اساسی و انسانی خود چون حق تعلیم و تربیه، حق کار و شغل، حق حیات، حق آزادی و امنیت شخصی، حق کرامت انسانی، حق آزادی اجتماعات، حق آزادی بیان و حق انتخاب به صورت کامل محروم بوده ایم.”
آزادی – کابل – هجده ساله – صنف یازدهم

ما می خواهیم که چادر سفید و لباس سیاه را بر تن خود داشته باشیم، ماننده پسران به مکتب برویم، انگشتان ما تشنه‌ی قلم و نوشتن است، دهن ما خواهان تکرار دروس به صدای بلند در داخل صنف است، می خواهیم یک بار دیگر همان استرس روز های امتحان را با جان و دل حس کنیم. ما برای خود، خانواده و رسیدن به رویاهای خود به آموزش نیاز داریم، و هرگز اجازه نمی‌دهیم تا خواب ها و خواسته های ما را از ‌ما بگیرند‌.

ما دختران؛ از مردم افغانستان، سازمان ملل، نهاد های حامی آموزش دختران، سازمان های حقوق بشری و رهبران جهان اسلام می خواهیم تا در مقابل این بی عدالتی صدا بلند نموده و صدای ما را که همانا دسترسی به حقوق اساسی، انسانی و اسلامی ما می باشد تقویت نموده و در کنار ما تا دسترسی سراسری، عادلانه و همه گانی به آموزش با کیفیت طبق معیارات پذیرفته شده منطقوی و جهانی بی ایستند و بر تعهدات شان به صورت فوری عمل نمایند و نگذارند که افغانستان یک بار دیگر به لانه امن تروریستان و قانون شکنان تبدیل گردد.

امروز اگر افغانان و جهانیان از ما روی بگرداند و این روز های تاریک را نادیده بگیرند، هرگز نمی‌بخشیم و هرگز فراموش نخواهیم کرد، ما دوباره روی پاهای خود ایستاده خواهیم شد، این شما استید که پیش ما سر افگنده و شرمسار خواهید بود و ما به عنوان آینده سازان، راوی تاریخ زنده تک تک این روز ها خواهیم بود و این شب های تاریک را به حافظه داریم و تاریخ آینده را خواهیم نوشت، پس بیایید با خواست ما همصدا شوید تا درب مکاتب برروی ما باز شود.

جهان نباید زیر پای طالبان فرش سرخ پهن نمایند و آنانرا به رسمیت بشناسند، سازمان ملل و قدرت های بزرگ با صدور قطعه نامه های تحریمی که در عمل قابلیت تطبیق دارد و سهم دختران را در امر آموزش، کار، حضور اجتماعی و حقوق مساوی آنان حمایت می نماید طالبان را تحریم و فشار های لازم را تا رسیدن زنان و دختران به حقوق شان ادامه داده و از مشروعیت بخشی آنان جداً خود داری نمایند.

این مقاله بيانگر نظر نویسنده است، پژواک در قبال آن مسووليتى ندارد.

Visits: 130