شبرغان (پژواک،٢٥عقرب٩٨): زن ٣٥ سالۀ جوزجانى که شوهر و دو برادرش از سوى مخالفان دولت کشته شده اند و براى رفع مشکلات اقتصادى سه فرزند و دو برادرزاده اش، روزانه دست به تگدى زده است، مى گويد دردى که او می کشد، درد هزاران زن افغان است که از ادامۀ جنگ به ميراث گرفته اند.
اين خانم نظیفه نام دارد و باشندۀ اصلى قریۀ سر درۀ ولسوالی درزاب ولايت جوزجان مى باشد.
نظيفه چهارسال قبل زنده گى آرام داشت؛ اما با از دست داشتن شوهر، دو برادر وخانم برادرش اکنون بار مسئوليت سنگين پنج فرزند خود برادرش را به دوش مى کشد.
اين خانم در صحبتى با خبرنگار آژانس خبرى پژواک گفت: «شوهرم پيشۀ چوپانى داشت، ما پيسه دار نبوديم؛ اما زنده گى خوشى داشتيم.»
بدبختى هاى نظيفه چگونه و از کجا آغاز شد؟
نظيفه درحالیکه در يکى از سرک هاى شهر شبرغان، با پسر پنج ساله اش مصروف گدايى بود، در مصاحبه با آژانس خبرى پژواک گفت که چهار عضو خانواده اش (شوهر، دو برادر و خانم برادرش)، ازسوى مخالفين مسلح حکومت کشته شده اند.
اوکه چادر فولادى کهنه و چرکين به سرداشت، داستان غم انگيز زنده گى اش را چنين حکايت کرد: «شوهرم عبدالله، چوپانى مى کرد، آدم بى غرض وعاجز بود، به هيچ کس ضررش نمى رسيد.»
درحاليکه با گفتن اين کلمات، دانه هاى اشک از هردو چشمش فوران کرد گفت: «زنده گى خوش و آرام ما وقتى به خاک و خون بدل شد که سه سال پيش، شوهرم زمانيکه رمه را دريکى از تپه هاى قريه براى چراندن برده بود، به چنگ افراد مسلح افتاد، شوهرم را بسيار ظالمانه و بى رحمانه مرمى باران کردند.»
اودرپاسخ به سوالى که چطور فهميد شوهرش را مخالفان مسلح دولت کشته شده اند؟ گفت: «مردم قريه اى که از آنجا تير مى شدند، برايم قصه کردند که وقتى بالاى شوهرم فير مى کردند، گفتند تو از خانواده هاى پوليس محلى هستى، تو جاسوس هستى و جاسوسى ما را مى کنى.»
نظيفه که از شدت غم هاى زياد زندگى اش مى گريست وتوان ادامه صحبت را کم کم ازدست ميداد، با گوشۀ چادرش که به سر داشت، اشک هايش را پاک کرد و به سخنان خود ادامه داده گفت: “خانم برادر و دو برادر جوانم که درصفوف پوليس محلى درقریۀ سر درۀ ولسوالی درزاب، برعليۀ مخالفين مسلح حکومت مى رزميدند، نيز دوسال قبل از سوى افراد مسلح کشته شدند.”
وى درحاليکه ميگفت که سه سال قبل در ولسوالی درزاب ولايت جوزجان گروه داعش فعاليت داشت، مدعى شد که دو برادر و خانم برادرش را داعشيان کشته اند.
نظيفه که با گفتن داستان غم انگيز زنده گى اش همچنان اشک هايش جارى بود افزود: «با کشتن برادرانم اکتفا نکردند، جسد برادر کلانم را در پيش چشمانم به آتش زدند.»
نظيفه فعلا بخاطراعاشه سه فرزند ودو برادر زاده اش روزانه دست به تگدى ميزند
اين خانم گفت که کشته شدن چهارعضو خانواده اش، او را مجبور ساخت که به شهر شبرغان برود.
وى درحال حاضر، با کوله بارى از مشکلات در نهایت مشقت و مشکلات، در شهرشبرغان در خانۀ مخروبه اى که نه کلکين دارد و نه دروازه، شب و روزش را با نهايت نااميدى سپری مى کند و براى پيشبرد زنده گى اش، روزانه تکدى مى کند وشب لحاف مى دوزد.
نظيفه درادامه صحبت هايش که حاکى ازمشکلات ودرد جانسوزى است و به گفتۀ خودش صدها بيوه زن ومادراطفال يتيم اين کشور، اين بارمسئوليت را به دوش مى کشند، گفت در مدتى که به شهر شبرغان آمده، دو بار کمک هاى غذايى و غيرغذايى از سوى دولت دريافت کرده است .
وى افزود: «نا چار هستم دروازه به دروازه بگردم؛ تا مردم لقمه نان و پولى برايم بدهند؛ اما بسيارى روزها دست خالى بر مى گردم.»
نظيفه که پس ازسکوتى کوتاه، آه سرد کشيد، از زنده گى گذشته اش ياد کرد و گفت: «در خانه پدرو شوهرم به ناز و نعمت زنده گى مى کردم، حالى مجبورم براى سير کردن شکم اولادهاى خود و يتيم هاى برادرم گدايى کنم، لحاف دوزى کنم و در خانه هاى مردم پاک کارى کنم.»
موصوف افزود که يگانه اميد زنده گى اش، پنج کودکى است که با او زندگى مى کنند.
وى از کودکانى که روى جاده کار مى کنند، و ده ها خانمى که روزانه تکدى مى کنند نيز ياد کرد و افزود:«اين ها همۀ شان ميراث جنگ هستند، اين اطفال معصوم چه آيندۀ خات [خواهند] داشت؟»
خواست نظيفه از طرفين درگير جنگ:
موصوف گفت که همه مردم افغانستان، از جنگ و بربادى خسته شده اند، بايد طرفين درگير جنگ، از راه گفتگو و مذاکره پيش بروند و به برادرکشى خاتمه دهند.
وى با گفتن اينکه جنگ بدبختى را به بار مى آورد و چندين بار اين جمله را تکرار کرد، به سخنانش پايان داد.
Views: 0
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک