زنان و کودکان کارگر در بلخ از کاهش میزان کار و مزد شاکی اند

مزارشریف (پژواک، ۲۲ میزان ۱۴۰۳): شماری از زنان و کودکان کارگر در شهر مزارشریف، مرکز ولایت بلخ از کاهش میزان کار و مزد شکایت دارند و از حکومت می‌خواهند که برای آنان فرصت‌های دایمی کار فراهم سازد.

منطقۀ یلمرب از مربوطات ناحیۀ پنجم این شهر مکانی است که همه روزه ده‌ها زن با کودکان شان برای یافتن کار در آن‌جا گردهم می‌آیند.

بیشتر این زنان آنانی هستند که مسؤولیت تامین نفقۀ خانوادۀ خود را بر عهده دارند.

حمیرا از میان این زنان کارگر به آژانس خبری پژواک گفت، همه روزه برای یافتن کار به منطقه می‌آیند، اما اگر یک روز کار پیدا کنند چند روز دیگر بیکار می‎‌مانند.

وی افزود: «وضعیت زنده‌گیم خراب است، هفت فرزند دارم و شوهرم فوت کرده‌است، من خودم اینجا برای کار کردن می‌آیم، اما برخی اوقات کار پیدا می‌شود و برخی اوقات هیچ کار نمی‎باشد.»

وی گفت، مزد یک کارگر ۱۵۰ افغانی است که جز نان خشک هیچ چیز دیگر را با آن خریده نمی‌توانند.

شاه‌گل یکی از کارگران دیگر نیز از کاهش کار شکایت دارد و می‌گوید، پس از نماز صبح به امید یافتن کار می‌آید، اما بسیاری اوقات تا شام برایش کار پیدا نمی‌شود.

وی افزود: «شوهرم بیکار است، من در بدل ۱۵۰ افغانی مزد تمام روز کار می‌کنم، زنده‌گی سختی را می‌گذرانم، با این پول نه نان خریده می‌توانم، نه کرایۀ خانه می‌شود و نه هم تکافوی زنده‌گی.»

موصوف از حکومت خواست که آنان را حمات و کمک کنند.

مرجان کارگر دیگر نیز از کاهش کار شکایت دارد و از مسؤولین حکومتی می‌خواهد که فرصت‌های دایمی کار را برای آنان فراهم و یا با آنان کمک کند.

برعلاوۀ این زنان شماری از کودکان نیز جهت کاریابی به این ساحه می‌آیند.

بشیر کودک ۱۴ ساله می‌گوید، پدرش در ایران کار می‌کند و خودش مجبور است که در پیدا کردن نفقۀ خانواده با پدرش همکاری کند.

وی می‌گوید، اکنون فصل برداشت حاصلات پنبه است، برخی اوقات برایش کار پیدا می‎شود و یک سیر پنبه را در بدل ۵۰ افغانی جمع‌آوری می‌کند.

از سویی هم، ریاست کار و امور اجتماعی بلخ در زمینۀ کاریابی به زنان اطمینان می‌دهد.

عبدالرحیم قانت، رئیس کار و امور اجتماعی بلخ به پژواک گفت، امارت اسلامی تلاش دارد تا برای زنانی که کنار جاده کار می‌کنند و یا مصروف سایر کارهای شاقه هستند، فرصت‌های کاری فراهم کنند.

وی می‌افزاید، در آیندۀ نزدیک آمریتی به‎نام حرفه ایجاد می‌شود، تا فرصت‌های کاری برای زنان کارگر، بیوه‌ و فقیر را فراهم و یا کمک نقدی و غیرنقدی با آنان انجام دهد.

این در حالی است که قبل از این مقامات حکومتی گفته بودند که جهت کاهش سطح بیکاری و کاریابی روی طرح‌های کوتاه‎مدت و میان‌مدت کار می‌کنند و پالیسی ملی کاریابی را ایجاد می‌کنند.