سردی هوا، نبود سرپناه و غذا، جان یک کودک را در غور گرفت

فیروزکوه(پژواک، ۱۳ قوس ۹۷): یک بیجاشدۀ داخلی در غور می گوید که به دلیل نداشتن سرپناه و سردی هوا، یک کودکش را از دست داده است و دو کودک دیگرش در بستر مریضی اند.

این مطلب را احمد یک تن از بیجاشدگان ولسوالی جوند ولایت بادغیس که حدود دو ماه پیش به فیروزکوه مرکز ولایت غور پناه آورده است، بیان کرد.

موصوف، از وضعیت بد صحی اطفال، عدم همکاری دولت و نهادهای کمک کننده به بیجاشدگان شکایت کرده، گفت که شب گذشته از اثر سردی هوا، پسر یک ساله اش جان باخت و دو طفل دیگرش نیز در بستر مریضی اند.

او تصریح کرد که اگر اداره محلی غور و نهادهای کمک کننده با آنان همکاری نکنند، ممکن دو طفل دیگرش نیز جان بدهند.

وی، با بیان اینکه همه اطفال خردسال بیجاشدگان، در وضعیت بد صحی قرار دارند، گفت که توان پرداخت فیس داکتر و خرید ادویه را ندارند، تا اطفال شان را نزد داکتر ببرند.

موصوف افزود: «ما بدبخت شدیم؛ طالبان خانه های مان را زیر آتش می گرفتند و هر روز درگیری بود، ما از خانه های مان فرار کردیم و به غور آمدیم؛ اما در این جا هم کسی به صدای ما گوش نمی دهد و با این بى توجهی های مسئولان، دیشب یک بچه گکم فوت کرد.»

او تصریح کرد که چندین بار از حکومت محلی در غور خواستار کمک شده؛ اما تاکنون با آنان هیچ کمکی صورت نگرفته است.

بی بی کوه مادر فرزند فوت شده؛ در حالیکه جلو اشک هایش را گرفته نمی توانست، گفت که در حال حاضر سرپناه ندارند و در هوای سرد زندگی می­کنند و چیزی برای خوردن و نوشیدن هم ندارند .

موصوف افزود: «دو ماه شده است که ما در هوای سرد زندگی می­کنیم، کسی نیست که صدای ما را بشنود. باور کنید، ما شب چیزی نداریم که بخوریم و بالای خود بپوشانیم؛ اگر امروز حکومت صدای ما را می شنید و برای ما کمک می کرد، چرا طفلک خوده از دست می­دادیم!»

در کنار این خانواده، ده­ ها خانواده دیگر بیجاشده نیز از وضعت ناگوار زندگی شان شکایت دارند و حکومت را به بی توجهی متهم کرده، می گویند که بارها برای کمک خواستن به مقام ولایت غور مراجعه کرده اند؛ اما عرایض شان از سوی مسئولان پذیرفته نشده است.

محمود باشنده ولسوالی چهارسده غور گفت که جنگ های اخیر در آن ولسوالی، باعث بیجاشدن وی از آن ولسوالی شده است؛ بارها عریضه نوشته و به مقام ولایت غور مراجعه کرده؛ اما هیچ کس عریضه اش را تسلیم نشده است.

او تصریح کرد: «من چهار بار عریضه کردم و در آن نوشتم که از چهارسده آمدم، جای ندارم و چیزی به خوردن ندارم، یک ­بار عریضه ام را گرفتند و گفتند که ساعت دو بجه پس از ظهر بیا، زمانی که رفتم گفتند که امضا نمی کنند و تو مهاجر نیستی، بار دوم که رفتم گفتند که والی نیست و چندین بار با بهانه های مختلف عریضه ام رد شد، اگر چنین باشد نه تنها اطفال، بلکه بزرگان نیز جان خواهند باخت.»

login or register a new account.