رسیدن به صلح آرمان نهفته در دل افغان های معتاد به مواد مخدر نیز می باشد

کابل (پژواک، ۲۴ دلو ۹۸): حالت جنگی و مشکلات کشور، منطقه ای به نام “پل سوخته” در کابل را به محل زنده گی افرادى مبدل کرده است که مرگ تدریجی، زنده گی و آرزوهای صلح آنها را تهدید می­کند.

لباس­های پاره، پاره و موهای ژولیده معتادین که در پایتخت کشور زیر این پل نشه می­کنند و بیشتر آنها در این هوای سرد زمستان، شب و روز خود را سپری می­نمايند، توجه مردم را به خود جلب می­دارد

با توجه به این وضعیت معتادین، ممکن برخی­ها احساس کنند که این کتلۀ از مردم، ممکن است برای شکستاندن خمار شان تنها در فکر به دست آوردن مواد مخدر باشند، اما چنین نیست؛ قلب­های آنان نیز پر از درد و شکوه از وضعیت جنگی و ناامن کشور  شان می­باشند، جنگ را عامل عمدۀ اعتیاد و وضعیت ناگوار خود می­خوانند و می­گویند که تامین صلح در کشور، آرزوی بزرگ آنها است.

محمد ریحان یک تن از باشنده گان مرکز ولایت میدان وردک که ۲۸ سال سن دارد، از جمله این افراد است.

ریحان که لباس های کهنۀ سفید و دو واسکت چرکین را به تن داشت، در حالى از زیستگاه خود در پل سوخته بيرون شد که تازه اشعه های آفتاب، بالای زمین پخش شده بود.

او با دیدن تیم خبری آژانس خبری پژواک، ایستاد شد و بعد از مکثی خطاب به این تیم گفت که خبرنگاران، گزارش­های از معتادین تهیه و پخش نکنند و حکومت  برای مردم فرصت های کاری را ایجاد نماید.

وی افزود:«حکومت جلو جنگ را بگیرد، جنگ سبب بدبختی ما گردیده است.»

ریحان که به گفتۀ خودش از چهار سال بدین­سو معتاد به مواد مخدر است و اکنون از هیروئین نیز استفاده می­کند، در ابتدا حاضر به مصاحبه با آژانس خبری پژواک نمی شد؛ اما زمانی­که فهمید در خصوص صلح با وی مصاحبه داریم، آماده به این مصاحبه شد. (ویډیو)

او که با دستان لرزان خود چشمانش را لمس و پاک می­کرد، گفت که برای فراموش کردن دردهای جنگ و حاصل کردن سکون در زنده گی، به اعتیاد رو آورده است.

وی بدون ارایه جزئیات گفت که پدرش با مرگ طبيعى فوت کرده است؛ اما برادر بزرگش در اثر انفجار ماین در میدان وردک کشته شد و سپس خانواده او به پاکستان مهاجرت کرد و پس از چند سال دوباره به کشور برگشت.

چشمان ریحان از اشک پُر شد و پس از یک لحظه سکوت گفت که برادرش، برای وی سرمایۀ کلان بود و پس از مرگ برادرش، دوستان دیگرى را نیز از اثر جنگ از دست داد، که خبر مرگ آنها در زمان مهاجرت بالای ذهن او تاثیر بد بسیار می­کرد.

 

ریحان که از اثر هوای سرد، لب هایش می­لرزید، گفت، همین دردها بود که او را به دنیای اعتیاد کشاند و در گودال بدبختی­ها فرو رفت.

این جوان که با زبان انگلسی نیز صحبت کرده می­تواند، گفت که از پوهنځی کمپیوترساینس یک پوهنتون خصوصى در پشاور فارغ شده است. وی بار بار از جنگ شکایت می­کرد و افزود:«اگر جنگ و بدبختی نمی بود، حتماً کار و وظیفه می­داشتم، در خانه و قریۀ خود می­بودم، در این جا زیر پل چه می­کردم؟»

در اين حال، اشک از چشمانش جاری شد و افزود که برای یک سال در کورس زبان انگليسی به صفت استاد ايفاى وظیفه کرده است و بسیار امیدها برای زندگی داشت؛ اما «جنگ­های ویرانگر» تمام آرزوهایش را با خاک یکسان کرد.

او می­گوید که هنوز با دختری نامزد نشده و پنج عضو خانواده اش (مادر، سه برادر و یک خواهر) را در حالى از سه سال بدینسو ندیده است که در نزدیکی پل سوخته در خوشحال خان مینه شهر کابل، زنده گی می­کنند.

ریحان افزود که تا یک زمان، خانواده او برای پیدا کردن وی تلاش داشت؛ اما از سه سال به این طرف خانواده اش خبری از او ندارد و وی نیز از حال خانواده اش بی­خبر است.

ریحان که اشک برچهرۀ دودآلودش جارى بود، گفت:«من پسر مادرم استم، مادر پسران خود را دوست می­داشته باشد، هیچگاه نمی­خواهد پسر باسوادش معتاد و شب و روز زیر پل باشد.»

وی با اشاره به وضعيت و موهای آویزان خود گفت، به خاطری به خانه اش نمی­رود که از یک سو از همسایه هایش خجالت می­شود و از سوی دیگر با این حالتی که دارد، هیچ درد خانواده اش را دوا کرده نمی تواند.

او اظهار امیدوارى کرد که اگر صلح در کشور تامین شود، از یک سو تداوی خواهد شد و از سویی هم   می­تواند کار پیدا کند و بعد با خانواده اش نیز یکجا شود و زنده گی تازه را آغاز نماید.

ریحان افزود:«اگر خداوند مهربان رحم کرد و در کشور ما صلح تامین شد؛ برای بازسازی و آبادی کشور و خانواده ام، اگر کار دیگری نباشد، دست کم جارو خو کرده می­توانم.»

وی گفت:«صلح برای همه حایز اهمیت است، ما امروز زير پل زندانی هستیم، پرنده گان نیز در قفس آرزوی تامین صلح و آزادی را دارند، صدا می­زنند و آزادی می­خواهند.»

این جوان افزود که صلح به خاطرى برای معتادین مهم­تر از دیگران است که اگر صلح باشد، تداوی می­شود، برای شان فرصت­های کاری ایجاد شده می­توانند؛ اما اگر جنگ ادامه یابد، به دلیل بیکاری شمار معتادین به گونۀ روزافزون افزایش خواهد یافت.  

او می­افزاید:«اگر صلح تامین نشود، آیندۀ ما مرگ خواهد بود، برخی­ها در جنگ کشته خواهند شد و تعدادی هم به سبب اعتیاد به مواد مخدر، زنده گی شان را از دست خواهند داد.»

ریحان آرزومند صلح است و از رهبران کشور خود صلح می­خواهد و صلح و صحتمندی  را بزرگترین آرزوهای خود می­داند.

همه آرزوی صلح را دارند

صلح، تنها آرزوی ریحان نبوده، بل اکثریت معتادین افغان نیز مانند هموطنان دیگر شان خواهان صلح اند و تامین صلح در کشور، یگانه آرزوی شان می­باشد.

رفیع الله باشندۀ اصلی ولایت لوگر که ۲۴ سال سن دارد، از جمله کسانى است که با معتادین دیگر در این هوای سرد زمستان، در کوچه های شهر کابل سرگردان می­باشد.

زمانی­که از او پرسیدم صلح می خواهد یا خیر؟ اشک از چشمانش جاری شد و گفت: «صلح؟ صلح کی نمی خواهد، کسی هم است که خواستار صلح نباشد؟»

شیرآغا یک تن از باشنده گان شهر کابل که ۳۲ سال سن دارد و با معتادین در خیمه­های ساخته شده از پلاستیک و تکه های کهنه در دریای کابل زنده گی می­کند، گفت، صلح می­خواهد.

وی که اجازه نمی­داد عکسش گرفته شود، لباس های کهنه بر تن داشت و در موهای آشفتۀ خود دست می­زد، نیز گفت که صلح آرمانش می­باشد.

شیرآغا افزود:«مه حتی کار هم  برای خود نمی­خواهم؛ اما صلح به خاطری می­خواهم که کشور ما آرام شود، اگر جنگ ادامه داشته باشد، صدها جوان دیگر نیز معتاد به مواد مخدر می شوند و زنده گی همۀ آنها تباه می­شود.»

سروی آژانس خبری پژواک که در ولایات کابل، فراه، هرات، کندهار، ننگرهار و بلخ با ۱۳۰ معتاد به موادمخدر از هجده هم تا ۳۰ ماه جدی سال جاری از طریق مصاحبه های رو در رو انجام شده، نشان می­دهد که ۷۰ درصد معتادین، مشکلاتى که از اثر جنگ به میان آمده است را علت عمدۀ اعتیاد به مواد مخدر می­دانند و تقریباً همۀ آنها برای نجات از مشکلات و بدبتختی­ها، خواهان تامین صلح در کشور شان می­باشند.

٩٤ درصد از اشتراک کننده گان سروی؛ صلح را بسیار مهم و دو درصد آنها کم مهم خوانده اند؛ اما چهار درصد آنها می­گویند که صلح مهم نیست.

همچنان از هر ده تن مصاحبه شونده­ها، هفت تن

 گفته اند که مشکلات ناشی از جنگ از جمله بیکاری،  مشکلات اقتصادی و مهاجرت ها، آنها را مجبور به  رو آوردن به استفاده از مواد مخدر کرده اند؛ اما سه تن دیگر آنان می­گویند که «دوستان بد» سبب رو آوردن شان به مواد نشه آور شده اند.

همچنان، به اساس یافته های سروی،از هر ده تن، هفت تن از حکومت خواهان تامین صلح و کار شده اند؛ اما سه تن دیگر گفته اند که حکومت در مورد تداوی آنها به گونۀ لازم و جدی اقدام کند.

جنگ، جامعۀ نادرست؛ و جامعۀ نادرست معتادین را به وجود می آورد.

شرف الدین عظیمی استاد پوهنځی روانشناسی پوهنتون کابل می­گوید که جنگ­های طولانی افغانستان، باعث مشکلات گونه گون از جمله امنیتی، اقتصادی و اجتماعی شده است.

به گفتۀ او، زمانی­که در یک جامعه جنگ و ناامنی باشد، سهولت­ها برای زندگی کردن و رفع نیازهای انسان­ها مساعد نمی­شود، سلامتی جامعه از بین می­رود  و در چنین جامعه، برخی افراد بنا بر مشکلات و رنج­ها رو به اعتیاد می­آورند.

عظیمی افزود: «اگر صلح تامین شود و جنگ پایان یابد، هیچ کس مجبور به ترک کشور نخواهد شد، همۀ مردم به مصروفیت های شان توجه خواهند کرد و ناآرامی از همه مردم دور خواهد شد.»

وی گفت که با آمدن صلح، چالش­ها به گونۀ تدریجی کاهش پیدا خواهد کرد و در ضمن، افراد معتاد به مواد مخدر نیز از نشه نجات خواهند یافت و مانند افراد دیگر جامعه به زندگی شان ادامه خواهند داد.

به باور عظیمی، انسان سالم رو به اعتیاد نمی آورد؛ اگر در یک جامعه صلح و ثبات تامین باشد، هیچگاه کسی دست به اعتیاد نخواهد زد؛ زیرا اعتیاد، تلاش رای به دست آوردن سکون است.

بر اساس گزارش، در افغانستان که بزرگترین کشور تولید کنندۀ مواد مخدر در جهان است، سروی تازه در مورد شمار معتادان انجام نشده؛ اما سروی سال ۲۰۱۵ میلادی نشان می­دهد که در این کشور، ۳.6 میلیون تن که یازده درصد کُل نفوس کشور را تشکیل مي­دهد، معتاد به مواد مخدر هستند.

Views: 29