صحرا: آرزو دارم که در کشور ما صلح بيايد تا هیچ کودکی دست فروشی نکند

کابل(پژواک،۲۹عقرب٩٩): صحرا دختر دوازده ساله ای که در کنار درس مکتب، روزانه بوت پالشى نيز مى­کند، مى گويد: «از دولت میخواهم که برای ما کمک کند تا دست فروشی نکنیم و درس های خود را بخوانیم.»

این دختر ١٢ساله باشندۀ شهداى صالحين است، در کنار اينکه در صنف پنجم مکتب قلعۀ حشمت خان شهر کابل درس مى خواند، از سه سال به اين طرف، براى اعاشه خانوادۀ هفت نفرى اش، بوت پالشى نيز مى کند.

صحرا با خواهر کوچکش پروانه، همه روزه ساعت ٨ صبح پس از صرف صبحانه، وسايل کار را گرفته، پنج کيلومتر راه را پياده مى پيمايند تا خود را به محل کارشان نزديک شاروالى کابل برسانند و در آنجا بوت پالشى کنند.   

اين دوخواهر کوچک، با رسيدن در نزديک شاروالى کابل، کمپل­ کهنۀ پشمى را به روى زمين هموار ميکنند، وسايل کار از قبيل رنگ بوت، بُرس و غيره را براى پالش بوت، در کنار خود مى گذارند، به اطراف شان نگاه مى کنند تا کسى براى پالش بوت، به آنها مراجعه کند.

صحرا، درحاليکه يک جوره بوت مردانه را با دستان کوچکش پالش مى­داد و از سردی هوا رنگ جلدش سرخ شده بود گفت: «وضعیت اقتصادی ما بسیار خراب است، از این خاطر بوت پاکی می کنم که در اقتصاد خانواده ام کمک کنم؛ خانه اى که میشینیم، کرایی است، برادرم به تنهایی نمی تواند.»

صحرا، روزانه از بوت پالشى، حدود دوصد افغانى به دست مى آورد و از آن نان، بوره و برخى ترکارى خريدارى مى کند.

به گفتۀ صحرا برادرکلانش که ١٦ ساله است، در مندوى کابل کراچى دستى دارد. روزانه حدود ٢٠٠ افغانى کار مى کند که آن را در کرايۀ خانه و برخى ديگر ضروريات شان به مصرف مى رسانند. 

او گفت: «خاطرۀ خوش من، آن روز است که من درآمد زیاد به دست بیاورم و خاطره بدم، روزی می باشد که کار نباشد و با دست خالی به خانه برگردم.»

پدر صحرا که براى کار به ايران رفته و از آنجا معتاد برگشته است؛ درحال حاضر، دريکى از شفاخانه هاى شهرکابل تحت مداوا قرار دارد.

صحرا، يگانه عامل اعتياد پدرش را جنگ و ناامنى دانسته گفت که اگر جنگ نمى بود، پدرش در داخل کشور کار مى داشت و مجبور نبود که براى کار و اعاشۀ خانواده، به خارج از کشور برود.

وى افزود: «اگر درکشور جنگ نميبود، پدرم هم معتاد نمى شد، من مجبور نمى­بودم که درهوای سرد بوت پاکی کنم؛ به جایش درس مى خواندم.»

صحرا از ساعت ٩ صبح تا يازده و نيم پيش از چاشت، در محل يادشده بوت پالشى مى کند؛ اما براى اينکه به درس هاى مکتبش رسيدگى کند، پس از ساعت يازده و نيم، دوباره پنج کيلومتر راه را پياده طى نموده به خانه بر مى گردد.

وى که ساعت دوازده ونيم به خانه مى رسد، بدون اينکه رفع ماندگى کند، غذاى چاشت را صرف مينمايد، لباس هاى مکتب را پوشيده به مکتب مى رود.

صحرا که به فراگيرى درس و تعليم علاقۀ زياد دارد گفت که از طرف شب، درس مى خواند و در جریان روز کار می کند.

دخترک، در عکس العمل به اين سوال که در صنف درجه چندم می باشد؟ گلویش راعقده گرفت و با عالمى از نارضایتی گفت: «در درس های مکتبم، متوسط میباشم و اگر مشکلات و پدرم معتاد نمی بود، مه هم مجبور به کار کردن نمی شدم، مه می توانستم به درس های خود بهتر رسیدگی کنم.»

 صحرا، آرزو دارد که در آینده داکتر باشد و برای کشور و مردمش خدمت کند.

وی گفت که برای رسیدن به این آرزویش تلاش خواهد کرد و اگر مشکلات اقتصادی حل شود، حتما به آرزویش خواهد رسید.

وی شب و روز برای تامین صلح و ثبات درکشور دعا می کند؛ زیرا آرزوهایش زمانی تحقق می يابد که در کشور، صلح و ثبات وجود داشته باشد.

صحرا در ادامه افزود: «آرزو دارم که در کشور ما صلح و ثبات بیاید تا دیگر هیچ کودکی دست فروشی نکند و درس بخواند.»

 صحرا، ازحکومت خواست که برای فقرا و خانواده های کودکان دستفروش، کمک اقتصادی کند تا این اینچنین کودکان، درس بخوانند و دستفروشی نکنند.

صحرا گفت: «روز کودک، به کودکانی که مشکل اقتصادی ندارند و کار نمی کنند، میباشد؛ اما بری من که در این هوای سرد و سر سرک کار می کنم، معنا ندارد.»

حسیب الله برادر صحرا متعلم صنف نهم مکتب می باشد؛ اما در سرک باربری می کند؛ تا به اقتصاد خانواده کمک کند.

فریدون سروری یک تن از کسانى که بخاطر رنگ کردن بوت خود آمده بود، گفت که بوت خود را بخاطرى رنگ مي کند؛ تا به این طفل که در هوای سرد کار می کند، کمک کرده باشد و پیام او به دیگران این است که اگر ضرورت هم نداشتید، بخاطرى که اطفال این کشور در این هوای سرد و سر سرک، بخاطر یک لقمه نانى که به خانۀ خود ببرند کار می کنند، کمک کنید تا باشد که رفع ضرورت این ها بشود.

Views: 34