پلخمری (پژواک، ا جدی۹۹): خانم معلول شده از ناحیۀ پا در حملۀ انتحاری، می گوید که پس از معلول شدن، با مشکلات زیادی رو به رو شده؛ اما اکنون حل مشکلات خود را فقط در آمدن صلح می بیند.
خانم رقیه که ٤٣ سال سن دارد و باشندۀ ولایت بغلان است، در ١٥ قوس سال ١٣٨٦، در حملۀ انتحاری بر فابریکۀ بوره در ولسوالی بغلان مرکزی، از هر دو پای خود به شدت زخمی شده است.
این انفجار، بر اعضای کمیسیون اقتصادی ولسی جرگه انجام شد که در ضمن شش عضو این جرگه، تعداد زیادی از کودکان و افراد دیگر را نيز کشته و زخمی کرد.
رقیبه که از قربانیان این رویداد است، در مصاحبۀ اختصاصی با آژانس خبری پژواک گفت که در زمان حادثۀ یاد شده، معلم بود و برای استقبال اعضای ولسی جرگه به آنجا رفته بود.
اما وی افزود: “زمانی که حمله اتفاق افتاد، من در آن زخمی شدم، چند روز در شفاخانه بودم، و وقتی بهبود یافتم، یک پایم کاملا فلج شد و تا هنوزهم به درستی کار نمی کند.”
موصوف که در حال حاضر، معاون اتحادیۀ معلولین بغلان است، گفت که پس از معلولیت، وظیفۀ خود را در مکتب هم از دست داده است.
رقیبه که به تامین صلح بسیار امیدوار است گفت: “شب های سخت محتاجی را صبح می کنم، شوهرم کمر درد دارد، در خانه می باشد، کار کرده نمی تواند، هشت فرزند دارم، این همه مشکلات بر عهدۀ من است؛ اما من شب و روز را به این امید صبح می کنم که با آمدن صلح، همۀ این مشکلات حل خواهد شد.”
وی افزود که با آمدن صلح در کشور، زمینۀ تحصیلات عالی و عصری، برای فرزندان وی آماده خواهد شد.
وی در پاسخ به یک سوال گفت که پسر بزرگش تا صنف ١٢ درس خوانده؛ اما تاکنون زمینۀ کار رسمی برایش مساعد نشده و در بازار پلخمری، کراچی وانى می کند.
وی در پاسخ به اين سوال که چگونه مشکلات اقتصادی زندگی خود را حل می کند؟ گفت: “فقط همین یک پسرم است که بارهای مردم را در کراچی می برد، و پول بسیار کم را پیدا می کند، به همین گذارۀ خود را می کنیم.”
وی افزود: “سالهاى سياه جنگ، مثل من زنان بسیارى را در زندگی بيچاره کرده؛ اما همت را باید از دست ندهیم؛ چونکه انشاالله صلح آمدنی است، همه چیز خوب خواهد شد.”
به گفتۀ وی، وقتی که از انفجار در شهر یا هر منطقۀ دیگر خبر شود، وضعیتش بسیار خراب می شود، بر مغزش فشار می آید و همان انفجار بر فابریکۀ قند به یادش می آید.
رقیبه از حکومت و طالبان مسلح، صلح خواست و گفت که جنگ ها، فقط بدبختی ها را به بار می آورد.
وی در پاسخ به یک سوال گفت: “اگر صلح به کشور آمد و من در خانه چیز دیگری نداشتم، شال سرم را خیرات خواهم کرد.”
وی از جامعۀ جهانی هم خواست که برای تامین صلح در افغانستان، تلاش های جدی انجام داده و دولت و طالبان را در این بخش تحت فشار قرار دهند.
عبدالصبور آمر امور معلولین بغلان، به پژواک گفت که برای تامین تمام نیازهای معلولین، امکانات ندارند.
وی افزود: “ما هر ساله چهارصد معلول را به آموزش های فنی معرفی می کنیم، که در آنجا کسب می آموزند و سپس از آن طریق، مشکلات اقتصادی خانوادۀ خود را مرفوع می سازند”.
به بیان موصوف، در این ولایت به شمول ٧٠٠ فوجی، در مجموع ٤٥٠٠ معلول موجوداند که هر سال به هر معلول، ٢٠ تا ٣٥هزار افغانی، بطور معاش داده می شود.
به اساس معلومات وزارت امور شهدا و معلولین، در حال حاضر حدود یک میلیون معلول در کشور وجود دارد که بسیاری آنها متولد جنگ چهل ساله هستند.
قابل یادآوریست که در میان این یک میلیون معلول، هزاران مادر و خواهر مثل رقیه موجوداند که تمام امیدهای خوب زندگی آنها، فقط به تامین صلح بستگی دارد.
Views: 4
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک