مزارشريف (پژواک، ۱۰جوزا ۱۴۰۰): گل نور که ۶۵ سال سن دارد و از اثر جنگ و ناامنی در ولایت بلخ بیجا شده است می گوید که ۵۰ جریب زمین مزروعی اش از اثر جنگ خاره شده؛ اگر صلح تامین شود، دوباره به محل خود بر میگردد و مزارع خود را آباد می نماید.
وی باشندۀ اصلی ولسوالی شولگر که در فاصلۀ ۶۰ کیلومتری شهر مزار شریف موقعیت دارد، می باشد؛ اما در
حال حاضر در جنوب غرب شهر مزارشریف، در یک کمپ بیجاشدگان به نام یونت به سر می برد.
نامبرده گفت یک سال پیش خانه، مزرعه و قریۀ خود را در ولسوالی شولگر ترک کرده و بخاطر حفظ جانش به شهر مزار شریف بیجا شده است.
گل نور را در حالتِی در کمپ بیجاشدگان دیدیم که در مقابل خیمۀ خودساخته اش، با نواسه های کوچک خود بازی میکرد.
وی به این خاطر در مقابل خیمۀ خود نشسته بود که امروز هیچ کس وی را به کار نبرده و ممکن برای “غم غلط کردن”، به بازی های طفلانه پناه برده بود.
نامبرده در آغاز مصاحبه به آژانس خبری پژواک گفت که برای تامین صلح، لحظه شماری میکند تا دوباره به منطقۀ خود برگردد و زمین پدری اش را آباد نماید.
وی با اشارۀ دست راست به خیمه های پاره شده در میدان بزرگ گفت که این همه افراد، از قریه وی می باشند و از اثر جنگ مناطق شانرا ترک کرده اند.
گل نور افزود: “در اینجا تنها حدود ۵۰ خانوادۀ ولسوالی ما زیر خیمه زندگی می کنند که اکثریت آنان دوستان ما هستند، در آنجا دیگر زندگی نمی شد، از اثر جنگ نه روز داشتیم و نه هم شب، مجبور شدیم که بخاطر حفظ جان به این منطقه بیجا شویم.”
وی گفت که خانوادۀ آنها در ولسوالی شولگر، مجموعاً ۵۰ جریب زمین داشت که همه ساله از آن حاصلات زراعتی را به دست می آورد؛ اما امسال از اثر جنگ مزرعه را خاره ماندیم.
گل نور افزود: “در مزرعه کار کرده نمی توانسیتم، از هوا هلیکوپترها بالای ما بمبارد می کرد و از زمین، مرمی هاوان بر
خانه های ما اصابت می نمود؛ دیگر مجبور شدیم که منطقۀ پدری خود را ترک نماییم و در اینجا در غربت زندگی کنیم.”
نامبرده در حال حاضر، انتظار دارد که صلح تامین شود و دوباره به منطقۀ خود برگردد.
وی گفت: “اگر صلح تامین شود، یک روز در اینجا نمی مانم، میروم دوباره مزرعۀ خود را آباد می نمایم، در زمین های خود کار می کنم و برای اطفال خود روزی پیدا می کنم.”
گل نور همچنین گفت که در درگیری های چهار دهۀ گذشته، ۱۵ تن از اقارب وی در رویدادهای مختلف کشته شده اند.
وی از جنگ جاری، خسته معلوم می شد و از حکومت و طالبان خواست که آتش بس و صلح کنند.
موصوف افزود: “اگر این جنگ برده می شد، در این چهل سال خو کسی می برد؛ در اینجا فقط افغان های عام قربانی شدند، هنوز هم ناوقت نشده، من از حکومت و طالبان می خواهم که صلح کنند و مردم را با چالش ها رو به رو نکنند.”
وی با اشاره به خروج نیروهای خارجی گفت که دیگر برای ادامۀ جنگ، تمام بهانه ها پایان یافته و هیچ طرف حق ندارد که درگیری را ادامه دهد.
موصوف گفت که اگر درگیری پایان نیابد؛ بحران بیجاشدن مردم دیگر هم وسعت خواهد یافت.
در همین حال، انگیزه ها در بلخ این است که با افزایش ناامنی ها، مردم بیشتر ولسوالی ها و مناطق این ولایت را ترک کرده اند.
غلام رسول ملکزی فعال امور سیاسی و اجتماعی در بلخ، به پژواک گفت که از برخی ولسوالی های ناامن بلخ، مردم از اثر درگیری ها مجبور شده اند که مناطق خود را ترک کنند.
به بیان وی، در برخی ساحات، قریه های بزرگ تخلیه شده و باشندگان آن، به مناطق دیگر مصئون رفته اند.
موصوف افزود که بیجاشدن از مناطق شان، علاوه به خسارات دیگر، خسارات اقتصادی خطرناک نیز در پی دارد.
ملکزی گفت: “ما بیشتر قریه هایی داریم که تمام باشندگان آن بیجا شده اند، در آنجا زمین مردم ویران، باغ ها خشک و این راه سودآور هم بسته شده است.”
وی بازگشت خانواده های بیجاشده بعد از جنگ به مناطق خود را مهم دانست و از حکومت خواست تا در این مورد همکاری کند.
به اساس ارقام رسمی وزارت امور مهاجرین و عودت کنندگان افغانستان، تعداد همه بیجاشدگان از اثر درگیری های داخلی، به ۴،۱ میلیون تن رسیده است.
به اساس معلومات وزارت یادشده، تعداد زیاد این بیجاشدگان، نیاز به کمک های عاجل دارند.
سید مسعود قادری رئیس امور مهاجرین در بلخ، به پژواک گفت که به اساس تخمین آنها، ۲۵ هزار خانوادۀ بیجا شده، در این ولایت زندگی می کنند.
به بیان وی، خانواده های یادشده؛ در خیمه و کمپ ها زندگی می کنند و برخی از آنها با کمبود جدی مواد غذایی رو به رو می باشند.
Visits: 122
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک