نویسندۀ غوری که صلح را از نوک قلم می جوید

فیروزکوه(پژواک،۲سرطان ۱۴۰۰): گل رحمان فراز، جوان و نویسندۀ غوری که ده­ها مقاله در مورد صلح نوشته است، می گوید صلح زمانی در کشور تحقق می یابد که طالبان و حکومت، بالای شروط شان پافشاری نداشته باشند.

گل رحمان فراز ۲۷ ساله، از جوانان و نویسندگان فرازاندیش ولایت غور است. او لیسانس زبان و ادبیات انگلیسی را از پوهنتون کابل گرفته است.

وی از ده سال به این طرف، از نوک قلمش برای صلح و وحدت میان مردم می نویسد؛ اما بیشتر از ۳۰ مقاله اش را مشخصاً در مورد صلح نوشته است.

فراز که صلح را یکی از آرزوهای دیرینه خود می داند، در مصاحبه ویژه به پژواک، گفت: “از من، حدوداً ۳۰ مقاله در رابطه به صلح و اهمیت آن، جنگ و اضرار آن، مثبت نگری در رابطه به آیندۀ افغانستان، توصیه ها برای استقرار صلح، نقد پیمایش مسیرهای نادرست رسیدن به صلح، بیان عواقب طولانی شدن مذاکرت صلح، نقش زنان و بزرگان در پروسه صلح، مقایسه اهمیت صلح و ضرر جنگ نوشته ام.”

به گفتۀ وی؛ در این اواخر مقالاتی را تحت نام های “در صلح خیر است، صلح به ضرر هیچ کس نیست، عمر صلح افغانستان به مذاکره می گذرد، چرا صلح به عنوان مسئله مهم؟، کی مخالف استقرار صلح است؟، بگذارید صلح تحکیم شود؟، سپر صلح و شمشیر جنگ و عجله در صلح؛ کار شیطان نیست”، نوشته است که در سایت های خبری مهم کشور از جمله آژانس خبری پژواک نشرشده است.

موصوف افزود: “نشر همان مقالات در سایت های وزین انترنیتی خبری و چاپ شان در روزنامه ها، هفته نامه ها، ماهنامه ها، مجله های مشهور کشور، باعث شد تا انگیزۀ نویسندگی در امور مختلف را دریافت کنم. چاپ مطالب فوق، رضایت دست اندرکاران رسانه ها و مطبوعات را برانگیخت. ایشان همیشه خواهش می کنند تا برای رسانه و نشریۀ شان مطالب ویژۀ صلح را برای تعیین تیتر خبری آماده سازم، دست اندر کاران نشریه ها و رسانه ها از اوج رضایت خوانندگان و بینندگان خویش در رابطه به سوژه های تعیین شده از طرف من در مطالبم، سخن می زنند.”

گل رحمان فراز باشنده اصلی روستای بادگاه در شرق شهرفیروزکوه است. او اولین مقاله اش را در مورد حل اختلافات میان اقوام بزرگ تایمنی و میری در غور تحت نام «ضرر صلح به کسی نمیرسد»، ده سال پیش نوشت و این مقاله اش الهام بخش از فکر یک جوان برای بزرگان آن دو قوم بود.

فرازگفت: “من نویسندگی را از لابلای اتفاق صلح میان اقوام میری و تایمنی در دوران ولایت والی عبدالله هیواد الهام گرفتم، قبل از آن مقاله ای نوشته بودم تحت نام اینکه «ضرر صلح به کسی نمی رسد»، که در جریده شورای عالی صلح به نشر سپرده شده بود. هنگام صلح این دو قوم، مطلب نشر شدۀ من توسط یکی از بزرگان به نام امان الله بیک، نقل قول شد و به رسم عبرت از اندیشۀ یک جوان ابراز گردید.”

موصوف افزود که پس از آن، در سال های بعدی میان سید انور رحمتی والی غور و محمد امین توخی، کشیدگی هایی به میان آمد. او با نوشتن مقاله ای تحت نام «مقامات در رابطه به اهمیت صلح باور مند نیستند»، آنان را وادار ساخت که صلح کنند.

وی افزود: “من در مخالفت ماموریت رحمتی و توخی نقش کلیدی داشتم، سخنان و پندهای قبلی شان که در محفل های برای مردم می گفتند، در مورد صلح و وحدت را به رخ شان کشاندم و انتقاد کردم که به گفته های قبلی شان در رابطه به اهمیت و ارزش صلح باورمند نیستند. ایشان دلیلی نداشتند و با هم بخاطر اجرای ماموریت ولایت، صلح نمودند و دوستانه پیش رفتند، که هم به سود حکومتداری خوب بود و هم باعث رسیدگی به مشکلات مردم شد.”

سید انور رحمتی والی پیشن غور که هم اکنون والی بامیان است، از گل رحمان فراز به عنوان نویسنده چهره دست یاد می کند.

رحمتی در این مورد به پژواک گفت: “گل رحمان فراز از جوانان نویسنده و مطالب گهربار نوشته می کند، من فراز را به عنوان فعال مدنی و نویسندۀ خیلی خوب و فعال در دوران حکومت خود در غور یافتم؛ چون او جوان بود و با دانش و بدون درگیری با جناح های درگیر، بدون شک که نوشته هایش تاثیرگذاری خود را نیز داشته است.”

دیدگاه فراز در مورد گفتگو های صلح:

گل رحمان فراز در مورد پروسه صلح افغانستان، نگرانی نموده گفت که بیشتر طرف های درگیر، به جای اینکه به پروسه صلح منحیث پروسه حیاتی اهمیت بدهند، به عنوان پروژه پردرآمد نگاه میکنند.

وی افزود: “در باره صلح افغانستان نگرانم. بدبختانه مذاکره کنندگان صلح افغانستان، صلح را به دید پروسه حیاتی و با اهمیت ندیده، بلکه به عنوان یک پروژه پر و طولانی مدت، بدون رسیدن به نتیجه مطلوب می بینند. در مسئله صلح افغانستان دیده ایم که عُمر صلح افغانستان به مذاکره می گذرد. مذاکره کنندگان دو طرف، از آرزوی قلبی طالبی در میدان نبرد و مردم بدون آرامش افغانستان نمی بینند، دو طرف نمی کوشند تا روی تفاوت ها تفاهم‌ نمایند، بلکه تضاد دیدگاه ها باعث بی نتیجه بودن گفتگوهای صلح می شود.”

این نویسنده غوری، مخالف حضور رهبران احزاب در گفتگو های صلح میان افغانان است؛ چون به نظر وی این رهبران از آدرس مردم در این پروسه بزرگ شرکت نکرده اند، بلکه تحمیل شده هستند.

موصوف گفت: “اکثریت مذاکره کنندگان صلح معرفی شده از طرف دولت افغانستان، شرایط گفتگو و اشتراک در گفتمان را ندارند. ایشان بخاطر حضور احزاب و تنفذ بزرگان دخیل در موضوعات سیاسی افغانستان در این پروسه تحمیل شده اند، از همان خاطر توانایی استدلال در برابر گروه مذاکرۀ صلح طالبان را ندارند.”

فراز افزود که نبود افراد بیطرف و تعیین هیئات دخیل در جنگ با طالبان، فرصت تعجیل گفتگو ها را از بین می برد و طالبان علاقه مندی شان را برای ایجاد محیط صلح به کشور، از دست می دهند.

او گفت که از طرفی هم محافظه کاری امریکا در تصمیم‌گیری های سرکوب طالبان، موجب ظهور مجدد قدرت طالبان در افغانستان شده است.

فراز به این نظر است که  نباید قبل از رسیدن به صلح، پیش شرط های طالبان (رهایی ۵۰۰۰ زندانی آنان جنبه عملی را بگیرد؛ چون که به گفتۀ او طالبان نیز پیش شرط حکومت افغانستان را که همانا آتش بس درجریان گفتکو های صلح بوده است را نپذیرفتند.

فراز افزود: “آینده حکومتداری و کشورداری، به بازوی توانمند و مسئول جوانان جامعه می بیند، خوب است تا برای جوانان نقش داده شود تا برای کسب تجربه مدیریت بحران و مهار صلح، تجارب کافی کسب کنند و از هر اقدام برای مدیریت آینده ذهنیت بگیرند.”

گل رحمان فراز، به این باور است که هیچ کشور، خوشبین صلح در افغانستان نیست. او گفت اگر صلح نشود، خارجی ها همانطور که آمدند، خواهند رفت؛ چون به نظر او هیچ کس از دل نمی خواهد افغان ها با همدیگر بدون تعصب و تبعیض، بدون جنگ و در فضای صلح زندگی کنند.

چون به نظر او بستن عهد برای استقرار صلح بین افغان های درگیر در قضیه جنگ، مشتی محکم بر دهان دشمنان آرامش کشور است.

این نویسنده گفت: “برادرکشی هر روزه و وسیع شدن منازعات ذات البینی، حکم روایی کشورهای همسایه و بیگانه در تخریب خاک افغانستان، اشک بیوه، آه یتیم و خون شهید در انتظار جامعه درد دیده و به خون غنوده خواهد بود.”

این نویسنده به این نظر است که استقرار صلح بین دولت و طالب، زمانی ممکن است که هر دو طرف از شروط بگذرند.

او گفت:”معیارهایی را محور قرار دهند که از طریق آنها بتوانیم هم امنیت کشور را تامین کنیم، هم آتش بس را دائمی بسازیم، و هم ارزش های حاصلۀ دو دهه اخیر را از دست ندهیم‌. منظور از ارزش ها همانا؛ آزادی بیان، داشتن نظام، حقوق زنان، حکومتداری، حفظ روابط دیپلماتیک، مراجعه به آرای ملت، مردم سالاری، انکشاف، تعلیم و تربیه است.”

احساس و خواست فراز !

فراز، نویسندگی را علاقه مندی از طغیان احساس انسانی و رسالت شهروندی خود برای ختم جنگ و استقرار صلح در کشور می داند.

او آرزوی صلح و امنیت و ایجاد محیط مسالمت برای سیاحت در نقاط مختلف کشور و لذت بردن از داشته های طبیعی طبیعت کشور بدون ترس…  را از احساس های خود می داند که باعث شد تا قلم بزند، آرزو کند، و خوشبین باشد و  آنچه که در دل دارد، به ذهن پخته اش نموده و با نوک قلم ابراز کند.

او خواستش را اینگونه بیان می کند: “بدون صلح زندگی همه مردم در خطر است، هیچ کس نمی تواند دلیل منطقی را برای تایید ناامنی بیاورد، منطق در سخن گفتن است، سخن با گرفتن قلم باید گفته شود نه با زور نوک تفنگ، صلح در شعار نه، بلکه  با عمل در زندگی مردم تمثیل گردد؛ تا شاهد شکوفایی و ایجاد محیط مسالمت برای کشور خویش باشیم.”

 فراز؛ در کنار نویسندگی، پیش از این در نشریه های “عصرنوین، فرازاندیشان، نشریه آغاز، انجمن معلمین انگلیسی افغانستان (التا) و مجمع ملی جوانان افغانستان”، منحیث مدیر مسئول و صاحب امتیاز کار کرده است.

فراز، هم اکنون نیز سازمانی را تحت نام «فکرجوان» تاسیس نموده است.

بازدیدها: 237