بیوه‌زنان، آرزومند صلح دایمی در کشور اند، تا دیگر هیچ زنی بیوه و هیچ کودکی یتیم نشود

قلعه‌نو (پژواک،۲۷ قوس۱۴۰۰): بیوه‌زنانی در ولایت بادغیس که سرپرستی فرزندان یتیم شان را بردوش دارند و با سختی­های زنده‌گی دست و پنجه نرم می‌کنند، آرزو دارند که صلح به میان آمده دایمی باشد، تا هیچ زنی چون آنها طعم تلخ بیوه‌گی را نچشد و هیچ فرزندی یتیم نشود.

سمیه ۲۷ ساله یکی از این بیوه‌زنان است.

وی که باشندۀ ولسوالی قادس ولایت بادغیس می‌باشد، از یک سال به این‌طرف پس از کشته شدن شوهرش که در صفوف نیروهای پولیس حکومت پیشین در جنگ با مخالفین آن حکومت، کشته شده، در مرکز بادغیس شهر قلعۀنو زنده‌گی می‌کند.

این خانم بیوه، که مادر چهار دختر و یک پسر است، پس از کشته شدن همسرش، ولسوالی قادس را ترک و به شهر قلعۀنو پناه آورده است.

وی در حال حاضر در یک خانۀ گلی که در آن دوشک‌ها و فرش کهنه را هموار کرده، زمستان سخت را بدون وجود وسایل تسخین در خانه، با پنج فرزند قد و نیم‌قدش، سپری می‌کند.

سمیه که چادر نماز سیاه گلدار به سر دارد، در گوشه‌یی از اتاق نشسته و دختران یتیم‌اش در دو طر‌فش نشسته، به عکس شوهرش به روی دیوار خانه اشاره کرده و گفت: «اگر جنگ برادر با برادر نمی‌بود، امروز شوهرم زنده می‌بود و ما زنده‌گی خوشی می‌داشتیم، جنگ بود که مره بیوه ساخت و دخترانم را یتیم و بی‌پدر کرد.»

این خانم بیوه با یادآوری روزهای تلخ بیوه‌گی‌اش گفت: «مثل مه هزاران، هزار زن است که بیوه شدند مثل مه؛ اولادهای مه، هزاران و هزار دختر و بچه است که پدر شان شهید شده و بی‌سرپرست شده اند، اگر سرباز حکومت غنی بود و یا اگر در صف طالبان بود، همه برادر بودند، چرا باید یکدیگر خود را می‌کشتند.»

وی که پس از کشته شدن همسرش، از طریق کار در خانه‌های مردم، فرزندانش را اعاشه می‌کند، می‌گوید: «تا وقتی که شوهرم زنده بود، آن قدر زنده‌گی خوش داشتم و به هیچ چیز دیگر فکر نمی‌کردم، ولی وقتی که چادر بیوه‌گی ‌به سرم افتاد، فهمیدم که جنگ چقدر بد است، ما را چقدر بدبخت ساخته، یک مردی که کشته می‌شود؛ تمام فامیلش تباه می‌شوند.»

موصوف گفت، شام همان روزی که شوهرش کشته شده بود، زیاد گریست و پس ازادای نماز، به خداوند(ج) دعا کرد که در کشور صلح دایمی برقرار شود.

سمیه در ادامه گفت، صلح و آرامشی که امروز به میان آمده، باید حفظ شود؛ باید هر افغان برای ثبات بیشتر در کشور تلاش کند، تا که افغانستان عاری از جنگ باقی بماند، پیشرفت کند و به یکی از کشورهای پیشرفته مبدل شود.

وی  افزود: «مه بیوه‌زنی استم که طعم تلخ جنگ و برادرکشی را چشیدم؛ مثل مه هزاران زن دیگری هم است که چادر سیاه بیوه‌گی بر سرش افتاده، باید تمام مادران برای فرزندان شان درس صلح، برادری، اخوت و همدیگرپذیری را بدهند.»

او درادامه می‌گوید، تنها جنگ باعث بیوه‌گی زنان نشده، بلکه در جامعۀ افغانی زنانی وجود دارند که شوهران شان در نتیجۀ خشونت‌های خانواده‌گی، اختلافات قومی، زبانی، دعوا بر سرزمین و ده­ها مورد دیگر، کشته شده اند.

مریم یکی از بیوه‌زنان دیگری در ولایت بادغیس است که در ولسوالی قادس این ولایت زنده‌گی می‌کرد، اما پس از کشته شدن شوهرش به قلعۀنو پناه آورده است.

وی در صحبتی با پژواک، گفت: «شوهر یگانه دلسوز و مهربانم که در پهلویش یک زنده‌گی آرام داشتم، ولی پارسال در جنگ بین دولت غنی و طالبان که بالای همدیگر شان راکت فیر می کردند، راکت به دکان شوهرم خورد، جای به جای شهید شد.»

مریم با یاد کردن چگونه‌گی کشته شدن شوهرش، گلویش را بغض گرفته بود و برای لحظه‌یی ساکت ماند و پس ازچند دقیقه با صدای لرزان می‌گوید: «شوهرم نی طالب بود و نی مجاهد بود و نه  عسکر بود، یک آدم بی‌طرف بود، ولی بسیار مظلومانه کشته شد؛ هر قدر که می کنم، دلم  صبر نمی‌شود، شب‌ها خوابم نمی‌برد.»

موصوف که پس از کشته شدن شوهرش سرپرستی سه دختر یتیم‌اش را برعهده دارد، از طریق خیاطی و کار در خانه‌های مردم، مصارف خانواده‌اش را پوره می‌کند.

وی می‌گوید که باید حکومت سرپرست برای بیوه‌زنانی که توانایی کار را دارند، زمینۀ کار را مساعد سازد، تا بتوانند لقمه‌نان حلال به دست بیاورند و به پای خود شان بیایستند.

وی می‌گوید که در این فصل سرما، به کمک افراد خیر توانسته، مقداری ذغال خریداری و برای کودکان قد و نیم قدش، صندلی بماند.

موصوف که پس از کشته شدن شوهرش از سوی خشویش بیرون کشیده شد، می‌گوید: «قبل از فوت شوهرم زنده‌گی مرفه داشتیم، خانۀ ما این قسم کدلی نبود، فرش و ظرف خوبش داشتم، دخترانم مکتب می‌رفتند و درس می­خواندند، ولی پس از فوت شوهرم همه دارایی شوهرم را خشویم  گرفت و ما را از خانه بیرون کرد، اینجا آمدیم و از صفر شروع کردیم.»

این بیوه‌زن با چشمان اشک‌آلود دست به دعا بلند کرده و می‌گوید: «کاش همی صلح که در کشور ما آمده، برای دایم برقرار بماند.»

بیش از چهاردهه جنگ و ناامنی در افغانستان، میلیون­ها افغان مجبور به ترک کشور شان شده و صدها هزار تن در داخل کشور از یک جا به جای دیگر، نقل مکان کرده اند.

برخی منابع، رقم تلفات این جنگ را بیش از یک میلیون؛ اما برخی­ها  تا دو میلیون تن می­دانند. همچنان به دلیل این جنگ خانمانسوز، حدود ۴،۴ میلیون تن (۱۳.۹ درصد کل جمعیت کشور) معلول شده و در حال حاضر، بیش از نیم نفوس کشور زیر خط فقر زنده‌گی می­کنند.