کودکان یتیم: می‌خواهیم که صلح دایمی در کشورما باشد و ما درس بخوانیم

قلعۀنو (پژواک،۲۹ قوس ۱۴۰۰): کودکان بادغیسی که پدران شان را در جنگ از دست داده اند، آرزو دارند که صلح به میان آمده دایمی باشد و حکومت سرپرست زمینۀ بهتر آموزش و پرورش را برای آنان فراهم کند.

بیش از چهار دهه جنگ و ناامنی در افغانستان، میلیون­ها افغان مجبور به ترک کشور شان شده و صدها هزار تن در داخل کشور، از یک جا به جای دیگر نقل مکان کرده اند.

برخی منابع، رقم تلفات این جنگ را بیش از یک میلیون؛ اما برخی­ها  تا دو میلیون تن می­دانند. همچنان به دلیل این جنگ خانمانسوز حدود ۴،۴ میلیون تن (۱۳.۹ درصد کل جمعیت کشور) معلول شده و در حال حاضر، بیش از نیم نفوس کشور زیر خط فقر زنده‌گی می­کنند.

یکی از پیامد‌های بد چهار دهه جنگ در این کشور این‌ است که در حال حاضر، هزاران کودک یتیم به‌ جا مانده و این کودکان در وضعیت بد اقتصادی شب و روز شان را سپری می‌کنند.

محمدنسیم ۱۴ ساله باشندۀ شهر قلعۀنو، یکی از کودکان یتیمی است که پدرش ده سال قبل در نتیجۀ انفجار ماین جان باخته است.

وی که در حال حاضر با یک خواهر، یک برادر و مادرش در یک خانۀ قدیمی زنده‌گی می‌کنند، برای گذراندن شب و روز شان مجبور است که کار کند.

او که در یک گوشۀ شهر قلعۀنو در حالی‌که از سردی هوا می‌لرزید، با کراچی دستی که در آن مرچ خشک، گشنیز خشک، زیره وغیره را می‌فروخت، گفت: «اگر جنگ نمی‌بود، امروز پدرم بالای سرم می‌بود و مه مجبور نمی‌بودم که کار کنم، تنها درس می‌خواندم و کوشش می‌کردم.»

این کودک یتیم با یادآوری روزهای سخت زنده‌گی‌اش خاطر نشان کرد: «در اثر جنگ‌ها کودکان زیادی مانند من بیچاره شدند، دیگر نمی‌خواهم جنگ شود و همی صلحی که برقرار شده، باید دایمی باشد.»

محمدنسیم  که اکنون صنف ششم مکتب است، می‌گوید، درکنار کار کردن درس خواندن مشکل است، اما او نمی‌خواهد، برای همیشه در روی جاده کار کند، می‌خواهد که یک انجنیر موفق باشد.

موصوف از حکومت می‌خواهد که برای او و سایر کودکان یتیمی که نان‌آوران خانواده‌های شان اند، کمک کند و زمینۀ آموزش برای آنان را فراهم کند، تا آیندۀ درخشان داشته باشند.

اما این تنها محمد نیسم نیست که در اثر جنگ، پدرش را از دست داده است؛ بلکه در کشور هزاران کودک دیگری وجود دارند که پدران شان را از دست داده اند.

عبدالکبیر یکی دیگر از کودکان دستفروش در بادغیس است که پدرش را دو سال قبل در انفجار ماینی از دست داده و اکنون سرپرستی خانوادۀ هشت نفری‌اش را برعهده دارد.

موصوف که در گوشه‌یی از شهر قلعۀنو با کراچی دستی‌اش میوه فروشی دارد تا بتواند، نفقۀ خانوادۀ هفت نفری‌اش را پیدا کند.

وی سیزده سال عمر دارد و پیدا کردن نفقۀ یک خانواده بر شانه‌های ضعیفش سنگینی کرده گفت که در حال حاضر با مادر، یک برادر و شش خواهرش دریک خانۀ کرایی زنده‌گی می‌کند.

این کودک یتیم که روزانه صد افغانی عاید دارد و با دشواری‌های زیاد به مکتب نیز می‌رود، می‌گوید: «درسم را خوب می‌خوانم که در آینده داکتر شوم، از جنگ و جدل بدم می‌آید، از مردم خود می‌خواهم که دیگه هیچ وقتی جنگ نکنند.»

وی از حکومت سرپرست خواست که به خانواده‌هایی که نان‌آوران شان را از دست داده اند، توجه داشته باشد؛ تا کودکان شان درس بخوانند و آیندۀ خود را بسازند.

حمیرا دختر ۱۱ سالۀ دیگری است که پدرش در صفوف نیروهای امنیتی حکومت پیشین کار می‌کرد و در جنگ با مخالفین آن حکومت، کشته شده است.

وی در حال حاضر نسبت فقر و بیچاره‌گی، در گوشۀ شهر قلعۀنو با مادر و سه خواهر قد و نیم قدش تکدی می‌کنند.

حمیرا گفت: «خانۀ ما کرایی و بسیار کهنه است، هیچ چیزی در خانه نداریم؛ اگه پدرم زنده می‌بود ما گدایی نمی‌کدیم.»

این دخترک نیز آرزو دارد که مانند سایر همسالانش به مکتب برود و درس بخواند، اما به دلیل فقر مادرش مانع رفتن او به مکتب شده است.

موصوف می‌گوید، اگر حکومت کمک شان کند، خواهد توانست که به مکتب برود و درس بخواند و زنده‌گی آبرومندانه داشته باشند.