فرزانه سرپرست خانواده: من لباس مردم را می‌دوختم؛ اما بالای فرزندانم تعلیم کردم

فراه (پژواک، ۷ جدی۱۴۰۰): فرزانه که از ده سال گذشته به اینسو از طریق خیاطی برای خانوادۀ اش روزی حلال پیدا می‌کند، موفق شده که یک دختر خود را تا حد استادی مدرسۀ دینی و دیگری را تا سطح قابله‌گی برساند.

در چهار دهۀ گذشته، جنگ های تحمیل شده از خارج بر افغان‌ها نه تنها جان صدها هزار افغان را گرفته؛ بلکه زیربناهای اقتصاد این کشور را نیز ویران کرد و افغان‌ها را با مشکلات فراوان رو به‌ رو کرده‌اند.

این جنگ خونین که از حدود چهار ماه گذشته به اینسو متوقف گردیده، همچنان باعث شد که میلیون‌ها افغان را به زنده‌گی سخت خارج از کشور مجبور کنند، که بسیاری آن‌ها با مشکلات شدید اقتصادی مواجه و برخی‌ها به مواد مخدر روی می‌آورند.

فرزانه باشندۀ مرکز ولایت فراه، نیز  از جمله کسانی است که همسر معتاد بر مواد مخدر اش، حدود ۱۰ سال قبل ناپدید شده و سرپرستی چهار فرزندش بر عهدۀ او سپرده شده است.

فرزانه که ۳۸  سال عمر دارد به آژانس خبری پژواک گفت که در راستای زنده‌گی و مرگ همسرش معلومات نه‌دارد.

او که بر سختی‌های زندگی اش گریه داشت و اشک‌هایش را به چارد خود پاک می‌کرد، گفت: «ده سال می‌شود که شوهرم گم شده است، تمام خانه، مراقبت و تعلیم کودکان و برای من باقی مانده است.»

فرزانه، که خیاطی می‌کرد گفت فرزندانش را از طریق دوختن لباس مردم بزرگ کرده، بالای شان تعلیم کرده و اکنون یک دخترش در مدرسۀ دینی استاد، دختری دیگرش قابله می‌باشد، دختر سومی اش متعلم صنف پنجم و پسرش شاگر صنف چهارم است.

فرزانه از لیسۀ شبانۀ ولایت هرات فارغ شده و اکنون به مردم در بخش سوادآموزی تدریس می کند.

وی می‌گوید که یک دخترش به نام شکیبا از مرکز تعلیمات دینی فارغ شده، عروسی کرده و اکنون در مدرسۀ دینی حضرت فاطمه (رض) در ولایت هرات استاد است.

فرزانه می‌گوید دختر دیگرش معصومه_ که در ولایت فراه در بخش قابلگی تحصیل کرده_ اکنون با “کلینیک خصوصی صمیم” در فراه کار می‌کند.

فرزانه بسیار خوش است که فرزندان‌اش تعلیم کرده اند. وی می‌گوید که اگر خودش سواد نمی داشت این کار را انجام داده نمی‌توانست.

وی می‌گوید: “خوش استم که خیاطی می‌کنم، این که در کشور صلح و ثبات حاکم است نه تنها برای ما؛ بلکه برای همه هموطنان مژدۀ سعادت است.”

فرزانه از همه افغان‌ها می‌خواهد که بالای فرزندان شان تعلیم نمایند.

معصومه دختر بزرگ فرزانه می‌گوید که مادرش با آن‌ها بسیار زحمت کشیده است.

وی می‌گوید افتخار می‌کند که از برکت مادرش تعلیم کرده و می‌تواند روزی حلال را کسب نماید.

معصومه می‌افزاید: “همچنان در خدمت جامعۀ غم دیدۀ خود قرار دارم و این کار به من احساس خاص می‌دهد.”