یک دکاندار در ارزگان، برای ۶۵۰ خانم زمینۀ کار فراهم کرده‌است

ترینکوت (پژواک، ۲۸ حمل ۱۴۰۱): یک دکاندار محلی در شهر ترینکوت، مرکز ولایت ارزگان برای ۶۵۰ زن – که اکثر شان بیوه می‌باشند – زمینۀ کار را فراهم کرده و ماهانه به هر یک آن‌ها از چهار تا ۱۰ هزار افغانی می‌دهد.

این فرد آغاشیرین نام دارد که از حدود پنج سال به اینسو، دکان یخن‌های خامک‌دوزی، چادر و سایر صنایع دستی را در شهر ترینکوت گشوده ‌است.

او به آژانس خبری پژواک گفت، در آغاز دو خانم با وی کار می‌کردند، اما اکنون این رقم به ۶۵۰ تن رسیده‌است.

او می‌افزاید، شمار زیاد این زنان، بیوه و بی‌بضاعت اند که در جنگ‌های گذشته، سرپرستان شان را از دست داده‌اند و اکنون خود نان‌آور خانواده‌های شان می‌باشند.

به بیان او، این صدها زن در خانه‌های ‌شان بر تکه‌های‌ رختی که توسط آغاشیرین به آنان داده می‌شود- خامک‌دوزی می‌کنند و پس از اتمام، آن را به وی می‌سپارند و او آن‌ها را در دکانش به فروش می‌رساند.

او می‌گوید، خانوداه‌هایی نیز موجود اند که تا ۱۰ تن از اعضای زن شان توسط وی به کار گماشته شده و ماهانه تا ۲۰ هزار افغانی عاید به‌دست می‌آورند.

به بیان او، یخن‌ها، چادر و سایر محصولات خامک‌‌دوزی شده توسط زنان ارزگانی، در داخل و خارج از کشور بازار خوبی دارد؛ علاوه بر کابل و سایر ولایات‌ به امریکا، استرالیا، امارات متحدۀ‌عربی و کشورهای دیگر نیز به عنوان تحفه برده می‌شود.

این دکاندار ارزگانی می‌گوید، در این کار هیچ ارگان دولتی و غیردولتی با او همکاری نکرده‌است؛ بلکه این  ابتکار خودش می‌باشد و از طریق روابط شخصی، مشتریانی در داخل و خارج پیدا کرده‌است.

او گفت، اگر با وی همکاری شود، آماده است، تا برای صنایع دستی زنان ارزگانی یک مرکز جداگانه ایجاد کرده و به زنان بیشتر زمینۀ کار را فراهم سازد.

آغاشیرین گفت، اکثر افغان‌های مقیم خارج، فرمایش‌های یخن و چادر خامک‌دوزی شده را به او ارایه می‌کند.

او می‌گوید، در اینجا قیمت یک یخن قندهای از چهار تا هشت‌هزار افغانی است؛ اما در خارج تا ۲۰ هزار افغانی به فروش می‌رسد.

او خُرسند است که به‌ تنهایی توانسته برای ۵۶۰ زن بیوه، بی‌بضاعت و بدون سرپرست، زمینۀ کار را فراهم نماید.

موصوف گفت، اگر بتواند، به تمام زنانی که تکدی‌گری می‌کنند، زمینۀ کار را فراهم می‌کند.

زنان به کار گماشته شده نیز خرسند اند که در خانه‌های ‌شان برای آن‌ها زمینۀ کار فراهم شده و از این طریق نفقۀ فرزندان شان را فراهم می‌سازند.

بی‌بی صبر‌گل که از سال‌ها به اینسو در خانه‌اش، یخن‌ها و خامک‌دوزی‌های فرمایشی توسط آغاشیرین را می‌دوزد، به آژانس خبری پژواک گفت، در خانۀ شان افزون بر وی، چهار خانم دیگر نیز در این زمینه به کار گماشته شده‌اند که از این رهگذر ماهانه عواید دلخواهی را به‌دست‌ می‌آورند.

موصوف می‌گوید، خوشحال است که در خانۀ خود کار کرده و برای فرزندانش یک لقمه نان پیدا می‌کند.

او می‌افزاید، همسرش افسر نظام پیشین بود و چند سال قبل در جریان جنگ کشته شد.

به بیان او، بسیاری از زنان بیوه مانند او از دکان آغاشیرین لباس و چادر می‎برند و در خانه خامک‌‌دوزی می‌کنند.

آن‌ها از زنانی که تکدی‌گری می‌کنند- می‌خواهند که زحمت بکشند و به جای گدایی‌ کار کنند.

هرچند خامک‌دستی به دلیل ظرافت بیشتر آن، نسبت به کارهای دیگر کاری سنگین‌تر است، اما زنان ارزگانی به خاطری به این کار روآورده‌اند تا امور زنده‌گی شان را به پیش ببرند.

این در حالی است که در بیست سال گذشته، زنان بارها از حکومت خواسته‌اند، تا برای صنایع دستی‌ شان بازاریابی کند؛ اما این خواست‌ شان تا هنوز برآورده نشده‌است.