یک افسر معلول: جنگ‏های گذشته من و خانواده‌ام را بدبخت کرد

نیلی (پژواک، ۱۹ جدی ۱۴۰۱): صبح اول هفته یکی از روزهای سرد زمستانی نیلی که مردم دنبال کارهای شان راه افتاده بودند، جوانی با چهرۀ غمگین که در اثر انفجاری یک پایش را از دست داده‌است، عبور و مرور مردم را تماشا می‌کرد.

این جوان معلول سیدعارف موسوی نام دارد و به گفتۀ او، حدود هفت سال قبل  به حیث افسر اردوی ملی در هلمند درحال ایفای وظیفه بود که در اثر انفجار ماین یک پایش قطع و دیگرش آسیب دید.

وی باشندۀ اصلی ولسوالی کیتی دایکندی می‌باشد از چندین سال به اینسو همراه با خانم و مادرش در خانۀ کرایی در یکی از گوشه‌های نیلی زندگی می‌کند.

موصوف گفت، علاوه بر اینکه معلول است، از فقر و مظلومیت نیز رنج می‌برد و به سختی می‌تواند مصارف خانوادۀ سه نفری خود را تهیه کند.

وی علاوه کرد: «از طرف وزارت شهدا و معلولین ماهانه حدود ۳ هزار افغانی معاش دریافت می‌کنم؛ اما برای مخارج خانواده‌ام کافی نیست.»

وی می‌گوید، یگانه آرزوی‌اش این است که از ناحیۀ پا معلول نمی‌شد و اکنون مثل دیگران برای پیدا کردن نفقۀ خانواده‌اش کار می‌کرد و به دیگران محتاج نمی‌شد.

به گفتۀ وی، جنگ گذشته او را برای همیشه از کار کردن و راه رفتن محروم کرده‌است.

او به پژواک گفت، طعم تلخ جنگ گذشته را چشیده و تنها آرزویش برقراری صلح است که دیگر هیچ کسی مانند او قربانی جنگ نشود.

با این حال، عاقله خانم این معلول می‌گوید، زندگی بر آنان بسیار دشوار است، زیرا شوهرش توانایی گشت‌وگذار و کار را ندارد.

به گفتۀ او، آن‌ها نمی‌توانند لباس خوب پوشیده و غذاهای درست بخورند، زیرا خودش بیکار است و شوهرش به سختی از طریق دریافت کمک مخارج خانه را تهیه می‌کند.

همچنان، او از برقراری صلح و امنیت خوشحال است و تاکید می‌کند که  خیر او و تمام خانواده‌‌ها در صلح است.

موسوی گفت، از زمانی که پایش قطع شده، تمام مشکلات بر سر شان آوار شد و زندگی‌شان جهنم گشته‌است

او در ادامۀ داستان تلخ زنده‌گی‌اش گفت، در روزهایی که در بستر شفاخانه در حالت نیمه‌جان افتاده بود، آرزو می‌کرد که ای کاش هیچ چیز وجود نمی‌داشت؛ اما صلح برقرار می‌بود.

وی گفت: «در دوران جنگ سختی‌های زیادی را کشیدم،  جنگ بدبختی است از جنگ متنفرم جنگ مرا معلول ساخت، من و خانواده‌ام را بدبخت کرد.»

این معلول ۲۹ ساله می‌گوید: «هر کس که در کشورش امنیت و آرامی باشد، خوشحال است، ما نیز بسیار خوشحال می‌باشیم که کشور ما امنیت داشته باشد و بالای وطن خود افتخار می‌کنیم و آرزو دارم همۀ آرام زندگی کنیم.»

داستان او تلخ تر از آن است که سال‌ها با پاهای معلول در جنگ و ناامنی زندگی کرده و هر روز به گفتۀ او، خبرهای داغ جنگ بر روان او تأثیر بسیار منفی می‌گذاشت.

 او افزود: «خوشبختانه حالا دیگر اخبار جنگ نیست و ما به زنده‌گی امیدوار شدیم.»

نامبرده تصریح کرد که ابتدا آرزوی برقراری صلح را داشت و اکنون از اینکه صلح برقرار شده و مردم از خسارات جنگ نجات یافته‌اند، خرسند است.

او گفت،  اکنون که پس از بیش از یک سال صلح برقرار شده و مردم در امنیت به سر می‌برندد، در وجود خود یک نوع آرامش را احساس می‌کند که به گفتۀ او، اکنون آرزوی ديرينۀ مردم بر کرسی نشسته است.

او صلح را یگانه عامل پیشرفت کشور و خوشبختی مردم دانسته می‌گوید: ‌»کسانی که امنیت را اخلال می‌کنند و دست به ناامن ساختن کشور می‌زنند، نباید این کار را انجام دهند، بلکه یک نظری در مورد وضعیت و حال مردم مظلوم هم بیاندازند»

وی با تاکید می‌گوید که صلح پایدار بماند، چون نفع همۀ مردم در آن نهفته است.

قابل ذکر است که در نتیجۀ بیش از چهار دهه جنگ در کشور، میلیون‏ها تن معلول و آواره شده‌اند و اکنون با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند.