اسعدآباد (پژواک، ۱۵ حمل ۱۴۰۲): یکی از باشنده‌گان ولایت کنر و سرباز معلول اردوی قبلی می‌گوید، هر دو پایش را در جنگ از دست داده، پس به همین دلیل آرزو می‌کند، هیچ‌کسی طعم تلخ جنگ را نچشد.
این فرد محمدبلال نام دارد و باشندۀ ولسوالی غازی‌آباد ولایت کنر می‌باشد، او می‌گوید که پنج سال قبل در انفجاری در مربوطات ولسوالی الیشنگ ولایت لغمان هر دو پایش را از دست داد.
او افزود، اکنون با مشکلات زیادی اقتصادی مواجه است و به گفتۀ وی، حتا توان خرید اشیای بازی برای پسر کوچکش ندارد.
محمدبلال جنگ را به نفع هیچ‌کس نمی‌داند و می‌گوید: «جنگ بیست سال گذشته نه تنها زیربناهای فزیکی و معنوی کشور را از بین برده، بلکه جان هزاران جوان را گرفته و همین تعداد افراد دیگر را معلول، بی‌سرپرست و پناهنده کرد.»
وی افزود: «در جریان وظیفه صدها حلقه ماین جاسازی شده را خنثی کرده‌ام و جان مردم را نجات دادهام، اما خودم در این راه هر دوی پایم را از دست دادم و برای همیشه معلول شدم.»
موصوف گفت، جنگ بسیاری آرزوها و نعمت‌های زنده‌گی را از وی گرفته و او را در جوانی مجبور به کمک دیگران کرده‌است.
وی با چشمان اشک آلود به پژواک گفت: «هشت بجۀ شب بود که به کندک دوم قلعۀانجیل در ولسوالی الیشنگ لغمان اکمالات می‌کردیم که موتر ما مورد هدف ماین کنار سرک قرار گرفت و هر دو پایم قطع شد.»
او جنگ را دشمن انسان و عامل اصلی عقب مانده‌گی کشور می‌داند و می‌گوید: «افغان‌ها از جنگ خسته شده‌اند، اکنون که در کشور فرصت مساعد شده، پس باید با اتحاد و اتفاق برای آبادی کشور آستین را بالا زنیم.»
موصوف می‌افزاید، با وجود معلولیت بازهم به خدمت به کشور و مسلک خود علاقه دارد و اگر برایش زمینه مساعد شود، حاضر است به مردم خود خدمت کند.
محمدبلال گفت: «نوجوان بودم که شامل اوردی ملی شدم، ایفای وظیفه در صفوف اردوی را برای خود افتخار می‌دانم و با خنثی‌سازی ماین‌ها جان هموطنان خود را نجات دادهام.»
او افزود، اعضای خانوادۀ او به وی می‌گفتند که وظیفه‌اش را ترک کند، اما به گفتۀ او، همه خطرات را پذیرفت و در نهایت اعضای بدنش را از دست داد.
اما او می‌گوید، از زمانی که معلول شده‌است، کسی به او کمک نکرده و نمی‌تواند مصارف خانواده‌اش را تأمین کند.
او گفت: «تا زمانی که سالم بودم و وظیفه داشتم از طریق معاش خود مصارف خانواده را تامین می‌کردم، حتی با دوستان خود کمک می‌کردم، اما حال حتی نمی‌توانم یک ولچر جدید برای خود بخرم.»
محمدبلال می‌گوید، ازدواج کرده و دو پسر دارد که پسر بزرگش سه ساله است.
او به پسران خود و نسل آیندۀ کشور زندگی ارام و صلح‌آمیز آرزو دارد.
موصوف می‌گوید: «جنگ و ناامنی زنده‌گی ما را خراب کرد، اما آرزو می‌کنم پسرانم و نسل آیندۀ کشور در صلح و آرامش زنده‌گی کنند.»
وی افزود، پدر و مادرش فوت کرده‌اند و یک برادر دارد که از وی جدا زنده‌گی می‌کند.
موصوف گفت: «در همه سختی‌های زنده‌گی‌ام تنها خانمم مرا کمک کرده، اما به دلیل معلولیت خودم بر خانمم هم دلم می‌سوزد؛ زیرا به دلیل معلولیت خودم او هم جگرخون شده‌است و این آرزو را دارم که زن هیچ افغان رنج نبیند.»
وی همچنان افزود، زمانیکه پسر کوچکش از نزد وی ده افغانی طلب می‌کند و وی توان پرداخت آن را ندارد، این وی را بسیار می‌رنجاند.
وی می‌گوید: «لحظۀ تلخ زنده‌گی‌ام این است که پسر بزرگم وصال که سه سال سن دارد، از من ده افغانی بطلبد و جیب من خالی باشد، او برایم گریان می‌کند اما من هیچ چیز برای گفتن ندارم.»
از سوی دیگر، مولوی نجیب‌الله حنیف رئیس اطلاعات و فرهنگ ولایت کنر می‌گوید، حکومت بر اساس یک پلان منظم تلاش می‌کند که با معلولین و خانواده‌های همه قربانیان جنگ‌های گذشته کمک کند.
وی گفت: «جنگ‌های گذشته بسیاری از هموطنان ما را بر گلیم غم شاند، اکنون در سرتاسر کشور صلح و امن آمده‌است، حکومت تلاش دارد که با همه قربانیان و معلولین جنگ‌های گذشته کمک کند.»
گفتنی است، جنگ‌های گذشته در کشور نه تنها تلفات هنفگت جانی به مردم وارد کرده، بلکه میلیون‌ها معلول نیز بر جا گذاشته‌است که امروز بار دوش جامعه اند.
بازدیدها: 139
GET IN TOUCH
NEWSLETTER
SUGGEST A STORY
PAJHWOK MOBILE APP