کابل (پژواک، ۱۶حمل ۱۴۰۲): شماری از کودکان زنان معتاد تحت تداوی در شفاخانۀ ۱۵۰ بستر ترک اعتیاد در شهر کابل که در صنف آموزشی ایجاد شده در این شفاخانه مصروف آموزش اند، اعتیاد را باعث بدبختی خانواده‌های شان خوانده می‌گویند که در آینده در مقابل این پدیدۀ شوم مبارزه خواهند کرد.
شفاخانۀ ۱۵۰ بستر تداوی معتادین در خوشحال خان شهر کابل، جایی که در حال حاضر ۳۴ زن معتاد به مواد مخدر با ۲۹ کودک خود تحت تداوی قرار دارند.
برای کودکانی که با مادران معتادشان در این شفاخانه بستر اند، از پنج سال به این‌طرف زمینۀ درس و تعلیم فراهم گردیده، معلمین استخدام شده و برای آنان مضامین ریاضی، دری، پشتو، دنیات و زبان انگلیسی تدریس می‌گردد.
آژانس خبری پژواک از جریان تدریس در صنف درسی در این شفاخانه گزارشی را تهیه کرده، کودکان مشمول در این صنف با شوق و علاقه مصروف فراگیری درس و تعلیم اند و برای آیندۀ درخشان شان تلاش می‌ورزند.
تقی پسر یازده ساله یکی از این کودکان است که نسبت اعتیاد مادر و پدرش در حال حاضر همراه با خواهر خود در این شفاخانه بستر می‌باشد.
تقی که با کودکان دیگر درصنف آموزشی ایجاد شده در این شفاخانه مصروف آموزش است، تلاش دارد تا از همه بیشتر بیاموزد و برای آیندۀ درخشان خود راه را باز کند.
تقی از زنده‌گی تلخ شکایت داشته می‌گوید که پدرش سال‌ها قبل به مواد مخدر معتاد شد و مادرش را نیز به آن آغشته نمود و در نتیجه تمام دار و ندار زنده‌گی شان را از دست دادند.
پدر تقی سه سال قبل ناپدید شد و پس از آن مادرش جهت تداوی به این شفاخانه مراجعه کرد و به دلیل نداشتن جای در همینجا باقی ماندند.
تقی خواندن و نوشتن را در همین صنف یاد گرفته و اکنون در صف شاگردان لایق صنف خود قرار دارد و حتی در قسمت دروس سایر همصنفی‌هایش را نیز کمک می‌کند.
وی که برای آیندۀ درخشان خود سخت می‌کوشد می‌گوید: «در آینده می‌خایم داکتر شوم و معتادین را تداوی کنم و برای مردم خود در بارۀ اعتیاد آگاهی بتم تا که دیگه هیچ‌کسی به مواد آغشته نباشد.»
اما این تنها تقی نیست که نسبت اعتیاد والدین از همه سهولت‌های زنده‌گی محروم شده و از نداشتن یک زنده‌گی نسبتا مرفه رنج می‌برد بلکه کودکان زیادی با این مشکل مواجه اند.
در این صنف ایجاد شده در کنار تقی ۲۸ کودک دیگر نیز تحت آموزش قرار دارند.
فاطمۀ ۱۲ساله کودک دیگری که اعتیاد پدر و مادرش، خوشی‌های زنده‌گی را از وی گرفته و اکنون با مادر و دو خواهرش در این شفاخانه بستری می‌باشد.
فاطمه از جمله شاگردان لایق در این صنف است و برای آینده بهتر خود تلاش دارد تا بتواند خود و خانواده‌اش را از گودال اعتیاد نجات دهد.
وی از ایجاد این صنف آموزشی برای این کودکان قدردانی نموده و می‌گوید که قبل از بستر شدن با مادرش در این مرکز از نعمت سواد محروم بود و اکنون هم نوشتن و هم خواندن را یاد گرفته‌است.
فاطمه نیز از جمله شاگردان لایق صنف خود است و سایر همنصفی‌های خود را در قسمت یادگیری دروس شان کمک می‌کند.
وی که از همه بیشتر به سوالات معلم خود پاسخ می‌داد و حین تدریس به سخنان معلم خود خوب گوش می‌کرد می‌گوید: «می‌خواهم درس‌هایم را خوب یاد بگیرم … در آینده خوش دارم که معلم شوم، وقتی از اینجا بر آمدم مادر مه نمی‌مانم به طرف مواد برود؛ چرا که مواد این بسیار بد مرض است.»
فاطمه مانند تقی مواد مخدر را عامل بدبختی خود و خانواده‌اش می‌داند و می‌گوید که در آینده با این پدیدۀ شوم مبارزه خواهد کرد.
وی از حکومت خواست که مکاتب را به‌روی دختران بالاتر از صنوف ششم باز نماید تا تمام دختران درس بخوانند؛ زیرا به باور او، دلیل عمدۀ اعتیاد مادرش بی‌سوادی و ازدواج زیر سن بوده‌است.
نوربی‌بی ۳۵ ساله مادر فاطمه باشندۀ ولایت بامیان از ایجاد این صنف درسی قدردانی کرده گفت که نمی‌خواهد فرزندانش بی‌سواد بمانند.
نوربی‌بی در ۱۳ سالگی با مردی ازدواج کرد که معتاد نبود، اما پس از مدتی دانست که شوهرش به مواد مخدر روی آورده‌است و به مرور زمان خودش نیز به مواد مخدر معتاد گردید.
وی افزود: «ده سال از مواد استفاده می‌کردم اما روز به روز حالم خراب‌تر شده، حالی می‌خواهم که ترکش کنم، اینجا آمدیم که تداوی شوم.»
حالا که وضعیت نوربی‌بی نسبتا بهتر شده می‌گوید: «مه در همین کوشش هستم که یگان وظیفه پیدا کنم و در طول ده سال ما گرفتار حال خود بودیم، ای را همیشه وقت از خدا می‌خایم که توفیق بته و کمکم کند که یک وظیفه و کارو بار در دستم بیاید…مادر خوبی باشم و برای اولادهایم خدمت کنم.»
در همین حال، خالده صالحی یکی از استادان در شفاخانۀ ۱۵۰ بستر تداوی معتادین واقع در خوشحال خان شهر کابل به پژواک گفت، مدت دو سال می‌شود که در این صنف آموزشی تدریس می‌نماید.
موصوف افزود که در صنف درسی برای این شاگردان که از هشت صبح آغاز تا ساعت ۱۱:۴۵ ادامه می‌داشته باشد، مضامین چون علوم دینی، دری، ریاضی، انگلیسی، رسامی تدریس و در مورد رعایت حفظ الصحه، اضرار مواد مخدر و ارتباطات در اجتماع نیز بحث صورت می‌گیرد.
وی همچنان می‌گوید که در کنار دروس برنامه‌های تفریحی نمایش کارتونی، ورزش و بازی‌های آزاد نیز وجود دارد.
وی می‌گوید که این کودکان برای مدت ۴۵ روز در این مرکز درس می‌خوانند اما بعضی از آن‌ها که خانواده و پدر ندارند، برای مدت بیشتر در این مرکز باقی مانده‌اند.
به گفتۀ صالحی، کودکانی که در اینجا برای درازمدت باقی می‌مانند، پس از مرخصی از شفاخانه، خواندن و نوشتن را خوب یاد می‌گیرند و حتی می‌توانند در مکاتب عمومی شامل صنف دوم شوند.
داکتر هما حضرتی، سرطبیب شفاخانۀ ۱۵۰ بستر ترک اعتیاد به پژواک گفت، هدف از تدریس برای اطفال در این مرکز بلند بردن سطح آگاهی آنان در مورد اضرار مواد مخدر می‌باشد تا بتوانند در آینده در راستای مبارزه با این پدیدۀ شوم تلاش کنند.
موصوف خاطرنشان کرد، در این شفاخانه که در سال ۱۳۹۵ تاسیس شده از همان وقت علاوه بر کودکان، برای مادران‌شان نیز زمینۀ آموزش فراهم شده‌است.
وی اضافه کرد که در حال حاضر در این شفاخانه ۳۴ خانم معتاد با ۲۹ طفل شان بستری اند که از میان این کودکان، ۱۴ دختر و ۱۵ پسر می‌باشند که همۀ این کودکان زیر سن سیزده سال هستند.
به گفتۀ وی، برای کودکانی که از اینجا فارغ می‌شوند، زمینۀ شمولیت در مکاتب عمومی و یا پرورشگاه را فراهم نموده‌اند و برای کودکانی که تذکره نداشتند، تذکره اخذ گردیده‌است.
موصوف کمبود معلمین و قرطاسیه برای کودکان شامل در صنف درسی را مشکل عمدۀ شان خوانده و از مسؤولین و مؤسسات خیریه خواست که در این قسمت آنان را همکاری کنند.
GET IN TOUCH
NEWSLETTER
SUGGEST A STORY
PAJHWOK MOBILE APP